Πόσο σεβάσμιο είναι να κατακρίνεις μετά βδελυγμίας έναν «εκπρόσωπο» του Θεού; Πόσο σεβαστός γίνεται ένας τέτοιος «εκπρόσωπος», ο οποίος ξεστομίζει κουβέντες και λέξεις που προτρέπουν και ευνοούν εγκληματικές και φασιστικές ενέργειες; Με ποιο δικαίωμα ένας τέτοιος «εκπρόσωπος» παραβαίνει την τακτική της Αρχιεπισκοπής να απέχει λίγο πολύ από τον εριστικό και διχαστικό λόγο; Με ποια δικαιολογία ένας τέτοιος «εκπρόσωπος» αναλαμβάνει να εκθέτει ανεπανόρθωτα τον σταθερό και πάγιο Λόγο της Εκκλησίας, «αγαπάτε αλλήλους» και «ειρήνη ημίν», καταλήγοντας, με την κακότροπη συμπεριφορά του βασιλικότερος του Βασιλέως, με λέξεις και νοήματα χειρότερα του πιο ποταπού χρυσαυγίτη; Αυτά και άλλα (ρητορικά) ερωτήματα προκαλούνται στην κοινή γνώμη, ακόμα και σε εκείνην που εκκλησιάζεται, η οποία διατηρεί αμετάβλητη την πίστη και τον σεβασμό της προς τους «εκπροσώπους» τού Υψίστου… Ο κόσμος είναι γεμάτος από αμετροεπείς, ακαλλιέργητους, αμόρφωτους νέους, μεσήλικες και γέροντες. Μία μάζα ημιμαθών αγροίκων, ανεξαρτήτου ιδιότητας και ταξικής τοποθέτησης, που τους λείπει η γνώση τού λόγου, η σκέψη, η αγωγή, η στοιχειώδης παιδεία, το ήθος, η επικοινωνιακή συμπεριφορά, ακόμα και η στοιχειώδης ευαισθησία απέναντι στον… πλησίον. Εύκολο πλήθος για να καταλήξει στις αγκάλες τού ρασοφόρου σκοταδισμού και του πιο… καθαρόαιμου εκπροσώπου του.
Ο λόγος για τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, παρακαλώ, Αμβρόσιο. Τέκνο και «εκπρόσωπος» τού Θεού κι αυτός. Έχει την αδυναμία (ή την ανικανότητα) να μην αντιλαμβάνεται το δικαίωμα στην ατομική ελευθερία αλλά και τις εποχές μέσα στις οποίες εξελίσσεται το ανθρώπινο είδος, οι αντιλήψεις, τα ήθη, οι κοινωνικές σχέσεις, ο έρωτας, το σώμα, οι εξαρτήσεις από γονίδια, τις ενδοοικογενειακές συμπεριφορές, τα αποτελέσματα των στερήσεων, τους πολυποίκιλους εθισμούς από ουσίες, τις σαρκικές σχέσεις, τις προσωπικές ιδιαιτερότητες, τον αυτοπροσδιορισμό τού κάθε πολίτη σε κάθε επίπεδο, τέλος, το δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τρόπους ζωής, οι οποίοι σέβονται παράλληλα το κοινωνικό περιβάλλον… Λεπτές ανθρώπινες ισορροπίες σε μια κοινωνία συντηρητική, αμετροεπή, επιθετική, με έντονες ρατσιστικές προσεγγίσεις, με εύθραυστες σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων. Όλα συναινούν στη σκέψη πως, ο εν λόγω Μητροπολίτης, είναι ακατάλληλο πρόσωπο για να εκφράζει τον Λόγο τού Θεού και να δίνει το παράδειγμα ομονοίας που χρειάζεται το ποίμνιό του και γενικότερα ο λαός για να ζει «εν ειρήνη». Ο λαός όμως, για τον συγκεκριμένο και ακατάλληλο ιερέα, είναι μια υποτακτική και θεοφοβούμενη μάζα που εύκολα είναι διαχειρίσιμη και χειραγωγούμενη… κατά τα θρησκευτικά ειωθότα. Αγκυλωμένο αυτό το πόπολο, από τις παραδόσεις που συντηρεί η Εκκλησία της Ελλάδος με επιμονή πάνω σε ζητήματα ηθικής, συμπεριφέρεται ως ο κόσμος να έχει κολλήσει στον βάλτο των εποχών. Αδιαφορεί για την όποια κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και για το ατομικό δικαίωμα του κάθε σώματος να αποφασίζει την μορφή του .
Μα, τι να λέμε πλέον πάνω στο χιλιοειπωμένο και χιλιογραμμένο ζήτημα της ελευθερίας τού σώματος; Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα που η επανάληψή τους, θα κούραζε τον αναγνώστη. Ο ογδοντάχρονος Αμβρόσιος Λενής, χρόνια τώρα απασχολούσε την κοινή γνώμη με τον λόγο φαρμάκι που εξέπεμπε εκ του άμβωνος. Θεωρούσε την Εκκλησία χωράφι χέρσο και βάλθηκε να σπείρει διχόνοια-μίσος και απροκάλυπτο ρατσισμό! Η ετυμηγορία τού δικαστηρίου τον αθωώνει (!!!) για τα λόγια που εκστόμισε ενάντια στους ομοφυλόφιλους. Επιλέγω δύο από τις τόσες κατάπτυστες φράσεις του: -“Αποβράσματα της κοινωνίας σήκωσαν κεφάλι! Ας μιλήσουμε έξω απ’ τα δόντια: Φτύστε τους!”. -«Αν είχα όπλο και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε». Το εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η συμπεριφορά τού ακατάλληλου ιεράρχη, ούτε η απόφαση κάποιου δικαστηρίου που «τακτοποίησε» την απαλλαγή του για το φαρμάκι που στάζει η γλώσσα τού φασίζοντος. Όλα αυτά κατανοητά στο πλαίσιο του σιναφιού τέτοιων πιστών που αδιαφορούν για το σύνολο των πιστών στο πλαίσιο της δημοκρατικής κουλτούρας της χώρας… Ούτε κατά διάνοια. Απόλυτα συνεπής στα ακροδεξιά του πιστεύω ο ακατάλληλος ιερέας έδρασε όπως ήξερε πάντα. Από τα γεννοφάσκια του. Υποθέτω δε πως η επί χρόνια υπηρεσία του στα σώματα της χωροφυλακής, σε καιρούς δίσεκτους για τη χώρα, θα πρόσθεσε το… πετραδάκι στο οικοδόμημα της πολιτικής του «καριέρας», διότι ο δημόσιος λόγος, έστω από τον άμβωνα, δεν απέχει από τον πολιτικό λόγο. Σε αυτό, αν προσθέσουμε την επαναλαμβανόμενη συμπαράστασή του στους ναζιστές χρυσαυγίτες, αθροίζεται ένα μίγμα, εκρηκτικό! Άλλωστε, η συμμετοχή του Αμβρόσιου στη «Χρυσοπηγή», προηγήθηκε εκείνην της «Χρυσής Αυγής»…
Λέω λοιπόν πως, σε όλο αυτό το «πακέτο» ήθους, με εντυπωσιάζει η σιωπή της Εκκλησίας, με την Ιερά Σύνοδο και τον επί κεφαλής της, που απέχει, θαρρείς και οι συμπεριφορές τού της Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, δεν αφορούν ουδόλως την Εκκλησία. Θαρρείς και είναι κάτι πέρα απ’ αυτήν. Λες και αφορά έναν οποιονδήποτε εκπρόσωπο μιας περιοχής και ένα μικρό κοινωνικό σύνολο ανθρώπων που τους χαρακτηρίζει «κατάπτυστους» ομοφυλόφιλους… Το θέμα της σιωπής της Εκκλησίας και του Αρχιεπισκόπου δεν είναι κατανοητό, τουλάχιστον σε όσους ενδιαφέρονται για μια κοινωνία «εν ειρήνη», πέρα από τις αναρίθμητες κακοφορμίσεις και αντιφάσεις, στις οποίες η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να σέρνεται και να εγκλωβίζεται εύκολα στις παλαιές θρησκόληπτες ηθικές και ακροδεξιές πολιτικές εξαρτήσεις…
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
