Σπύρος Λυκούδης: Νέες Παραμυθίες, Επικίνδυνοι Διχασμοί

Στον όγδοο χρόνο της κρίσης θα ήλπιζε κανείς ότι κοινωνία και πολιτικά κόμματα θα είχαν πάρει τα μαθήματά τους. Για να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη.
Θα είχαν, δηλαδή, συζητήσει με θάρρος και ειλικρίνεια τις βασικές αιτίες και παθογένειες που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Θα είχαν συμφωνήσει να βαδίσουν με κάποιο βαθμό συναίνεσης και αμοιβαίας εμπιστοσύνης την οδό της συντεταγμένης αποδέσμευσης από τις υποχρεωτικές δεσμεύσεις των Μνημονίων, τον πιο λυσιτελή τρόπο, με τους λιγότερους δυνατούς κινδύνους παλινδρόμησης.
Μια τέτοια συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις σταθερότητας, μείωσης του πολιτικού ρίσκου για τους δανειστές, αυξημένη εμπιστοσύνη των εταίρων μας, των αγορών και των επενδυτών, καλύτερο κλίμα για τη επιχειρηματικότητα. Δηλαδή συνθήκες ομαλότητας και κανονικότητας μέσα στις οποίες θα μπορούσε κατόπιν ελεύθερα να αναπτυχθεί ο υγιής πολιτικός ανταγωνισμός για την πορεία της χώρας με την παρουσίαση εναλλακτικών προγραμμάτων ρεαλιστικών στόχων και δεσμεύσεων.
Φεύ! Η περιγραφή αυτή συνθηκών ομαλού πολιτικού βίου ως προϋπόθεση και εγγύηση για την έξοδο από την κρίση και επάνοδο σε μια κανονικότητα ευρωπαϊκής χώρας, όπως συνέβη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη θέση με την Ελλάδα, ανήκει περισσότερο στη σφαίρα της φαντασίας και των ευσεβών πόθων παρά στη σφαίρα της ρεαλιστικής απεικόνισης του πολιτικού μας βίου.
Μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές απάτες στη σύγχρονη ιστορία μας, η κίβδηλη Επαγγελία της αντι-μνημονιακής Ευδαιμονίας, απογυμνώθηκε με τόσο πάταγο και τεράστιο κόστος για την κοινωνία και τη χώρα, που οδήγησε σε νέες απογοητεύσεις και νέα οργή. Επαύξησε τον αμοραλισμό και τον κυνισμό. Διόγκωσε τα αποθέματα παρανοϊκών θεωριών για τις αιτίες και τις θεραπείες της κακοδαιμονίας μας. Έφραξε τις διόδους πρόσβασης σε συνθήκες αυτογνωσίας. Το χειρότερο, θρυμμάτισε το κομματικό σύστημα με τη δημιουργία ακραίων πολιτικών σχηματισμών που συνεχώς ενισχύονται. Περιορίζομαι μόνο να επισημάνω ότι ένας στους δέκα πολίτες προτίθεται με άνεση να ψηφίσει ένα ακροδεξιό και νεο-ναζιστικό κόμμα έχοντας πλήρη επίγνωση της ιδεολογίας και δράσης του.
Τα φαινόμενα ανομίας έχουν επικίνδυνα πολλαπλασιαστεί. Η ομαλή ζωή στην πρωτεύουσα αλλά και σε άλλες πόλεις καθώς και στα Πανεπιστήμια βρίσκεται στο έρμαιο οργανωμένων μειοψηφιών που ασκούν απροκάλυπτη, καταστροφική βία υπό την αδράνεια και ανοχή της κυβέρνησης. Σημαντική μερίδα του πολιτικού φάσματος και της κοινής γνώμης αποδέχονται την «καλή» πολιτική βία, που υποτίθεται ότι ασκείται εναντίον κάποιου «συστήματος», που προφανώς κατοικοεδρεύει πίσω από τις βιτρίνες των καταστημάτων της Ερμού και της Πατησίων, έξω από την κατοικία πρώην πρωθυπουργού θύμα τρομοκρατικής επίθεσης, ή σε γραφεία καθηγητών πανεπιστημίου. Πλεονάσματα μίσους , οργής και βίας από νέους κυρίως ανθρώπους. Η ευταξία, η ασφάλεια των πολιτών, αναγκαία προϋπόθεση της δημοκρατίας, καταπατούνται ατιμώρητα υπό τα χειροκροτήματα ορισμένων ανόητων.
Έρευνες για τις τάσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ανάγλυφα ένα σώμα πολιτών που εξακολουθεί να είναι απογοητευμένο, οργισμένο, πιο συντηρητικό και παρανοϊκά αντιευρωπαϊκό, πλήρως απροσανατολισμένο και αντι-πολιτικό. Με βαθειά περιφρόνηση προς την πολιτική και τα πολιτικά κόμματα. Τάσεις εν γένει που αν δεν αναστραφούν εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τους δημοκρατικούς θεσμούς, για πρώτη φορά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Η διαβόητη «καθαρή» έξοδος από το 3ο και επαχθέστερο Μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μόνο καθαρή δεν πρόκειται να είναι. Οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση είναι μακροχρόνιες και βαρύτατες. Δεν περιορίζονται μόνο στις επερχόμενες περικοπές συντάξεων και τα συναφή. Η εποπτεία των εταίρων, σε κάθε περίπτωση, θα συνεχιστεί. Οποιαδήποτε ελάφρυνση χρέους κι αν προκύψει θα συνοδεύεται από συγκεκριμένους όρους. Ωστόσο, όχι μόνο αγνοούνται επιδεικτικά οι παραινέσεις για επιλογή της προληπτικής γραμμής πιστωτικής στήριξης, ως «δίχτυ ασφαλείας», αλλά, αντίθετα ,καλλιεργείται δια της προπαγάνδας ο μύθος κάποιας εξόδου για να ανοίξουν δήθεν οι κάνουλες παροχών και επιδοματικής ελεημοσύνης από τα αιματηρά υπερ-πλεονάσματα της υπερ-φορολόγησης. Για να επιστρέψει στην ουσία η χώρα εκεί που βρισκόταν στα τέλη του 2014 με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στη χώρα 200 δις κατά Βίζερ. Επ’ αυτού σιγή ιχθύος.
Πρόκειται για νέα πολιτική παραπλάνηση που μπορεί να απειλήσει και να ακυρώσει τις δημοσιονομικές ισορροπίες που έχουν επιτευχθεί με τεράστιες επιπρόσθετες θυσίες των πολιτών.
Ο άνευ σημασίας κυβερνητικός ανασχηματισμός την περασμένη εβδομάδα, ήρθε απλώς να προσθέσει μια ακόμα αμφισβήτηση του «αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος», που υποτίθεται ότι είναι εγγενές χαρακτηριστικό της αριστεράς που κυβερνά.
Ο κομματισμός, τα ρουσφέτια, οι πελατειακές πρακτικές, η πολιτική αισθητική, η αχαλίνωτη προπαγάνδα, η νέα διαπλοκή, η αυταρχική συμπεριφορά έρχονται για μια ακόμη φορά να αποδείξουν περίτρανα ότι πολλές φορές το «νέο» είναι χειρότερο του «παλαιού» και συστημικότερο του «συστήματος», συντείνοντας στην ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, στην αντι-πολιτική στάση των πολιτών και στην ενίσχυση των πολιτικών άκρων.
Η πρόσφατη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή με διάτρητες δικονομικές διαδικασίες και με έωλες κατηγορίες ανώνυμων μαρτύρων οδηγούν σε εύλογα συμπεράσματα περί μεθόδευσης και πολιτικών διώξεων. Αντί να θωρακίζονται οι θεσμοί έναντι σκανδάλων, εργαλειοποιούνται και χρησιμοποιούνται για την υπονόμευσή τους. Η διολίσθηση προς αντι-θεσμικές πρακτικές θα έχει σοβαρές συνέπειες για τη δημοκρατία. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος σκανδαλολογίας, πολιτικών διώξεων και απίστευτης εχθρικής αντιπαράθεσης και διχασμού με όρους εμφυλίου πολέμου.
Την ευθύνη φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ που προφανώς δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε να επιβιώσει πολιτικά χωρίς «εχθρούς», «προδότες» και «πουλημένους» που δεν είναι άλλοι από τα αντίπαλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Πρόκειται περί επικίνδυνης πολιτικής, διότι στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες τα κόμματα εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Ο νοών νοήτω.
Για να πάει, όμως, η χώρα μπροστά θα πρέπει να θέσουμε επί τέλους τέρμα στις παραμυθίες και τους διχασμούς, οριστικά και αμετάκλητα.
Η τρομακτική αυτή πολιτική πόλωση αναμένεται να κάνει ακόμα πιο βρώμικη, όσο ποτέ στο παρελθόν, την εκλογική αναμέτρηση. Στα όσα παριστάμεθα μάρτυρες σήμερα ενδεχομένως να ωχριούν σε όσα ετοιμάζονται  να εμφανιστούν στην προεκλογική περίοδο. Το τίμημα για τον πολιτικό πολιτισμό μας θα είναι βαρύτατο.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρότατες προκλήσεις σε κρίσιμα εθνικά θέματα και κυρίως την προκλητική επίδειξη ισχύος από τη γειτονική Τουρκία.
Το Κίνημα Αλλαγής, ενώπιον των προκλήσεων αυτών, της κυβερνητικής ανικανότητας και φθοράς και της συντηρητικής αναδίπλωσης της ΝΔ, για να διατηρήσει την ενότητά της ενώπιον δύσκολων εθνικών επιλογών με πολιτικό κόστος, θα μπορούσε πράγματι να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων καθώς βαδίζει προς το Συνέδριό του. Για να δώσει ένα νέο Ρεαλιστικό Όραμα Ανάταξης και Προοδευτικής Προοπτικής στη χώρα μας. Πρόκειται για μοναδική ευκαιρία ενώπιον μιας τεχνητής πολιτικής πόλωσης που δεν μπορεί να δώσει λύσεις.
Φοβάμαι ότι το Κίνημα Αλλαγής δυσκολεύεται αυτή τη στιγμή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της πραγματικότητας και στις απαιτήσεις των πολιτών του χώρου. Ταλανίζεται στη συγκρότησή του από εγγενή, γενεσιουργά προβλήματα τα οποία επανειλημμένως είχα επισημάνει και είχα προσπαθήσει να τα αποφύγουμε με την πρότασή μου για άλλο οδικό χάρτη προς το Συνέδριο. Αυτά εμφανίζονται τώρα σε μια κρίσιμη καμπή προσλαμβάνοντας φυγόκεντρες διαστάσεις.
Ήμουν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους εγχειρήματος. Εύχομαι τα προβλήματα να ξεπεραστούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αλλά, ο χειρισμός ορισμένων οργανωτικών και πολιτικών θεμάτων είναι εμφανές ότι έχει μετριάσει τον αρχικό ενθουσιασμό των πολιτών του χώρου.
Από την επίλυση των οργανωτικών προβλημάτων, από την πολιτική διορατικότητα και αυταπόδεικτη για εμένα υπαρξιακή ανάγκη της ευρύτερης δυνατής προσέλκυσης πολιτικών δυνάμεων στις διαδικασίες προς το Συνέδριο και από την πραγματικά πλουραλιστική διαμόρφωση των καθοδηγητικών του οργάνων, θα κριθεί τελικά η επιτυχία συγκρότησης και πολιτικής του Νέου Φορέα.
Πρέπει, βέβαια, όλοι να έχουμε επίγνωση ότι η επιτυχία του νέου φορέα δεν εξαρτάται μόνο από οργανωτικές αποφάσεις αλλά από την πολιτική του ταυτότητα και τις πολιτικές του αποφάσεις. Τα στοιχεία αυτά, στο βαθμό που θα μπορέσει να τα αξιοποιήσει με τη δέουσα εσωτερική συναίνεση και συνοχή, μπορούν να τον αναδείξουν όχι μόνο ως αναντικατάστατο φορέα ισορροπίας του πολιτικού συστήματος αλλά και εγγυητή της προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας. Μια προοδευτική διακυβέρνηση στηριγμένη σε ένα ευρύτατο μέτωπο δυνάμεων του συνόλου της Κεντροαριστεράς. Η συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου, προυποθέτει βεβαίως νέο πολιτικό τοπίο, νέες συνθήκες, νέες ανακατατάξεις και αυτές δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την εκλογική και πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές.