Σπύρος Παπασπύρος: Και τώρα «όλα» επί των «τειχών»!

Όταν οι δύο νέες κοπέλες, η Μελίσσα και η Άννα, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να συνεργαστούν ήταν εποχή που οι ιστορίες και οι αστικοί μύθοι δεν είχαν ξεφτίσει. Λίγο πριν την κρίση έστησαν την πρωτοβουλία τους και με επαγγελματισμό προχώρησαν, όμως η κρίση «τσάκισε» τα όνειρα. Τα πολιτικά είναι δυσνόητα γι αυτές αλλά ρωτούν για την πιθανότητα επιστράτευσης. Τα αγόρια τους είναι αμίλητα και σκεπτικά στο θέμα στην εβδομαδιαία έξοδο για καφέ στην πλατεία κοντά στο «εργαστήρι τέχνης» που τόσο αγαπούν. Άλλοι ρυθμοί από τις προηγούμενες δεκαετίες.
Από τα λόμπι, τα χόμπι ή τους ειρηνικούς επαναστάτες των «ριζικών μετασχηματισμών» στους θεσμούς στην τρέλα της κρίσης που δοκιμάζει την λογική. Και τώρα εκεί που βγαίναμε από τα μνημόνια και το επόμενο ερώτημα που πρόβαλε ήταν: πότε θα βγούμε και από την φτώχεια, άλλοι «τοίχοι» θέλουν προστασία. Όταν μετά από 65 χρόνια είχαμε τον περασμένο Δεκέμβριο την πρώτη επίσκεψη Τούρκου Προέδρου στην χώρα μας, κάποιοι την είδαν υπερβολικά θετικά και μίλησαν για «νέα εποχή» στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Άλλοι την μηδένισαν ή την έκριναν επικίνδυνη και ελάχιστοι στην πραγματική διάσταση δηλ. στην διατήρηση διαύλων επικοινωνίας. Η ρητορική περί αλλαγής της συνθήκης της Λωζάννης ή την επικαιροποίησή της συνεχίστηκε. Με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους η τουρκική πλευρά δηλώνει το στόχο για αλλαγή συνόρων.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας ο Ερντογάν σε συμμαχία με τους γκρίζους λύκους και η αντιπολίτευση, το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα, «ανταγωνίζονται» συμφωνώντας ότι τα ελληνικά νησιά είναι Τουρκικό έδαφος και πρέπει να επανακτηθούν. Οι διαφορές τους εστιάζονται στο ποιός είναι πιο «ειλικρινής» και μπορεί να το καταφέρει. Στο πλαίσιο αυτό οι κατηγορίες για το ποιός ευθύνεται για την «παραχώρηση» των νησιών στην Ελλάδα, την Συνθήκη της Λωζάννης ή του Παρισιού κυριαρχούν. Πάντα η Τουρκία αμφισβητούσε κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, ποτέ όμως τόσο επίσημα δεν ακουγόταν: «υπάρχουν τα τζαμιά μας, τα ιερά μας εκεί» ή τα νησιά είναι σε «απόσταση φωνής και αναπνοής».
Ο νεοτουρκικός «τζιχαντισμός» αποτυπώνεται με χάρτες και φωτογραφίες των νησιών του Αιγαίου που πρέπει να ‘ναι στην Τουρκική επικράτεια. Ο Ερντογάν μπορεί να νοιώθει ότι είναι «απέναντι στην βυζαντινή αυτοκρατορία της δύσης» και να θέλει να δημιουργήσει την δική του «ένδοξη» σελίδα που να υπερβαίνει όλων των προγενέστερων. Εδώ έχει ορόσημα που προσδιορίζουν την «κρίσιμη διαδρομή» για την ερχόμενη πενταετία και όχι μόνο τις επερχόμενες εκλογές σε ένα χρόνο. Ορισμένοι αναλυτές τα αποδίδουν αυτά στην ανάγκη εξυπηρέτησης εσωτερικών πολιτικών και άλλων στόχων. Άλλοι εκτιμούν ότι τα εθνικιστικά παραληρήματα υφαίνουν ενέργειες προσάρτησης εδαφών. Και επειδή έχουμε «παρα-εκπαιδευτεί» στην ψυχραιμία ή στα σενάρια για «διαμελισμό» της Τουρκίας από την πολυμέτωπη εμπλοκή στην ευρύτερη περιοχή, ίσως είναι στιγμή προσγείωσης. Τα τυχαία, τα ατυχήματα, τα απρόβλεπτα, τα φάουλ κοκ καλά είναι αλλά μπορεί να βρεθούμε και σε προκλήσεις που να θέσουν και την αποφασιστικότητα στο τραπέζι.
Τα κεντρικά θέματα όλο και βαραίνουν, τα γεγονότα είναι συχνά αντικρουόμενα και γρήγορες οι αναιρέσεις. Τα βιβλία, τα θεάματα, οι εξελίξεις, ότι συντελείται εντός και εκτός της «πόλης», κυρίως επί των τειχών της, εκπαιδεύουν (?) τους πολίτες, οδηγούν άραγε σε νέο, σθεναρό φρόνημα; Μένει να αποδειχτεί, ιδιαίτερα η ενότητα από τους πολιτικούς στα σοβαρά και δύσκολα. Κάτι που δεν διαφαίνεται όταν το πρωί δηλώνεις ότι η κυβέρνηση υποτίμησε το θέμα σύλληψης των δυο παιδιών, το μεσημέρι τα στελέχη σου μιλούν για κυβέρνηση «κατώτερη των περιστάσεων» και στο δελτίο των οκτώ για εθνική ενότητα. Αυτός ο κύκλος του λόγου που σε όλα θέλει και το «τσουβάλι συλλογής ψήφων» δίπλα είναι κύκλος σήψης που απευχόμαστε την κρίση να την ολοκληρώσει και με εθνικού τύπου καταστροφές. Γιατί όπως διδάσκει η ιστορία μας όταν ακόμη και στα εθνικά είμαστε «κομματικοί παρτάκηδες» και πορευόμαστε με κάλπικη λογική, τότε τα υπόγεια ρεύματα, διαβρώνουν και ανοίγουν «κερκόπορτες» στα «τείχη» της πόλης από τα «εντός» συμβαίνοντα!

Δείτε και τα 124 προηγούμενα άρθρα του Σπύρου Παπασπύρου