«Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.»
Η είδηση είναι ήδη βαριά: «Νεκρό βρέφος βρέθηκε από ρακοσυλλέκτη μέσα σε κάδο απορριμμάτων στην οδό Πίνδου στην Πετρούπολη.»
Τι να σχολιάσεις σε μια τέτοια είδηση; Σκέφτηκα να την προσπεράσω δίχως σχόλιο, ώστε να είναι ακόμη ένα γεγονός από τα τόσα που με ξεπερνάνε, αρνούμενος να «συμμετάσχω» στην άνετη και ανάλαφρη «κριτική» τού συμβάντος, το οποίο δεν θα σταθεί για πολύ στην επικαιρότητα. Θα έλεγα πως δεν θα σταθεί καθόλου και θα μπει σε ένα αρχείο, όπως τόσα άλλα ανεξήγητα και τραγικά.
Μαθαίνουμε πως το νεογέννητο ρίχτηκε στον κάδο αμέσως μετά τη γέννησή του, αφού βρέθηκε με τον ομφάλιο λώρο του!!! Μαθαίνουμε επίσης πως η μάνα δεν γέννησε σε κλινική κι έτσι, αμέσως μετά τη γέννα, μεταφέρθηκε το νήπιο στον κάδο απορριμμάτων.
Άλλη μια ανεπιθύμητη γέννηση μιας άτυχης ψυχής που δεν αγαπήθηκε και δεν πρόλαβε να συνδεθεί με τον έξω από την κοιλιά τής «μάνας» κόσμο.
Το σχολιάκι αυτό δεν μπορεί να έχει έκταση και πολλές λέξεις επειδή, επαναλαμβάνω, το ίδιο το γεγονός δεν χωράει σε λεκτικές υπερβολές και. στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ούτε και σε μεγαλόστομα μοιρολόγια που συνηθίζονται σε δημόσιες τελετές. Το γεγονός, από μόνο του, δεν επιτρέπει «ανοίγματα» προς την κοινωνία, γιατί απλούστατα την ντροπιάζει. Από τους κόλπους αυτής τής τόσο αντιφατικής και σκληρής κοινωνίας (μας) γεννιούνται τέτοια δράματα, τέτοια. ντροπή, θα έλεγα.
Το μότο γνωστό: Μια δύστυχη ψυχή, γεννάει ανεπιθύμητα μια άλλη ψυχή, σηκώνεται η πρώτη ψυχή και πετάει στα αζήτητα (στον κάδο) τη δεύτερη ψυχή. Ζητώ συγνώμη προκαταβολικά, για την ωμή παράθεση του γεγονότος, από τους αναγνώστες-τριες, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τέτοια συμβάντα από το κοινωνικό στοιχείο τους. Βαραίνουν την κοινωνία και την καθημερινή εξέλιξή της μέσα στο χρόνο.
Τέτοια τραγικά δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία και η κοινωνία δεν μαθαίνει για πρώτη φορά ιστορίες περί ανεπιθύμητων γεννήσεων. Επίσης γνωρίζουμε πως, μια συνεχόμενη (και διαρκώς αυξανόμενη) φτώχεια, δεν περιορίζεται μόνο στην τσέπη των ανθρώπων, αλλά απλώνεται, αποστραγγίζει αισθήματα, συνειδήσεις και οδηγεί τον άνθρωπο σε απελπισμένες ενέργειες που ξεπερνούν ακόμα και τη στοιχειώδη λογική.
Ανήκουν λοιπόν στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, τόσο τα καλά, όσο και τα άσχημα. Η μάνα του μωρού είναι μέλος τής δικής μας κοινωνίας. Δεν είναι έξω από εμάς. Ζει στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον με τους κανόνες, το ήθος και τα ήθη που καθιερώνονται μέσα στο χρόνο. Μπορούμε να ισχυριστούμε πως η απελπισμένη αυτή μάνα, είναι μια από τις πλευρές τής δικής μας κοινωνίας, η οποία διαμορφώνεται μέσα από τη δεδομένη εκπαίδευση, παιδεία, πολιτισμό, αξίες ζωής, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκευτικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις, πατριδοκαπηλευτικές δοξασίες, αλλά και τα τόσα άλλα αναρίθμητα που αθροίζονται και αποκτούν δεδομένη κατάσταση. Πάγια κουλτούρα…
Διανύουμε δυστυχώς μια νέα και ακόμα πιο στενή σχέση τού ανθρώπου με τους κάδους των πόλεων. Γ ια να βρουν κάτι να φάνε, να ντυθούν, να αποκτήσουν κάτι που θα πουλήσουν… Το να βρεθεί εκεί ένα νεογέννητο, έμοιαζε με σενάριο αρρωστημένης φαντασίας. Και το ξεπεράσαμε. Η φαντασία έγινε πραγματικότητα… Ο ρεαλισμός σε όλο του το αποτρόπαιο… μεγαλείο.
Η Γαλάτεια Καζαντζάκη (1886-1962) κατέγραψε με το «Αμαρτωλό» της (από τη δεκαετία του ’30) την άμεση σύνδεσή μας με την κοινωνία μας και δεν μπορώ παρά να μου έρχεται το ποίημα της στο νου μου.
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
