Καταντάει πια σχεδόν ανίατη. αρρώστια αυτό που συμβαίνει στην Αμερική, όπου (όπως φανερώνουν τα στατιστικά στοιχεία) κάθε δυο μήνες κάποιος. σαλεμένος ή επαγγελματίας killer διαπράττει ομαδικές δολοφονίες, καθώς, όπως φαίνεται, μεγάλος αριθμός πολιτών είναι εξοικειωμένος με τέτοια σιδερικά (όπλα τα λέμε) και αποφασίζει το πόσες ψυχές θα στείλει στον άλλο κόσμο.
Φαίνεται πως μια τέτοια πράξη, εκεί, στον πέρα του Ατλαντικού κόσμο, κάτι τέτοιο δεν είναι διόλου δύσκολο! Το όπλο ή το έχεις. κληρονομιά από τον πατέρα σου, τον παππού σου ή το αγοράζεις όπως ένα πακέτο τσιγάρα. Από ένα οποιοδήποτε μαγαζί τής κάθε συνοικίας και τού κάθε δρόμου, το οποίο, εύκολα και νόμιμα, σου το πουλάει, δίχως πολύπλοκες διαδικασίες και χρονοτριβές. Σε ρωτάνε μάλιστα: «να σας το τυλίξω σε χαρτί ή το θέλετε σε τσάντα;» Το γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Πρόεδρος Τραμπ φροντίζει να διατηρεί αυτή την αμερικανική. παράδοση, γι’ αυτό και σε 52 πολιτείες των ΗΠΑ επιτρέπεται το «κατέχειν και οπλοφορείν» παρ’ όλο το σκληρό τίμημα που πληρώνει, αυτή, η πιο αλλοπρόσαλλη κοινωνία τού κόσμου.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, άλλη μια τραγωδία στη Φλόριντα με έναν. θυμωμένο δεκαεννιάχρονο νεαρό, ο οποίος πίστευε, απ’ ό,τι λένε, σε ιδέες λευκής. υπεροχής, άφησε τον θυμό του να θεριέψει, από ερωτική αντιζηλία και εκδίκηση. Πήρε τα όπλα του και πήγε στο Σχολείο να. καθαρίσει! Τόσο απλά. Δεκαεπτά συμμαθητές του έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες του και, πλέον, η Αμερική, έχει πάψει να αναρωτιέται. Το «γιατί;», ως φαίνεται, είναι πλέον περιττή ερώτηση σε μια κοινωνία όπου, αυτά ή παρόμοια, συμβαίνουν τόσο συχνά, τόσο πυκνά και φυσικά, τόσο άδικα.
Η οπλοφορία πάλι στο προσκήνιο και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να χαρακτηριστούμε γραφικοί, όλοι όσοι ξανασυζητάμε τα ίδια πράγματα κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα το θέμα τής οπλοκατοχής.
Ο Τραμπ βγήκε και μίλησε, εκφράζοντας τη λύπη του για τα τελευταία, προς το παρόν, θύματα , δεν αναφέρθηκε όμως στο πρόβλημα της οπλοκατοχής, για τον απλούστατο λόγο πως δεν το θεωρεί «πρόβλημα».
Και γιατί να το θεωρήσει; Εξάλλου, ο ίδιος, για να υπάρχει μέσα στους κόλπους τού Ρεπουμπλικανικού κόμματος, να κερδίσει χρίσμα και προεδρία, θα έπρεπε πρωτίστως να είχε τη στήριξη της NRA (Εθνικής Ομοσπονδίας
Όπλων), ώστε να προκαλέσει, να διατηρήσει και να συντηρήσει το ενδιαφέρον ενός ακροατηρίου 55 εκατομμυρίων Αμερικανών, οι οποίοι κατέχουν όπλα… Εάν λοιπόν σκεφτείτε ωμά, ρεαλιστικά, επιχειρηματικά, εμπορικά, δίχως συναισθηματισμούς και παρεμφερείς ευαισθησίες, θα κατανοήσετε γιατί ο Πρόεδρος της υπερδύναμης εξέφρασε στα. γρήγορα την θλίψη του και δεν άγγιξε την ουσία τού προβλήματος. Εκφραστής και εκπρόσωπος της ψυχρής και κυνικής σκέψης, που κυριαρχεί αυτή την ώρα στην Αμερική για το θέμα, μόνο ο Τραμπ θα μπορούσε να είναι.
Ο ίδιος θεωρούσε πως οι τρομοκρατικές πράξεις του ISIS στη Γαλλία, θα είχαν «άλλο αποτέλεσμα» αν τα θύματα είχαν όπλα και αμυνόντουσαν! Νομίζω πως κάθε αντίθετο επιχείρημα θα σκόνταφτε στον διάχυτο παραλογισμό και σε ένα παιχνίδι παρακμιακού διαλόγου. Όχι! Φαίνεται πως είναι θέμα κοσμοαντίληψης και θεώρησης, ακόμα και αυτής τής ανθρώπινης ύπαρξης.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, άνθρωπος δίχως όπλο δεν νοείται και ετούτο είναι κοσμοθεωρία βαθιά ριζωμένη. Από μικρή ηλικία, μπορεί να μην έχουν στο όνομά τους ένα όπλο, έχουν όμως πρόσβαση σ’ εκείνο του μπαμπά (ή του παππού, είπαμε.)
Αυτή η αντίληψη πρωταγωνιστεί, χρόνια τώρα, στον αμερικανικό (και όχι μόνο) κινηματογράφο, με ιστορίες για συνεχόμενες κι αμέτρητες δολοφονίες, για ανατινάξεις, και άλλα καθαρά τρομοκρατικά, τόσο, που να απορείς για το πώς ζούνε οι κάτοικοι των πόλεων αυτών, με τέτοιους. κανόνες ζωής μεταξύ ελευθερίας και αιωρούμενης απειλής από. σφαίρες που πηγαινοέρχονται δώθε και κείθε από συμμορίες του δρόμου και μοναχικούς δολοφόνους. Να είναι ένα παιχνίδι, μόνο της φαντασίας μου, παρασυρμένος από την άγνοια της πραγματικότητας που έχω; Ίσως, αλλά οι συνεχείς ειδήσεις περί σχολικών μακελειών με θύματα αθώα, έτσι, για ένα καπρίτσιο, για μια αψυχολόγητη για εμάς εδώ, αφορμή, είναι υπαρκτές.
Ο Τραμπ, ως ωμός εκφραστής και συνάμα προστάτης τού εμπορίου όπλων και οπλικών συστημάτων, δεν μπορεί να είναι εγγυητής ομαλότητας. Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί η απειλή τού θανάτου κάθε στιγμή, η ομαλή σκέψη δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και να γίνει χρηστική. Σε έναν κόσμο στον οποίο οι σπουδές των Πανεπιστημίων, των επιστημονικών ερευνών, καθώς και των τεχνολογικών μελετών, βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, αναρωτιέσαι πώς μπορούν να συνδυαστούν οι δυο αυτοί αντίθετοι κόσμοι! Από τη μια η μάθηση και από την άλλη η λογική τού αίματος.
Ερωτήματα υπαρκτά, τα οποία αιωρούνται και αναζητούν απαντήσεις.
Πότε θα βρεθεί λύση στο πρόβλημα της αντίληψης περί όπλων και της οπλοκατοχής;
Σήμερα και στις εγχώριες εμπειρίες μας, οι διαρρήξεις, οι βανδαλισμοί, οι ληστείες, οι εγκληματικές ενέργειες, η αδυναμία τής αστυνομίας να προστατεύσει επαρκώς τους πολίτες, σκιαγραφούν άραγε μια μελλοντική παρόμοια εξέλιξη (;). Όλα αυτά τα προαναφερόμενα θα μεταφερθούν και σε εμάς; Με βάση πως, όλα τα καλά και τα στραβά, απλώνονται από τη μεγάλη ήπειρο στην μικρότερη, τι θα κάνουμε; Απλώς θα αναμένουμε χρονικά το μοιραίο; Η ίδια η ιστορία των χωρών δορυφόρων αποδεικνύει πως, τα μοντέλα ζωής που δημιουργούνται (θετικά ή αρνητικά) στις προηγμένες χώρες, μεταφέρονται στις μικρότερες, όπως κινούνται τα σύννεφα στον ουρανό. Και πώς μια μικρή χώρα μπορεί να προστατευθεί από μια τέτοια σύγχρονη απειλή; Η πρώτη απάντηση είναι η Εκπαίδευση, καθώς και η πνευματική στροφή γύρω από τον έλεγχο και την κατανόηση των παραδοσιακών μας αξιών.
Η δημιουργία ενός διαφορετικού πνευματικού κόσμου, μέσα στο υπάρχον ευρωπαϊκό κλίμα, με βάση τη ρίζα τού Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα στη σύγχρονη αγορά και τις αντιφάσεις της.
Το ξέρω. Είναι μόνο λόγια που εκφωνούνται και γράφονται εύκολα, αλλά η υλοποίησή τους θα είναι μια καλή βάση που θα μας προστατεύει, ίσως, από την υπάρχουσα απειλή του «αμερικάνικου τρόπου ζωής» τον οποίο, χρόνια τώρα, τον βλέπουμε να σέρνεται και απειλεί να μας νικήσει κατά κράτος…
(ΥΓ. Τελευταία ενημέρωση (22/2/2018): Ο Τραμπ πρότεινε την οπλοφορία των δασκάλων-καθηγητών, οι οποίοι θα αναλάβουν-λέει-την… ισορροπία μιας εισβολής δολοφόνων στα Σχολεία.)
Ω της παραφροσύνης, λέω εγώ.
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
