Δημήτρης Πολυχρονιάδης: Αδιοριστία! Αιώνιο αναπληρωτηλίκι ή ανεργία; Τι να κάνουμε!!!

Από το Γενάρη του 2015 έως τώρα (Φλεβάρης 2018), αν κανείς μετρήσει τις δηλώσεις των Υπουργών Παιδείας των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ περί εξαγγελιών για μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών θα καταγράψει ένα από τα αρνητικότερα ρεκόρ διάψευσης δηλώσεων – δεσμεύσεων Υπουργών για το ζήτημα της αδιοριστίας των εκπαιδευτικών μετά τη μεταπολίτευση.
Οι περιβόητοι και πολυαναμενόμενοι 20.000 μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών που θα γίνονταν σε βάθος τριετίας σύμφωνα με δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη (Φθινόπωρο του 2015), με την τριετία να οδηγείται στην εκπνοή της μετατράπηκαν σε ακόμα βαθύτερη και ευρύτερη επικράτηση της επισφαλούς ελαστικής εργασίας (προσλήψεις συμβασιούχων αναπληρωτών εκπαιδευτικών) σε βάρος της σταθερής και μόνιμης εργασίας. Το αποτέλεσμα όλων αυτών σήμερα περίπου το ¼ των υπηρετούντων εκπαιδευτικών στη Δημόσια Εκπαίδευση (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) να είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου (αναπληρωτές) καλύπτοντας ουσιαστικά πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εκπαίδευσης. Το χειρότερο όμως  όλων είναι ότι το προηγούμενο διάστημα έγινε συνειδητή προσπάθεια από την κυβέρνηση, όχι να αυξηθεί – ο μηδενικός – αριθμός των μόνιμων διορισμών εκπαιδευτικών, αλλά να μειωθεί αισθητά χρόνο με το χρόνο και ο αριθμός πρόσληψης αναπληρωτών.
Για να κατανοηθεί καλύτερα το εύρος των επίσημων κυβερνητικών πολιτικών της τελευταίας τριετίας αναφορικά με το ζήτημα των μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση οφείλουμε αναγκαστικά να θυμηθούμε σε ποιο κοινωνικό – πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο διενεργούνται αυτές.
Από τον Αύγουστο του 2015 και μετά οι εκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ καθορίζονται και καθοδηγούνται από την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου (ψηφίστηκε από τη Βουλή των Αύγουστο του 2015 με τη συμμετοχή των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), καθώς και από τη διαπραγμάτευση για τη 2η αξιολόγηση της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα. 
Ανάμεσα στα σημαντικότερα από τα παροαπαιτούμενα των «δανειστών» (Ε. Ε. – Δ. Ν. Τ. – Ε. Κ. Τ.) ήταν και  είναι: η περαιτέρω συρρίκνωση των εργαζόμενων του δημοσίου, η ιδιωτικοποίηση κομματιών του Δημοσίου,  ο δραστικός περιορισμός της σταθερής και μόνιμης εργασίας με την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας ακόμα και των μόνιμων υπαλλήλων, στοχεύοντας στην αμφισβήτηση της μονιμότητας αλλά και στην εισαγωγή της «θεσμοποιημένης» ελαστικής εργασίας για τις προσλήψεις στο άμεσο μέλλον.
Η προώθηση και εδραίωση όλων των παραπάνω ουσιαστικά επιβεβαιώνεται από όλες τις νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ της περιόδου 2015 – 2018 που αφορούν τα ζητήματα των αδιόριστων εκπαιδευτικών (νομοθετικές ρυθμίσεις για τις προσλήψεις των αναπληρωτών, άνοιγμα της συζήτησης για την εισαγωγή προσοντολόγιου για τους μόνιμους διορισμούς, ρυθμίσεις για το περιεχόμενου του Δημοτικού Σχολείου – Σχολείο Φίλη – αλλά και το νέο Λύκειο). Στόχος μόνιμος του ΥΠΠΕΘ και της κυβέρνησης αποτελεί η καθολική εξαφάνιση των μόνιμων διορισμών αλλά και η ουσιαστική και δραστική μείωση των προσλήψεων αναπληρωτών από χρονιά σε χρονιά στη βάση των σχεδιασμών και προτάσεων της Ε. Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α. αναφορικά με το μέλλον του Δημόσιου Εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Δυστυχώς οι μέχρι τώρα αντιδράσεις και αντιστάσεις του κόσμου της αδιοριστίας και του εκπαιδευτικού – λαϊκού κινήματος, παρά τις κοσμογονικού χαρακτήρα και βάθους επίθεση που δεχόμαστε σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εκπαιδευτικών, μόνο ως χλιαρές – άμαζες και αναποτελεσματικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Το αίτημα των μαζικών – μόνιμων διορισμών στη Δημόσια Εκπαίδευση, ύστερα από χιλιάδες συνταξιοδοτήσεις μονίμων εκπαιδευτικών της περιόδου 2011 – 2017 όχι μόνο παραμένει τραγικά επίκαιρο και αναγκαίο, αλλά η μη άμεση ικανοποίησή του απειλεί να μεταλλάξει πλέον την ίδια την ύπαρξη της Δημόσιας Εκπ/σης. Έχει να κάνει κυρίως με την υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων χιλιάδων μαθητών μας, αλλά και την επιβολή ενός φραγμού στη συνεχή έκπτωση και κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εκπαιδευτικών (αύξηση αριθμού μαθητών στο τμήμα, αύξηση διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών κ.λπ.).
Ο κόσμος της αδιοριστίας, οι χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί συνάδελφοί μας, που κάθε χρόνο γυρίζουν τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας ως νομάδες καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εκπαίδευσης θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων για την επιβολή των μαζικών διορισμών που έχει ανάγκη το Δημόσιο Σχολείο και θα έδινε λύση σταθερή στη μόνιμη εργασιακή τους περιπλάνηση.
Αντ’ αυτού επικρατεί στους χώρους της αδιοριστίας ο απόλυτος κατακερματισμός (δεκάδες σύλλογοι και συλλογικότητες αναπληρωτών – αδιόριστων δραστηριοποιούνται με αναντίστοιχα αποτελέσματα μαζικοποίησης των δράσεων τους), η αποστράτευση και η μη συμμετοχή στα πρωτοβάθμια σωματεία και τις Ε. Λ. Μ. Ε. από τη μεριά των αναπληρωτών ή ακόμα κι όταν συμμετέχουν σ’ αυτά η επικράτηση της λογικής της ανάθεσης ή στη χειρότερη περίπτωση η ασφαλής και ανέξοδη κριτική των πάντων μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κι όμως τα πρωτοβάθμια σωματεία (Σύλλογοι Εκπ/κών Π. Ε. & Ε. Λ. Μ. Ε.) περιμένουν την επόμενη γενιά εκπαιδευτικών (νεότερων σε ηλικία) για να αναλάβουν δράση σε αυτά ως ενεργά μέλη που θα συνεχίσουν την ύπαρξη και τη λειτουργία τόσο των πρωτοβάθμιων σωματείων όσο και των ομοσπονδιών.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το άνοιγμα της συζήτησης για την εισαγωγή νέου συστήματος πρόσληψης εκπαιδευτικών (προσοντολόγιο) ο κόσμος της αδιοριστίας έχει στραφεί μαζικά στην λογική της απόκτησης επαγγελματικών προσόντων (μεταπτυχιακά, διδακτορικά κ.λπ.) αποθεώνοντας την υπηρέτηση των ατομικών λογικών και πρακτικών στο βωμό του κυνηγιού μιας (μόνιμης) θέσης (εκπαιδευτικού) στον ήλιο.
Πόσοι/πόσες όμως θα μπορέσουν (αν μπορέσουν) να φτάσουν στον πολυπόθητο στόχο του μόνιμου διορισμού χωρίς την ύπαρξη μαζικού και μαχητικού εκπαιδευτικού – λαϊκού κινήματος ικανού να επιβάλλει τους μαζικούς και μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών στο Δημόσιο Σχολείο ανατρέποντας τις προδιαγεγραμμένες πολιτικές της πλήρους ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και την ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας των εκπαιδευτικών;
Θα διακινδυνεύσουμε να πούμε ελάχιστοι και ελάχιστες συνάδελφοι από τους ήδη υπηρετούντες ως αναπληρωτές, όσα μεταπτυχιακά και διδακτορικά κι αν διαθέτουν. Άλλωστε τα χαρτιά βρίσκονται στο χέρι αυτού που μοιράζει την τράπουλα και αυτός που κάνει το μοίρασμα δεν είναι άλλος από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΕΘ και την κυβέρνηση που μοιράζουν όπως τους βολεύει κάθε φορά.
Η ιστορική  εμπειρία των τελευταίων εικοσιπέντε χρόνων δείχνει περίτρανα ότι όποτε το εκπαιδευτικό – λαϊκό κίνημα έθεσε τους όρους του με μαζικό, μαχητικό και ταξικό τρόπο υπήρξαν θετικά αποτελέσματα με αποκορύφωμα την ουσιαστική εξάλειψη της αδιοριστίας των δασκάλων μέχρι το 2009 (λόγω των μαζικών αγώνων και κινητοποιήσεων  για την υπεράσπιση της επετηρίδας διορισμών της περιόδου 1994 – 2005), της απορρόφησης εκατοντάδων αδιόριστων νηπιαγωγών (λόγω της υποχρεωτικής εφαρμογής του ενός χρόνου υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής – εκπαίδευσης ως κατάκτησης της μεγάλης απεργία της ΔΟΕ του 2006) κ. ά.
Δε μένει λοιπόν τίποτα άλλο να κάνουμε από τη  μαζική και μαχητική συσπείρωση γύρω από τα πρωτοβάθμια σωματεία μας – μέλη της Δ. Ο. Ε. στη βάση της υπεράσπισης και εδραίωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων μας με κυρίαρχο το αίτημα των μαζικών και μόνιμων διορισμών εκπαιδευτικών με βάση το έτος λήψης πτυχίου και την προϋπηρεσία (αποκλειστικά και μόνο), ξεπερνώντας τους τεχνητούς διαχωρισμούς και τον κατακερματισμό των δυνάμεων της αδιοριστίας με αρχή τις κινητοποιήσεις της περιόδου για την αδιοριστία στις 23 – 2 – 2018 (στις έδρες των Περιφερειών εκπ/σης) και  την πανεκπαιδευτική κινητοποίηση της Παρασκευής 2 – 3 – 2018 (πανελλαδική ημέρα δράσης για την αδιοριστία) ή οποία θα έπρεπε ήδη να είναι ημέρα απεργίας προκηρυγμένη από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες Δ.Ο.Ε. – Ο. Λ. Μ.
Αξίζει πράγματι να παλέψουμε όλοι/όλες γι’ αυτά! Άλλωστε δεν έχουμε κι άλλες επιλογές, αφού οι μόνοι αγώνες που πήγαν χαμένοι είναι αυτοί που δεν δόθηκαν ποτέ!!!