Ο τίτλος είναι μια προσφιλής έκφραση στην πρέφα -είτε παίζεται με τρείς είτε και με τον τεμπέλη- και σημαίνει ότι «όποιος παίζει συνετά κερδίζει». Στα παιχνίδια υπάρχει στρατηγική. Από το πιο πνευματικό, το σκάκι, που όλοι: βασιλείς και Πάπες, ευγενείς και μή σέβονται κύρια ότι: «στόχος δεν είναι η νίκη αλλά η ποιότητα της νίκης» μέχρι το κλασσικό, απλό στην τεχνική και ανταγωνιστικό, την «Ξερή».
Την χρονιά που νέο κύμα προόδου -ειδικά στην τεχνητή νοημοσύνη, επικοινωνία, τα ρομπότ, τα αυτόνομα αυτοκίνητα κλπ.- διευρύνει την παρουσία του, οι ανθρώπινες κοινωνίες, το μέλλον τους δηλ. οι νέες γενιές δεν «ξέρουν» ποιον «Πύργο» να υπερασπιστούν.
Για να δούμε το παιχνίδι: ΗΠΑ και Ρωσία άνευ στρατηγικής ή τουλάχιστον κατανοητής και με θετικά αποτελέσματα, με αρκετό και ορατό τον αυταρχισμό, η Κίνα σε «αποχή» από τα διεθνή τεκταινόμενα. Αλλά να δούμε την Βενεζουέλα, το Ιράκ, την Συρία ή την Τουρκία, τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο ή την Κούβα; Ποιό πρότυπο ελευθεριών, δημοκρατίας, ευημερίας να υιοθετήσουμε ; Μήπως την μοναξιά της Μ. Βρεταννίας; Ο «βασιλιάς των παιχνιδιών» από Δύση έως Ανατολή θέλει: σκέψη, επιστημονικότητα, δύσκολους και ωραίους στόχους, ό,τι λείπει από την σκακιέρα σήμερα. Δίπλα μας η Λεπέν, οι φοβικές ελίτ, η ακροδεξιά από την Γερμανία έως την Ολλανδία, την Αυστρία. Με ποιό δόγμα να πάμε; του εθνικιστικού προστατευτισμού ή της λιτότητας; Των βίαιων αναδιαρθρώσεων που μετά από οκτώ χρόνια στην Ελλάδα (τώρα, πριν τα Σκόπια τα καταφέρουν στο εσωτερικό τους- αφού απαιτείται αλλαγή τουλαχιστον 9 άρθρων του συντάγματός τους με αυξημένη πλειοψηφία- διεκδικούμε και πάλι το αδιέξοδο) «ψάχνει» δικαίωση; Με δημοψηφίσματα για την δουλεία ή τα δικαιώματα στην ζωή; υπέρ του φόβου, της διαίρεσης ή του πολλαπλασιασμού;
Μπορεί να μην υπάρχει Τσώρτσιλ, Γκάντι, Τσε, Μαντέλλα, Μιτεράν, Ανδρέας Παπανδρέου ή Κωνσταντίνος Καραμανλής ή η μητέρα Τερέζα διαθέτουμε όμως πολύ περισσότερα ακονισμένα μυαλά στις κοινωνίες, πιο εκπαιδευμένες γενιές, γνώση και άρα μπορούμε. Το όραμα της Ενιαίας Ευρώπης βάλλεται από παντού, ποικιλοτρόπως και όχι τυχαία από όσους ρέπουν στον σκοταδισμό εντός και εκτός Ευρώπης. Ένας «Πύργος» στον κόσμο με ελευθερίες, χωρίς θανατική ποινή, με υψηλό επίπεδο κοινωνικών παροχών κά. Αναμφίβολα επιβάλλεται ανανέωση, σπάσιμο της «μεσαιωνικής πλάκας» που έφερε η κρίση.
Το ´19 είναι εκλογικό για την Ευρώπη άρα το ´18 καθοριστικό για προώθηση νέας συνθήκης οχύρωσης. Επομένως «πάσο» υπέρ της στρατηγικής, της πειθαρχίας, της διαπαιδαγώγησης σε κανόνες από τα τρία δημοφιλή παιχνίδια. Και για να προλάβω το ερώτημα ποιός τα θέτει, καθαρά: ιδού η Ρόδος για τους λαούς. Χρειαζόμαστε πάσο για πέρασμα σε νέες αντιλήψεις, νοοτροπίες, δυναμικές διακυβέρνησης, ανθρώπους όλων των γενιών με δημιουργικές απόψεις και έργο, την αρχή που τονίζουν οι «Γκραν-μαιτρ» του σκακιού: «ο παίκτης πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τόσο την ιστορία του σκακιού όσο και την θεωρία των κανόνων του».
Η μορφή των ηγεσιών που απαιτούν οι λαοί σήμερα είναι διαφορετική: με ρητορική επί του συγκεκριμένου, ακεραιότητα και ηθική, αποδεδειγμένη στάση και ικανότητα, straight on και όχι life style στην εποχή. Από το σκάκι εφαρμόζοντας απόλυτα το «Χωρίς θεωρία του είδους δεν υφίσταται σκέψη περί του είδους» μπορούμε να καλύψουμε την οπισθοχώρηση της Ευρώπης. Έχουμε βαλέδες να αντιμετωπίσουμε τα αργόσυρτα, την ακαμψία, την σκλήρυνση του Νεοφιλελευθερισμού, την αποκοπή από το όραμα δημιουργίας της. Αρκεί να «κόψουμε» με στρατηγική, σωστό υπολογισμό και μέτρημα ως πολίτες.
Επομένως «πάσο» υπέρ θετικών επιθέσεων και ανατροπών στην Ευρώπη γιατί αυτό μαζεύει καπίκια (πόντους) για τον πολίτη, τον πολιτισμό. Στην τρέχουσα παγκοσμιοποίηση είναι η πιο αξιοπρεπής κατάσταση και προοπτική. Ο φάρος με το μεγαλύτερο βεληνεκές που πρέπει, ιδιαίτερα οι νέοι, να κρατήσουμε αναμμένο, γατί δεν είναι απλά η ήπειρος μας!
Σπύρος Παπασπύρος: «Το πάσο τρώει λουκούμι»!
Σπύρος Παπασπύρος: «Το πάσο τρώει λουκούμι»!
0
Share.
