Τώρα πάλι, με τον καινούργιο γύρο σχετικά με το «Μακεδονικό», εμφανίστηκε και πάλι η φράση: «Εγώ ρε, φοράω παντελόνια», «τιμάω τα παντελόνια μου», «είμαστε άντρες και τιμούμε τα παντελόνια που φοράμε»…
Περί ανδρισμού η υπόθεση, όπως αντιλαμβάνεσθε. Θα μπορούσα να υποθέσω πως η χρήση της φράσης είναι σήμα κατατεθέν μιας συνομοταξίας πολιτικών δεξιών και ακροδεξιών αποκλίσεων, γιατί δεν είναι τυχαίο πως είχα να το ακούσω, με τόση συχνότητα, από τον καιρό που δρούσε και αλώνιζε τα πολιτικά χωράφια εκείνος ο τύπος τού ακραίου λαϊκιστή Πανίκου Ψωμιάδη, πιστού, ένθερμου υποστηριχτή των Μακεδονομάχων, του… ιερού αγώνος για την «μία και μοναδική Μακεδονία».
Η αλήθεια είναι πως τώρα που ανακινήθηκε και πάλι το «Μακεδονικό», με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης της 21/1, οι… τιμητές των παντελονιών ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο, για να δείξουν πως εκείνοι που αρνούνται την αναγραφή και τη χρήση της λέξης Μακεδονία, στην τελική ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, δεν θα «επιτρέψουν» τέτοια παραχώρηση, με την απαραίτητη συμπλήρωση πως: Εμείς το λέμε και το εννοούμε και ο λόγος μας είναι… αντρίκιος. Εμείς τιμούμε τα παντελόνια που φοράμε…
Κάτι σαν… ήχος «πλάγιος» που, τώρα τον συνεχίζει ο Πάνος Καμμένος, πνευματικό παιδί τού προαναφερόμενου θεσσαλονικιού δημάρχου. Και όχι μόνο.
Συχνά-πυκνά η φράση που περιέχει παντελόνια, την χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά οι πολιτευτές και οι εκπρόσωποί τους (έρημοι κι απρόσωποι, όπως λέει το άσμα) των δεξιών-ακροδεξιών, των νεοφιλελεύθερων και άλλων τινών οι οποίοι, δες σύμπτωση, υποστηρίζουν πως η Μακεδονία είναι (μόνο) ελληνική και ρίχνονται στον, εσαεί παρόντα, Μακεδονικό αγώνα… Μερικοί υποστηρίζουν πως τα «παντελόνια» προέρχονται, ως έκφραση, από το ποδοσφαιρικό σινάφι και το «αντριλίκι» που παίζεται στους κύκλους αυτούς.
Τούτο θα σημαίνει πως όλοι όσοι αντιτίθενται σε μια νέα ονομασία της FYROM, που θα περιέχει με κάποιο τρόπο και το όνομα «Μακεδονία», δηλαδή η υποχρεωτική απαγόρευση ακόμα και της γεωγραφικής καταγωγής τους, όλο αυτό το πόπολο, τιμάει τα… παντελόνια και την… αντρίκια υπερηφάνεια και υψηλοφροσύνη του, μια που ως… γνωστό, οι φούστες και οι γυναίκες δεν έχουν ούτε αξιοπρέπεια ούτε αξιοπιστία… Πέρα από το γεγονός πως αυτή η αισθητική της μαγκιάς και της πιάτσας εισχωρεί βάναυσα στην καθημερινότητά μας και επηρεάζει την κοινωνία μας με το νταηλίκι σε πρώτο πλάνο, αποδεικνύεται ότι κάποιες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται πηγάζουν από την φτήνια και την ευτελή αισθητική τού σχετικού πολιτικού λόγου και των σκέψεών του. Η χρήση αυτής της φράσης, σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που εκκρεμεί δεκαετίες, πλέον του μισού αιώνα, ευτελίζει και μειώνει την σοβαρότητα της υπόθεσης και την παρασύρει προς τα επίπεδα συζητήσεων καφενείου, όπου εκεί λες και μια κουβέντα παραπάνω…
Τα «τιμημένα παντελόνια μας» λοιπόν, είναι η εκδήλωση και η χρήση μιας αργκό που προέρχεται από την… παραδοσιακή ηθογραφία εκφράσεων στο λέξη-παίγνιο της ανδρικής φαλλοκρατικής συμπεριφοράς, η οποία μπήκε και στο στόμα των πολιτικών, για να δείξουν πως… προέρχονται από τη λαϊκή τάξη, ανήκουν στο λαό και ομιλούν την ίδια γλώσσα…
Παρ’ όλο που εδώ και πολλά χρόνια, δεκαετίες πλέον, τα παντελόνια δεν είναι μόνο ανδρική υπόθεση αλλά και γυναικεία. Εδώ και πολλά χρόνια, με την επίμαχη φράση, ο σημερινός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει πλέον το τι ακριβώς υπερασπίζεται όποιος-όποια φοράει τα παντελόνια… Είναι ένα μπέρδεμα αυτό, όσο και αν υπάρχει μια δόση σαρκασμού στην διατύπωσή μου.
Τα συλλαλητήρια, οι εθνικές σημαίες, τα παραληρηματικά λογύδρια, οι έξαλλες εθνικιστικές κορώνες, οι ενδυμασίες πριν τις Απόκριες (πολλές εκ των οποίων προκαλούσαν μόνο γέλωτες), τα εκκλησιαστικά λάβαρα και οι παρουσίες ενός ετερόκλητου πλήθους «άλλων αγανακτισμένων» στο «ξεπούλημα της Μακεδονίας μας», εκείνο το «μας» μάς έφαγε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευκαιρία επίδειξης εθνικιστικού φρονήματος με την αρωγή των χρυσαυγιτών τραμπούκων, με την παρότρυνση νεοδημοκρατικών δυνάμεων…
Θα επανέλθω όμως στα… παντελόνια. Η αναφορά σ’ αυτά, δείχνει τις αραχνιασμένες σκέψεις (οι οποίες πάντα διατυπώνονται και εκφράζονται με τον λόγο) και η οξείδωση που έχει υποστεί η πολιτική σκέψη. Μια πατρίδα, για να προχωρήσει στη νέα εποχή, χρειάζεται νέες σκέψεις και οι νέες σκέψεις, εκτός από την διαμόρφωση νέων δράσεων, θα πρέπει να ανανεώνουν ακόμα και τον λόγο που χρησιμοποιούν. Από τον Ψωμιάδη και τον Σαμαρά, έως τον Άδωνη και τον Καμμένο, η απόσταση χρόνου είναι μεγάλη, αλλά η ιδεολογική ταύτιση αχρηστεύει πρόσωπα, αντιλήψεις και εθνικές σκέψεις.
Η συμμετοχή τού τελευταίου τόσο στο κυβερνητικό σχήμα, όσο και στην γενικότερη καπηλεία τού όρου Μακεδονία, συμβολίζουν την εξευτελιστική τιμή των παντελονιών, που έχει πλέον μειωθεί επικίνδυνα…
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
