Η ψήφιση των άρθρων σχετικά με το ωράριο παραμονής στο Σχολείο των Εκπαιδευτικών και τις συγχωνεύσεις Σχολικών Μονάδων, για ακόμη μία φορά με τη μέθοδο του αιφνιδιασμού, αποκαλύπτει ότι η εθνικολαϊκή συμμαχία των δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αυταρέσκεται να εμφανίζεται, ότι εκφράζει και εφαρμόζει πολιτικές στον χώρο της εκπαίδευσης της «δήθεν πρώτης φοράς αριστεράς», δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να:
- επανέρχεται σε πρακτικές εκπαιδευτικού διοικητικού αυταρχισμού μέσω της νομοθετικής επιβολής και της έλλειψης οποιασδήποτε μορφής κοινωνικού διαλόγου με τους εκπαιδευτικούς φορείς
- «αναβαθμίζει» τον «κοινωνικό ρόλο» του εκπαιδευτικού μετατρέποντάς τον και σε τραπεζοκόμο που αναλαμβάνει και την ευθύνη τροφοδοσίας σχολικών γευμάτων στους μαθητές! Η τακτική της διανομής «συσσιτίου» στους φτωχοποιημένους από τις κυβερνητικές πολιτικές, στο μυαλό των αρμοδίων φαντάζει ως σπουδαία αριστερή παρέμβαση, η οποία πρέπει με κάθε τρόπο να είναι εμφανής! Δεν φτάνει να είσαι «ευαίσθητος» πρέπει και να φαίνεσαι… Έτσι λοιπόν, αντί τα γεύματα να δίνονται στους μαθητές για το σπίτι, καθώς οι απαιτούμενες για τη σίτισή τους εγκαταστάσεις των σχολείων είναι ανύπαρκτες, επιλέγουν στον «βωμό του θεάματος» να μετατρέψουν τους εκπαιδευτικούς σε τραπεζοκόμους και να εκθέτουν τους μαθητές σε υγειονομικής φύσης κινδύνους!
- προκαλεί τη νοημοσύνη χιλιάδων εκπαιδευτικών και αυτό γιατί, ενώ λεκτικά αυτοπαρουσιάζονται ότι αντιστέκονται σθεναρά και διαπραγματεύονται σκληρά με την Τρόικα και την πολιτική του μνημονίου, στην πραγματικότητα είναι οι πλέον πιστοί υπηρέτες και ευθυγραμμισμένοι πλήρως με τις επιταγές των «δανειστών» που καταγγέλλουν. Αλήθεια τι εξυπηρετεί και για ποιον λόγο συμφωνήθηκε να ενταχθούν σε πολυνομοσχέδιο εκατοντάδων σελίδων εκπαιδευτικά θέματα εντελώς άσχετα, ασύνδετα και ξεκομμένα από γενικότερα ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής; Η μόνη δυνατή ερμηνεία, για την κυβερνητική, αυτή πρακτική δεν μπορεί να είναι άλλη από το μακιαβελικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»…
- αγνοεί παντελώς τις υπάρχουσες τεράστιες αδυναμίες των Σχολικών Μονάδων, κυρίως των αστικών κέντρων, που συνδέονται με τις εργασιακές συνθήκες του περιβάλλοντος χώρου των εκπαιδευτικών (παλαιότητα σχολικών εγκαταστάσεων, ανυπαρξία παιδαγωγικής βιβλιοθήκης εκπαιδευτικού, ελλιπής έως ανύπαρκτος ηλεκτρονικός εξοπλισμός). Σε πολύ μεγάλο αριθμό σχολικών μονάδων της χώρας οι χώροι των γραφείων δεν χωρούν το σύνολο των εκπαιδευτικών ούτε για να καθίσουν, πολύ περισσότερο δε, για να εργαστούν (διόρθωση εργασιών, προετοιμασία για την επόμενη ημέρα κλπ) με ανθρώπινες συνθήκες
- δεν συμπληρώνει ή τροποποιεί ουσιαστικά τις υπάρχουσες διατάξεις και ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα για τις υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών, πέραν του διδακτικού ωραρίου, αλλά τις μεταμορφώνει φραστικά, αφού είναι γνωστό ότι οι εκπαιδευτικοί εδώ και αρκετά χρόνια, μετά τη συμπλήρωση ωραρίου παρέμεναν στον σχολικό χώρο, είτε για την άσκηση συγκεκριμένων διοικητικών και παιδαγωγικών λειτουργιών του Σχολείου που αφορούσαν π.χ. την αξιολόγηση του μαθητή, ενημέρωση γονέων για την επίδοση των μαθητών, παράδοση βαθμολογίας, καταχώριση στοιχείων, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, εορταστικές εκδηλώσεις, συνεργασία και συμμετοχή σε επιμορφωτικές συναντήσεις με τους σχολικούς συμβούλους. Στην πραγματικότητα με το 30ωρο, «προετοιμάζουν» την αύξηση του διδακτικού ωραρίου και σε περίπτωση απουσίας εκπαιδευτικών να ανατίθεται η κάλυψη του κενού σε διαθέσιμο εκπαιδευτικό, ανατρέποντας κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα.
- αποτελεί κλασικό παράδειγμα πολιτικής υποκρισίας και μεταμορφισμού, αφού κάθε αναφορά για αποτίμηση και προγραμματισμό του εκπαιδευτικού έργου για τις ετερόκλητες δυνάμεις του εθνικολαϊκού λαϊκισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτελούσε έναυσμα ενεργειών για την ανατροπή όλων των θεσμικών παρεμβάσεων με τις οποίες θα υλοποιούνταν. Τώρα σαν να μη συμβαίνει τίποτα… αποφασίζουν τα ακριβώς αντίθετα!
- τέλος, η ρύθμιση για τις συγχωνεύσεις των Σχολικών Μονάδων οι οποίες προβλέπεται να ενταθούν και να αυξηθούν ακόμη περισσότερο με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, φανερώνει ότι η ασυνέπεια λόγων και πράξεων δεν είναι τυχαία επιλογή, αλλά αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας και φυσιογνωμίας των δυνάμεων που συγκροτούν το μπλοκ της σημερινής κυβερνητικής εξουσίας.
Ξεχωριστό θέμα, πραγματικός «λεκές» που δεν πρόκειται να σβήσει όσα χρόνια και αν περάσουν, αποτελεί η ρύθμιση για τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ότι δεν τόλμησαν και οι πιο συντηρητικές κυβερνήσεις ακόμα και να σκεφτούν, οι πρόθυμοι και υπάκουοι, πρώην «ασυμβίβαστοι» ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το κάνουν χωρίς καμία απολύτως ντροπή!!!
Επιχειρηματολογούν μάλιστα ξεδιάντροπα περί της ορθότητας της απόφασης τους, οι ίδιοι που έχουν ψηφιστεί από ένα ποσοστό πολύ μικρότερο του 50% για να κυβερνήσουν! Οι ίδιοι αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τη δυνατότητα να κυβερνούν ενώ για την απεργία χρειάζεται το 50% των μελών για να αποφασιστεί!!
Ο Πρωθυπουργός της Χώρας δεν χρειάζεται για να εκλεγεί, το 50% του συνόλου των Ελλήνων, το χρειάζεται όμως η εξαγγελία μιας απεργίας!! Έτσι αντιλαμβάνονται τα πράγματα οι πρώην μνημονιοσκίστες…
Το βέβαιο είναι, ότι όταν ολοκληρώσουν τον κυβερνητικό τους κύκλο θα έχουν πολλές επετείους για να «κλαίνε» με μαύρο δάκρυ για αυτά που έχουν κάνει… Τα δάκρυα την επέτειο του δημοψηφίσματος θα είναι σταγόνα στον ωκεανό των συνολικών τους δακρύων…