Σε λίγους μήνες τίποτα δεν θα είναι ίδιο για τους 40.000 εργαζόμενους, τα στελέχη και τις διοικήσεις των 14 μικρών και μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων που μεταβιβάζονται στο υπερ-Ταμείο.
Μια γεύση των αλλαγών που έρχονται δίνει το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε χθες στη Βουλή, το οποίο ναι μεν διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να θιγούν οι εργασιακές σχέσεις σε καμία επιχείρηση, φωτογραφίζει ωστόσο «ανασχηματισμό» διοικήσεων, μιλά για περιστολή δαπανών, και εξορθολογισμό, δηλαδή για αλλαγές σε νοοτροπίες και καθιερωμένες πρακτικές σε εμβληματικές ΔΕΚΟ.
Ποιες είναι αυτές οι ΔΕΚΟ
- το 34% της ΔΕΗ (18.000 εργαζόμενοι),
- τον ΟΑΣΑ με τις θυγατρικές του ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ (7.962),
- τα ΕΛΤΑ (7.027),
- τον ΕΥΔΑΠ (1.400), τα
- ο 50,3% της ΕΥΔΑΠ (2.600),
- το 51% της ΕΥΑΘ (224),
- το ΟΑΚΑ αφού πρώτα μετατραπεί σε εταιρεία (150),
- το 25% του Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών (620),
- τον Οργανισμό Κεντρικής Αγοράς Αθηνών (132),
- την Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης (30),
- τις Ελληνικές Αλυκές,
- την ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ,
- την Διώρυγα Κορίνθου,
- την ΔΕΘ-Hellexpo,
- μειοψηφικό ποσοστό των Kαταστημάτων Aφορολογήτων Eιδών.
Άγνωστο γιατί, τελευταία στιγμή εξαιρέθηκαν από την αρχική λίστα, η Αττικό Μετρό, οι Κτιριακές Υποδομές και η ΕΛΒΟ.
Τα «στρατηγικά σχέδια» που έχει ετοιμάσει το υπερ-Ταμείο για κάθε μια από τις κρατικές εταιρείες και ΔΕΚΟ, καταδεικνύουν ότι έρχονται ανατροπές, οι οποίες θα προκαλέσουν αντιδράσεις.
Χαρακτηριστικά προβλέπεται:
- υποχρέωση των διοικήσεων να τηρούν δεσμευτικούς στόχους σαν να πρόκειται για ιδιωτικές επιχειρήσεις,
- δημοσιοποίηση ισολογισμών ανά τρίμηνο ακόμη και για τις μη εισηγμένες,
- καθιέρωση επιτροπών εσωτερικού ελέγχου,
- ανακατανομή προσωπικού,
- εθελούσιες έξοδοι, όπου αυτές χρειάζονται.
Πάντως αυτή τη στιγμή δεν προβλέπονται ιδιωτικοποιήσεις. Ίσως όμως το ξεσκαρτάρισμα που έρχεται σε πρόσωπα, νοοτροπίες, πρακτικές και κανόνες λειτουργίας, να αποδειχθεί ακόμη πιο επώδυνο.
Το υπερ-Ταμείο λοιπόν καλείται να αναδιαρθρώσει τις ΔΕΚΟ, προκειμένου να πάψουν να παράγουν ελλείμματα, και να γίνουν κερδοφόρες. Αυτό σημαίνει από αλλαγές στο μάνατζμεντ ώστε αυτό να γίνει πιο επαγγελματικό, δεσμευτικούς στόχους και μετρήσιμες αποδόσεις για κάθε μία, μέχρι μείωση όπου χρειάζεται του μισθολογικού κόστους, περιορισμό της δαπάνης (π.χ. υπερωρίες), αλλαγές στους εσωτερικούς κανονισμούς και εξορθολογισμό στο προσωπικό. Δηλαδή αποφάσεις πολιτικά δύσκολες, που όσο λεπτοί χειρισμοί και να γίνουν, οι αντιδράσεις θεωρούνται δεδομένες.
