Η ανασυγκρότηση σε συνθήκες κρίσης σε όλους τους τομείς -από την εργασία, την παραγωγή, τους μισθούς μέχρι τους πολιτικούς θεσμούς, τη δικαιοσύνη ή τη διοίκηση κά- έχει τις δικές της αντιφάσεις, αλήθειες και κοινωνικό υπόστρωμα.
Ο μνημονιακός «νεοπροσδιορισμός» της «κανονικότητας» έχει ορατή αντιστροφή της πυραμίδας και των ειδώλων, «τομές» σε γκρίζα ζώνη και πολύ ανηφόρα αφού ο περιβόητος κόπτης έχει μονιμοποιηθεί όπως αποδεικνύει ο προϋπολογισμός του ’18 με δώδεκα πρόσθετες περικοπές και επιβαρύνσεις.
Καλές οι μεγάλες προσδοκίες για επενδύσεις και για ανάπτυξη αλλά με τα τραγικά; ιδού που δεν λειτούργησε ούτε καν ένα στοιχειώδες σχέδιο πολιτικής προστασίας -αφού πέρα από τις προειδοποιήσεις «να είμαστε προσεκτικοί στα έντονα καιρικά φαινόμενα» από τα ΜΜΕ στα δελτία καιρού- δεν έκλεισε κανένας δρόμος στα επικίνδυνα σημεία.
Ήταν «απρόσεκτοι» τόσοι νέοι οδηγοί που χάθηκαν; ή φταίει μόνο ότι δεν έγιναν έργα; Δηλαδή εκτός και με δεδομένα αυτά τα μέτρα προστασίας των ανθρώπων υπήρξαν και ποιά; πριν ή κατά την εκδήλωση των έντονων βροχοπτώσεων;
Δυστυχώς υφιστάμεθα το δόγμα «ούτε-ούτε» από το κοινωνικό μέρισμα, την ανεργία μέχρι τα αντιπλημμυρικά έργα ως ένα διφυές σχήμα που απορρίπτει το «κάτι άλλο, το δημιουργικό, το σύγχρονο, δηλαδή το προνοητικό που είναι και το κανονικό»: έτσι το τέλος στην κοινωνική και πολιτική, την διοικητική, επιχειρησιακή ή δικαιακή υστέρηση είναι το εμφανές έλλειμμα που αποκαλύπτεται στις «εκ των υστέρων προφητείες» παντού και σε όλα.
Τα ίδια με την «καθολικοποίηση» της φτώχειας μέσα από τους χαμηλούς μισθούς που διευρύνουν την φτώχεια και συγκροτούν μια νέα κοινωνική κατηγορία: τους φτωχούς, μερικούς και ελαστικούς «εργαζόμενους». Και ναι μεν αλλού είναι καθαρό πόσο πρέπει να αυξηθούν οι ελάχιστοι μισθοί για να φθάσουν τον κατώτερο -όπως καθορίζεται από τον Ο.Ο.Σ.Α: 2/3 του μέσου εθνικού- πχ. Ισπανία κατά 62% για να μπορεί να ζει ο εργαζόμενος από την δουλειά του αλλά εδώ είμαστε στην ομίχλη και με στείρες αντιπαλότητες ή αντιπολιτευτικές σημάνσεις περί της γενιάς των 300 ευρώ.
Μιλά κανείς συγκεκριμένα ή θέτει το ζήτημα στην ΕΕ -κάτι που επιχειρείται δειλά από κάποια ευρωπαϊκά συνδικάτα- προκειμένου να καθοριστεί μια προθεσμία για όλη την ΕΕ να προσεγγίσει το όριο του κατώτερου; Προφανές ότι δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη, όμως δεν πρέπει να ανοίξει διεργασία διαβούλευσης ή διαπραγμάτευσης; Είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ανάδειξη της ανάγκης επανασυγκρότησης του πυλώνα των εργασιακών και των κοινωνικών δικαιωμάτων αποτελεί και τον δείκτη για το αν, πότε, πώς, πάμε στην μετα-μνημονιακή ή μετά κρίση περίοδο ή όχι.
Στο «λυκόφως» της εποχής το αναγκαίο «τώρα» για την αποφυγή κάθε είδους καταστροφής, του απεγκλωβισμού από τα αρνητικά παλαιά ή νέα δεν συμπορεύεται με το μοναδικά, ελληνικό, φαινόμενο: την πολιτική και κοινωνική φτωχοποίηση δηλ. σωρεία αλλαγών ή σχεδίων στα χαρτιά χωρίς ουσιαστικό αντίκτυπο προόδου. Στο μεταίχμιο αυτό τα υποδείγματα απαξίας της πολιτικής, της δημόσιας διοίκησης ή διάρρηξης, εννοιολογικά και πρακτικά των «πάντων» της βάσης της συλλογικής, κοινωνικής οργάνωσης, της δημόσιας ζωής και πολιτείας, απέναντι στα δραματικά που βιώνουμε, της εργασίας στην «ανοίκεια» ανεργία, είναι αρνητικές διεργασίες που «εγκολπώνονται» όμως στις νεότερες γενεές με συσσώρευση ύλης αδικίας και οργής.
Οι επάλληλοι κύκλοι επισφάλειας από τα καθημερινά έως τα διαρθρωτικά και στρατηγικά δεν οδηγούν στο μέλλον ανεξάρτητα από την δύναμη κραυγής στο παρόν των πολιτών, των ευάλωτων και απροστάτευτων συνοικιών ή στρωμάτων!
