Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες πολιτικές θέσεις και απόψεις. Δεν χρειάζεται καμία εξειδίκευση γνώσης ή μεγάλης εμπειρίας ή πρότερον βίο στα… πεζοδρόμια, στις πλατείες και στους συνήθεις χώρους όπου παίρνει σάρκα και οστά η ταξική πάλη ή η συνείδηση του παγκόσμιου δικαίου. Δεν χρειάζεται καν να αναπτύξει κανείς σκέψεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής, ή με την αναζήτηση μιας ιδανικής κοινωνίας, από εκείνα δηλαδή τα πάγια ανθρώπινα αιτήματα, για τα οποία οι κοινωνίες, σε Δύση και Ανατολή, αγωνίζονται με επιμονή να τα πετύχουν μαζί με ό,τι καλύτερο για τις κοινωνίες τους…
Σας διαβεβαιώ, τίποτα απ’ όλα αυτά. Νομίζω πως είναι, απλή α ι σ θ η τ ι κ ή! Τόσο απλά, έστω και αν ρισκάρω να εκληφθώ ως αφελής και εστέτ, σε μεγάλο μέρος των αναγνωστών μου, από την υπεραπλούστευση των σκέψεων και των συμπερασμάτων μου, τα οποία δεν διστάζω να εκθέτω στη στήλη μου…
Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, το θέμα μου έχει να κάνει με τους δυο γελοίους πρωταγωνιστές, πολεμοκάπηλους και πολεμόχαρους, βασικά α ν τ ι α ι σ θ η τ ι κ ο ύ ς Προέδρους, οι οποίοι κατέχοντας ισχυρά οπλικά συστήματα (και ατομικές βόμβες!) δείχνει ο ένας στον άλλον τα δόντια του με τα γνωστά συμπαρομαρτούντα:
Ντόναλντ Τραμπ και Κιμ Γιονγκ Ούν. Ο πρώτος, ο πιο λειψός σε εγκέφαλο Πρόεδρος της χώρας με το δημοκρατικότερο Σύνταγμα. Θεωρητικός υπερασπιστής της κατοχής όπλων και της οπλοφορίας των Αμερικάνων. Δεν συγκινείται ούτε όταν συντελούνται ομαδικά εγκλήματα όπως το πιο πρόσφατο στο Λας Βέγκας, με 58 νεκρούς και 200 τραυματίες, στο ξενοδοχείο Mανταλέι Μπέι, όταν ένας ένοπλος σαλταρισμένος (;) άνοιξε πυρ εναντίον πολιτών και θαμώνων από τον 32ο όροφο… Ο δεύτερος, απόλυτος δικτάτορας, από εκείνους που κρατούν την παράδοση του αυταρχισμού στη χώρα της Ανατολικής Ασίας, με πληθυσμό 25.491.000 πληθυσμό, που ονομάζεται: «Λαοκρατική Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας». Από τους τίτλους που σε κάνουν να γελάς ή να βάζεις τα κλάματα, για την… κατάντια των νοημάτων και των Λαϊκών Δημοκρατιών…
Οι δυο προαναφερόμενοι ηγέτες βάλθηκαν να επιδείξουν την απόλυτη έπαρση και το νταηλίκι τους, με εκατέρωθεν ανταλλαγές κατηγοριών και παληκαρισμών, σε επίπεδο: «Ξέρεις τι μπορώ να σου κάνω εγώ ρε;», «Για κουνήσου, να δεις τι έχεις να πάθεις κι εσύ και το σόι σου, ρε γεροξεκούτη». Τέτοιοι διάλογοι, σας λέω. Επίπεδο σχολικών προαυλίων και ούτε. Αν συλλέξει κανείς τις εκατέρωθεν προσβολές και βρισιές των δυο πρωταγωνιστών, μέσω κυβερνητικών εκπροσώπων, γραφείων Τύπου και διπλωματικού Σώματος, δεν θα πιστεύει την τόση ξεφτίλα αντεγκλήσεων των δυο αυτών τυχάρπαστων, οι οποίοι κατέχουν σημαντικά γεωγραφικά σημεία τού ορίζοντα και δρουν ως να τους έχουν δώσει πλαστικά όπλα στα παιδικά τους δωμάτια…
Δεν θα έλεγα πως δεν συντρέχει κίνδυνος από τέτοιους ανώριμους καπριτσιόζους πολεμοκάπηλους, οι οποίοι, μπροστά σε έναν ολόκληρο πλανήτη, το… παίζουν στρατιωτάκια, με τα αφοσιωμένα επιτελεία τους να παίζουν με τη σειρά τους τούς πιστούς ακόλουθους. Οι απειλές είναι καθημερινές, με αποτέλεσμα να έχει αναστατωθεί ολόκληρη η περιοχή της Ανατολικής Ασίας και όχι μόνο, από τον φόβο κάθε ενδεχόμενης και επικίνδυνης εμπλοκής.
Ο Βορειοκορεάτης, που δεν θα του έδινες και πολλή σημασία, αν δεν σε προειδοποιούσαν πως είναι απρόβλεπτος και επικίνδυνος, είναι ένας από σόι στυγνός δικτάτορας. Οι συχνές παρελάσεις, οι οργανωμένες δόξες που απολαμβάνει, τα υποχρεωτικά χαμόγελα, χειροκροτήματα και κλάματα του πλήθους, από το οποίο απαιτείται και αναγκάζεται να συρρέει κάθε φορά στις, εννοείται πάντα πολυπληθείς, συγκεντρώσεις του, η στρατιωτική πειθαρχία σε κάθε μιλιταριστική εκδήλωση, σε συνδυασμό με την αφόρητη φτώχια τού απλού κόσμου, μεγεθύνει την εικόνα της απόλυτης κυριαρχίας τού αυταρχισμού και της επακόλουθης αδιαφορίας για τον λαό του.
Ο Αμερικάνος, γνήσιο παιδί της πνευματικής εξαθλίωσης μέρους των Αμερικανών ψηφοφόρων, εγκαταστάθηκε στην εξουσία οικογενειακώς, αμφισβητώντας ό,τι καλό είχε κάνει ο προκάτοχός του Ομπάμα. Γνωρίζοντας τα οπλικά συστήματα της χώρας του, συμμετέχει ολοκληρωτικά στις λεκτικές απειλές και αδιαφορεί για τη διάχυση της τρομοκρατίας, του παγκόσμιου φόβου και της έντονης ανησυχίας σε ψυχολογικό επίπεδο.
Θα έλεγα πως ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται πλέον από έναν παγκόσμιο… πολιτισμό βαρβαρότητας, με πυρηνικές απειλές, αμείλικτους πολέμους σε πολλά σημεία τής παγκόσμιας γεωγραφίας, τόσα, ώστε να κάνουν όλον τον πλανήτη να αγωνιά… Ο Κιμ Γιονγκ Ούν, ο μοναδικός «τιμονιέρης» τού βορειοκορεάτικου ρεαλισμού, περιφέρεται θριαμβευτικά και περήφανα ανάμεσα σε οπλικά συστήματα, πυραύλους, πυρηνικές κεφαλές, σχέδια καταστροφής γειτονικών χωρών, της Αμερικανικής Ηπείρου, συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ, αλλά και άλλων πολιτικών και μη οικογενειών…
Όσο και αν η μυθοπλασία δεν μάς σαγηνεύει, ο Ουν και ο Τραμπ είναι σίγουρα γόνοι δηλητηριωδών φιδιών. Οι πιθανότητες, ωστόσο, να γεννήθηκαν από κανονικό παραμύθι, είναι ελάχιστες, έως ανύπαρκτες.
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
Προηγούμενα άρθρα του
