Νίκος Τσούλιας: Μια εκτίμηση για αποτελέσματα του 18ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ

Φυσικά και δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος για μια οποιαδήποτε ουσιαστική ανάλυση των αποτελεσμάτων του 18ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ. Γιατί δεν υπήρξε – και δεν θα μπορούσε να υπάρξει με βάση την  προηγούμενη αδιέξοδη πορεία – ένα σώμα θέσεων και αποφάσεων για τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών, που είναι και η πεμπτουσία και η αποστολή μιας κορυφαίας συλλογικής έκφρασης.  Επ’ αυτού του κορυφαίου ζητήματος υπήρξε ένα μεγάλο κενό, με μοναδική εξαίρεση την  ψήφιση μερικών επιμέρους αποφάσεων για το ωράριο των εκπαιδευτικών της Πληροφορικής, για το ωράριο των εργαστηρίων των Φυσικών Επιστημών και για τους Αναπληρωτές. Έγιναν δε αυτά υπό το βάρος των απαιτήσεων της ψηφοθηρίας για τους εκλογικούς συσχετισμούς, χωρίς να υπάρξει μια στοιχειώδης σύνδεσή τους με τα γενικότερα ζητήματα της εκπαίδευσης.  

Και όλο αυτό το σκηνικό του «τίποτα» έγινε σε μια περίοδο γενικής αποδόμησης του δημόσιου σχολείου και της εικόνας του εκπαιδευτικού με την απόλυτη πολιτική επιβολή της μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Το δε πιο εντυπωσιακό στοιχείο δεν είναι μόνο ότι αυτή τη νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική πολιτική την υλοποιεί ένα αριστερό κόμμα αλλά ότι την υλοποιεί με προθυμία και μάλιστα την ονομάζει και προοδευτική μεταρρύθμιση! Πώς να ερμηνευτεί ένας τέτοιος πολιτικός και ιδεολογικός παραλογισμός, όταν κάθε ορθολογική προσέγγιση σκοντάφτει στην απόλυτη παραδοξότητα και στην άνευ προηγουμένου δημαγωγία και υποκρισία;      

Έτσι, οι σύνεδροι veni, vidi, vici με μοναδικό αποτέλεσμα την εκλογή του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ. Ας μείνουμε λοιπόν εδώ, αφού δεν υπάρχει το βασικό περιεχόμενο του Συνεδρίου. Τα εκλογικά αποτελέσματα προφανώς θα πρέπει να συγκριθούν με αυτά του προηγούμενου Συνεδρίου, για να εξεταστούν οι τάσεις και οι προσανατολισμοί των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.  

Τα εκλογικά στοιχεία έχουν τα εξής χαρακτηριστικά.  

Σε γενικό πλαίσιο έχουμε την κατάκτηση της πρώτης θέσης από τη ΔΑΚΕ, την επανεκλογή της ΠΕΚ στην ΟΛΜΕ, την απώλεια της πρώτης θέσης και μιας έδρας των ΣΥΝΕΚ στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και μικρές μεταβολές στη δυναμική των άλλων παρατάξεων.

1. Επανέρχεται λοιπόν η Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ) στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ μετά από δίχρονη απουσία. Η αύξηση των δυνάμεων της ΠΕΚ ήταν της τάξης του 30% (36 ψήφοι στο 18ο Συνέδριο έναντι 27 στο 17ο Συνέδριο).
2. Υπήρξε σημαντική καθήλωση των ΣΥΝΕΚ με μείωση των δυνάμεων τους της τάξης του 34% (87 ψήφοι στο 18ο Συνέδριο έναντι 133 στο 17ο Συνέδριο). Έχασαν δηλαδή πάνω από το 1/3 της δύναμής τους.
3. Διαμορφώνεται μια ενίσχυση της ΔΑΚΕ με αύξηση της επιρροής της σε ποσοστό 41% (119 ψήφοι στο 18ο Συνέδριο έναντι 84 στο 17ο Συνέδριο).
4. Η ΑΣΕ (ΠΑΜΕ) παρουσιάζει μια μικρή αύξηση, ενώ οι «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ» μια μικρή μείωση.
5. Εμφανίζεται η παράταξη ΜΕΤΑ και παίρνει 14 ψήφους, ενώ τα «Ανεξάρτητα σχήματα» παρουσιάζουν μια μικρή κάμψη και δεν φαίνεται να αποτελούν μια τάση ισχυρής προοπτικής.

 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ Δ.Σ. ΟΛΜΕ	2017		2015		ΔΙΑΦΟΡΕΣ
	Ψήφοι	Έδρες	Ψήφοι	Έδρες	Ψήφοι	Έδρες
ΨΗΦΙΣΑΝ	388		379		9
ΑΚΥΡΑ-ΛΕΥΚΑ	1		4		-3
ΕΓΚΥΡΑ	387		375		12
Α.Σ.Ε. (ΠΑΜΕ)	55	2	51	2	4	0
Δ.Α.Κ.Ε.	119	3	84	3	35	0
ΣΥΝΕΚ	87	3	133	4	-46	-1
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ	64	2	66	2	-2	0
ΠΕΚ/ΠΑΣΚ	36	1	27	0	9	1
ΜΕΤΑ	14	0	–	–	–	–
ΔΙΑΦΟΡΟΙ	12	0	14	0	-2	0
Ο παραπάνω πίνακας έχει ληφθεί από σχετική ανακοίνωση της ΑΣΕ

Τα συμπεράσματα που εκθέτω σαφώς και έχουν, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, υποκειμενικό περιεχόμενο και με αυτή την παρατήρηση πρέπει να διαβαστούν.  

1. Οι εκπαιδευτικοί προφανώς συμπλέουν με τη γενικότερη κοινωνική και πολιτική τάση. Είναι ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, μια εξέλιξη που δεν απορρέει από τα εκπαιδευτικά δρώμενα, από τις ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης και από τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών.
2. Την προηγούμενη περίοδο ακολούθησαν τη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν το πιο λαϊκίστικο σύνθημα / πολιτικό φληνάφημα της μεταπολίτευσης για κατάργηση των Μνημονίων «με έναν Νόμο…» και που τελικά ήταν μια πορεία αδιέξοδη, αφού όχι μόνο δεν καταργήθηκαν τα δύο πρώτα μνημόνια αλλά έτι περαιτέρω ψηφίστηκαν άλλα δύο και μάλιστα επαχθέστερα με χρονικές προεκτάσεις που υπονομεύουν κάθε προοπτική ανάπτυξης της χώρας.
3. Η στήριξη της συντηρητικής συνδικαλιστικής παράταξηςείναι και αυτή αδιέξοδη, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση της Ν.Δ. θα συνεχίσει τη νεοφιλεύθερη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα η ΔΑΚΕ θα ακολουθήσει τους βηματισμούς των ΣΥΝΕΚ της προστασίας της κυβερνητικής πολιτικής. Άλλωστε αυτό ήταν και είναι και το κλειδί της συνεργασίας τους στο συνδικαλισμό για αμοιβαία αλληλοστήριξη στις κομματικές τους επιδιώξεις.
4. Οι εκπαιδευτικοί επιπλέον θεώρησαν και θεωρούν ότι αρκεί να ακολουθούν τις γενικότερες κοινωνικές τάσεις, ανεξάρτητα αν αυτό υπηρετεί ή υπονομεύει τα συμφέροντα της δημόσιας εκπαίδευσης και τα δικά τους συμφέροντα. Πρόκειται για απόλυτα λανθασμένη πάντα κατά τη γνώμη μου – επιλογή που διαιωνίζει και αναπαράγει την αδρανοποίηση του εκπαιδευτικού κινήματος. Μπορεί να διατυπωθεί η άποψη ή ο προβληματισμός ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Είναι όμως μια πλήρως λανθασμένη αντίληψη, που λειτουργεί σαν φτηνή δικαιολογία. Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν στη χώρα μας δημιουργικές πολιτικές, κοινωνικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις. Πάντα υπάρχει η θέληση και η πίστη στον εαυτό μας να δρούμε ως υποκείμενα διαμόρφωσης της πραγματικότητας και του μέλλοντός μας, να μην είμαστε παρατηρητές της ζωής μας αλλά «εμπνευστές» της και δημιουργοί της.

Αλλά επ’ αυτού θα επανέλθουμε…