Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ…
Με περίσσιο θράσος, λόγω των διακριτών διαφοροποιήσεων που απορρέουν των ιδιοτήτων μας -Εσείς, ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός, εγώ, ένας απλός εκπαιδευτικός που υπηρετεί σε ΚΕΔΔΥ της χώρας (ευελπιστώ να γνωρίζετε τη συγκεκριμένη υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας), επιθυμώ, καλοπροαίρετα, να σας εκθέσω κάποιες, ελάχιστες, σκέψεις μου. Η θρασύτητα μου αυτή εκπορεύεται και στοιχειοθετείται στην κοινή μας ηλικιακή και οικογενειακή κατάσταση (συνομήλικοι, με δύο συνομήλικα τέκνα).
Καταρχήν, ευθύς εξαρχής, σας δηλώνω ότι, ιδεολογικά, πρώτα, ασυνείδητα, λόγω οικογενειακών καταβολών και έπειτα, συνειδητά, άνηκα και ανήκω στον χώρο της κεντροδεξιάς. Η ιδεολογική μου αυτή τοποθέτηση και αυτοαναφορά, αφορά, πρωτίστως, την διατήρηση της ιδιαίτερης πολιτισμικής ταυτότητας της χώρας μας, χωρίς προγονοπληξίες και πέραν κάθε ακροτήτων. Υπό αυτήν την έννοια, αν υφίσταται, ακόμη, ο διαχωρισμός μεταξύ προοδευτισμού και συντηρητισμού -ο ορισμός και η θεώρηση, κατ’ εμέ, όχι ως κινημάτων, αλλά ως εφαρμοστέων πολιτικών στην Ελλάδα, είναι συζητήσιμος, θεωρούμαι συντηρητικός.
H αποπνέουσα αυτή συντηρητικότητα δεν αποτέλεσε εμπόδιο να αναγνωρίσω, όπως και πολλοί άλλοι, στο πρόσωπο σας, την αδήριτη ανάγκη και συνάμα την ευκαιρία για ανανέωση του πολιτικού βίου της χώρας. Όταν δε, η πρωθυπουργική σας θητεία συνδυάστηκε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, είχα την πεποίθηση, αλλά και την πίστη, ότι η νέα μεταπολιτευτική περίοδος, μια περίοδος που θα χαρακτηριζόταν από την επικράτηση της κοινής λογικής, μακριά από πάθη και μισαλλοδοξίες, ήταν προ των πυλών. Έπειτα, όμως, από την πρώτη, εθιμοτυπική σας συνάντηση και τη σχετική διαρροή των όσων διημείφθησαν, πριν της λήξης της συγκεκριμένης συνάντησης, κατάλαβα…
– Κατάλαβα ότι η μικροπολιτική επικράτησε, για μια ακόμη φορά, της πολιτικής.
– Κατάλαβα ότι η εξουσία δεν έχει ταξικό πρόσημο και προσδιορισμό.
– Κατάλαβα ότι η ανικανότητα και η φαυλότητα θα επικυριαρχήσουν στο βωμό της Δημοκρατίας, στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
– Κατάλαβα, κυρίως, ότι δεν είχατε ένα πολιτικό όραμα για την χώρα μας. Ένα «αφήγημα», νεότευκτος όρος των επικοινωνιολόγων της πολιτικής, που να αποκαταστήσει, κυρίως, την τραυματισμένη σχέση πολίτη- κράτους.
– Κατάλαβα, επιπροσθέτως, ότι η τυφλή εμπιστοσύνη, με την οποία σας περιέβαλε ο ελληνικός λαός, σύντομα και μοιραία, λόγω της ανεκπλήρωσης των προσδοκιών του, θα στραφεί ενάντια σας.
Υπάρχει ελπίδα ή ζητείται ελπίς; Εκ της ειδικότητας μου και των σπουδών μου, η απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα θεωρώ πως είναι καταφατική. Υπό την προϋπόθεση, να δοθεί η δέουσα σημασία και να τεθεί ως προτεραιότητα η Παιδεία. Μέσα από συναινετικές διαδικασίες, να αναδειχθεί το ιδεώδες της Αγωγής. Έπειτα να καθοριστεί η γενικότερη στοχοθεσία και να διαχυθεί αυτή στη διδακτική διαδικασία. Βέβαια, το μείζον ερώτημα, που τίθεται, αφορά τί παιδαγωγικό ιδεώδες επιζητούμε ως ελληνική πολιτεία αλλά και ευρύτερα, ως ελληνική κοινωνία. Κατά την ταπεινή μου άποψη, έχουν ωριμάσει και με βίαιο τρόπο, οι κοινωνικές, πολιτικές και εσχάτως και οι οικονομικές συνθήκες για την ανάδειξη της κριτικής σκέψης και την «δημιουργία» του αυριανού αναστοχαστή πολίτη. Ένα πάγιο και διαχρονικό αίτημα των προοδευτικών παιδαγωγών-στην προκειμένη περίπτωση, ο όρος είναι απόλυτα ταιριαστός-, το όραμα των ιδρυτών του Εκπαιδευτικού Ομίλου, παραμένει επίκαιρο και αναζητά εκφραστές του.
Θα μου ήταν πολύ εύκολο, να σας καταθέσω λεπτομερώς και εκτενώς, μεθόδους υλοποίησης της προγραφόμενης παιδαγωγικής προσέγγισης, αλλά λόγω έλλειψης χώρου, σταματώ εδώ. Άλλωστε, εξ’ όσων γνωρίζω, στο στενό σας επιτελείο στο Μέγαρο Μαξίμου, έχει διοριστεί συνάδελφος εκπαιδευτικός, οπότε μπορεί να σας ενημερώσει και να σας κατευθύνει ο ίδιος.
Με εκτίμηση
Νίκος Γαλαρινιώτης
Υ.Γ. Ο προσωπικός χαρακτήρας του γράμματος δεν αφορά εσάς ως φυσικό πρόσωπο, αλλά κυρίως την ιδιότητα σας. Άλλωστε το ίδιο γράμμα, κάλλιστα μπορεί να επιδοθεί και στον επόμενο Πρωθυπουργό της χώρας.
