Η Χώρα μας έχει βιώσει πολλές περιόδους πολιτικής αστάθειας και διχαστικής παράνοιας. Τις περισσότερες από αυτές τις έχουμε, αν όχι αφαιρέσει, σίγουρα όμως επιμελώς αποκρύψει από την κοινή μας μνήμη και από το βιογραφικό της Ελληνικής Πολιτείας.
Αποδεδειγμένα, η σκόπιμη αυτή αποσιώπηση μπορεί να περιορίζει την αμηχανία μας, ίσως και την ντροπή μας, για τα πολιτικά και όχι μόνον πεπραγμένα των προηγούμενων γενεών, διευρύνει όμως ταυτόχρονα την άγνοια μας για την Ιστορία μας και αυξάνει τις πιθανότητες επανάληψης όμοιων λαθών. Η επιλεκτική αυτή μνήμη έχει ως αποτέλεσμα την ανάσχεση της εξέλιξης της Ελληνικής κοινωνίας και την τόνωση του σκεπτικισμού σχετικά με την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό του Κράτους.
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές τέτοιες περιόδους, ήσαν τα χρόνια του Εθνικού Διχασμού στις αρχές του ᾽20ου αιώνα, με την έντονη διαμάχη μεταξύ του Ελευθέριου Βενιζέλου και του, κατ᾽ όνομα, Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνου του Β᾽. Η αναδρομή στην έντονη εκείνη περίοδο δεν έχει σκοπό την ανάλυση του πολιτικού διχασμού, αλλά την συμβολική υπενθύμιση μιας συγκεκριμένης πολιτικής δράσης της φιλοβασιλικής παράταξης, που μπορεί να διευρύνει την κριτική μας ικανότητα σε σχέση με την σύγχρονη πολιτική επικαιρότητα.
Πιο συγκεκριμένα τον Δεκέμβριο του 1916, κατά τον αποκλεισμό της Νοτίου Ελλάδος από τους Συμμάχους της ΑΝΤΑΝΤ και την έξαρση της πόλωσης, η φιλοβασιλική παράταξη παρασυρόμενη από το αντιβενιζελικό πάθος των ηγητόρων της, προέβη σε μια πρωτόγνωρη για την Ελληνική πραγματικότητα πράξη, το «Ανάθεμα στον Ελευθέριο Βενιζέλο». Μέγα πλήθος, πρωτοστατούντος του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεόκλητου, έφτασε σε κεντρική περιοχή των Αθηνών, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το Πεδίον του Άρεως. Η πορεία του φανατισμένου πλήθους κραύγαζε διχαστικά και εθνικιστικά συνθήματα και κρατούσε κρεμάλες από τις οποίες κρέμονταν ομοιώματα του Βενιζέλου και ελληνικές σημαίες με θυρεούς βασιλικούς. Οι αλαλάζοντες πολίτες συγκεντρώθηκαν τελικά στο προαναφερθέν σημείο και εναποθέτοντας ο καθένας από έναν λίθο, δημιούργησαν έναν σορό, όπου στην κορυφή του κάρφωσαν μια Ελληνική σημαία και μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε «Ανάθεμα στον Σατανά, Μάγο και Προδότη Λευτεράκη Βενιζέλον». Ακόμα και έναν χρόνο και πλέον κατόπιν του γεγονότος αυτού, το Υπουργείο Παιδείας διοργάνωνε εκδρομές στο μνημείο του Αναθέματος, ώστε να «θωρακιστεί» η νεολαία της Χώρας από την πολιτική μαγεία του «δαίμονα» Βενιζέλου. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα έφτανε η προπαγάνδα της φιλοβασιλικής Κυβέρνησης, που επιδοτούνταν τα ναύλα για τα σχολεία της επαρχίας από ειδικό κονδύλι του Κρατικού προϋπολογισμού. Όταν επανήλθε στα πράγματα ο Βενιζέλος, δυο χρόνια σχεδόν μετά το γεγονός αυτό, με την περίφημη Βουλή των Λαζάρων, έδωσε εντολή το μνημείο του Αναθέματός κατά του ιδίου να παραμείνει ανέγγιχτο, ώστε να υπενθυμίζει στους πολίτες που μπορεί να οδηγήσει τον Λαό το μίσος, ο δογματισμός και ο φανατισμός του συντηρητισμού.
Μόλις πρόσφατα πληροφορηθήκαμε όλοι την απόφαση του δικαστηρίου σύμφωνα με την οποία αθωώθηκε ο κ. Ανδρέας Γεωργίου που είχε κατηγορηθεί, κατόπιν ιδιαίτερης σπουδής και μεθόδευσης της τωρινής Κυβέρνησης, με την κατηγορία της ψευδούς βεβαιώσεως σε βάρος του Δημοσίου ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας. Η ψευδής βεβαίωση αφορούσε την χάλκευση των στοιχείων της Ελληνικής Οικονομίας και ειδικότερα το ακριβές επίπεδο της ύφεσης και των αναγκών της Χώρας σε περεταίρω δανεισμό, κατά την περίοδο της υπογραφής του πρώτου και του δεύτερου Μνημονίου.
Είναι απαραίτητο να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της “Αγοράς” και της Οικονομίας, που βρίσκονται στην Ε.Δ.Ε.Μ και σε όσους συνεργάζονται μαζί μας, καθώς με έχουν εφοδιάσει με στοιχεία που αναδεικνύουν περισκοπικά την πραγματικότητα περί του θέματος αυτού και μας βοηθούν να μην παγιδευτούμε, σε ρηχά ιδεολογικά στρατόπεδα και σε απόψεις που επιτείνουν το πρόβλημα και αναζητούν εξιλαστήρια θύματα.
Η Χώρα στο τέλος του 2010 βρίσκονταν σε τραγική θέση αναφορικά με την οικονομική της ισορροπία. Ενδεικτικές είναι οι εκθέσεις του τότε κεντρικού Τραπεζίτη της Χώρας κ. Γεώργιου Προβόπουλου, σύμφωνα με τις οποίες το δημόσιο χρέος στις 31.12.2003 ήταν 168 δισ. ευρώ και τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 31.12.2007, έφθασε τα 216 δισ. ευρώ!! Σε τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τις κυβερνήσεις του κ. Κώστα Καραμανλή προστέθηκαν χρέη 48 δισ. ευρώ. Επίσης, στην έκθεση του κ. Προβόπουλου, ως Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, για το έτος 2010, ανακαλύπτουμε ένα ακόμα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο, πως ενώ το χρέος, όπως προαναφέρθηκε, ήταν στο ύψος των 168 δισ. Ευρώ το 2003, είχε ανέλθει στα 261 δις. Ευρώ το 2008 και στις 31.12.2009 είχε φτάσει στα 298 δις. ευρώ! Είναι λοιπόν αποδεδειγμένο μέσω των μετρήσεων της Τραπέζης της Ελλάδος και ουδενός ΕΛΣΤΑΤ και κανενός κ. Γεωργίου, πως στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή η Ελλάδα σώρευσε επιπλέον χρέος 120 δισ. Ευρώ, όταν σε όλη την πορεία των 190 χρόνων, του νεότερου Ελληνικού Κράτους, μέσα από παλινδρομήσεις και αποπροσανατολισμούς της Ελληνικής οικονομίας, μέσα από πολέμους, εμφυλίους, δικτατορίες, ακόμα και μετά την δαιμονοποιημένη περίοδο σπατάλης της δεκαετίας του ᾽80, το ίδιο αυτό Κράτος είχε υποχρέωση χρέους 180 δις. Ευρώ. Επαναλαμβάνω 180 δις. Ευρώ χρέος (υπολογίστε σε αυτά και το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004) πριν τον κ. Κώστα Καραμανλή, 298 δισ. Ευρώ και πλέον μετά τον κ. Καραμανλή, δηλαδή επιβάρυνση του Δημοσίου Ταμείου με 120 δισ. παραπάνω χρέος μέσα σε μια πενταετία!!
Είναι ενδεικτικό, για την “ποιότητα” της οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή, να αναφερθούμε σε στοιχεία επίσης των εκθέσεων της Τράπεζας της Ελλάδος, τα οποία χρησιμοποίησε ιδιαιτέρως ο ΟΟΑΣΑ στις αναφορές του για την Ελληνική Οικονομία, σύμφωνα με τα οποία οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού το έτος 2004 ανέρχονταν στο ποσό των 48 δις. Ευρώ και στα επόμενα χρόνια εκτοξεύτηκαν. Πιο συγκεκριμένα το έτος 2005 έγιναν 51 δις., το 2006 ανήλθαν στα 52,5 δις. ,το 2007 στα 58 δις. , το 2008 στα 65 δις. Και το σωτήριον έτος 2009 ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο φτάνοντας στα 78 δις. Ευρώ!
Η πενταετία λοιπόν του παλαιο-νεοφιλελευθερισμού ανέβασε τις δαπάνες του προϋπολογισμού κατά 62,5%. Οι δαπάνες εξυπηρέτησης των μισθωτών του Δημοσίου από 18 δις. Ευρώ το 2004 κατέληξαν στα 26,5 δις. το 2009, μεταβολή δηλαδή 47% προς τα επάνω σε πέντε χρόνια. Αν στα προηγούμενα προσθέσουμε τον πενταπλασιασμό των δαπανών στην υγεία, τον τριπλασιασμό των κονδυλίων εξοπλισμών και τον δεκαπλασιασμό των μυστικών κονδυλίων που διαχειρίζονταν το Υπουργείο Εσωτερικών σε συνεργασία με τα Υπουργεία Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας, αντιλαμβάνεστε την χρηστή διοίκηση των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή και γιατί, ως Ε.Δ.Ε.Μ, θεωρούμε καθήκον μας να τοποθετηθούμε, καθώς από το κάδρο της ευθύνης απουσιάζει ένας κατεξοχήν υπεύθυνος που λέγεται Κώστας Καραμανλής, ένας υπεύθυνος-ανεύθυνος που ρεμβάζει με τις δάφνες του ηγέτη της Κεντροδεξιάς (που επί της ουσίας ποτέ δεν υπηρέτησε) και που νίπτει τας χείρας του, μετρώντας απλά τον σορό από τις πέτρες, στο Ανάθεμα που στήνει η νεοσυντηρητική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και σε όλους πολιτικούς συλλήβδην, που διαχειρίστηκαν τα κοινά της Χώρας από την αποχώρηση του ίδιου και μετά.
Ενδεικτικό στοιχείο του σεβασμού που τρέφουν τα φιλοκαραμανλικά στελέχη (και όψιμοι ιεροεξεταστές του πολιτικού βίου) για τους πολίτες της Χώρας αυτής, αποτελεί το βασικό επιχείρημα του περιβάλλοντος Καραμανλή, σύμφωνα με το οποίο η εκτόξευση του δανεισμού κατά την πρωθυπουργία Καραμανλή έγκειται στην αναγκαστικά κάλυψη υπερχρεώσεων επί δανεισμού, των προηγούμενων Κυβερνήσεων από αυτήν της Κυβέρνησης Καραμανλή 2004-2009. Ο ισχυρισμός αυτός προφανώς δεν ισχύει, καθώς η απορρόφηση επιπλέον χρημάτων για την απάλειψη παλαιών οφειλών συνεπάγεται και την αποπληρωμή των οφειλών αυτών και την αλλαγή του προσώπου του δανειστή ή την αναπροσαρμογή της όποιας δανειακής σύμβασης με την εκπλήρωση των παλαιών οφειλών. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη μεταξύ του 2004 και του 2009, γεγονός που αποδεικνύει την φαυλότητα του επιχειρήματος και εξακολουθεί να προκαλεί απορία σχετικά με την αναγκαιότητα της εκτόξευσης του Κρατικού δανεισμού επί των ημερών των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή.
Ως Ε.Δ.Ε.Μ πιστεύουμε ότι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα μας ως νεοέλληνες είναι η επιλεκτική μας μνήμη και πως ένα από τα ισχυρότερα όπλα ενός λογικοφανούς πολιτικού συντηρητισμού που δυναστεύει την Χώρα, είναι η ικανότητα του, αριστοτεχνικά, με κυνικότητα, να κατασκευάζει βολικούς ενόχους. Αν σε αυτές τις διαπιστώσεις προσθέσετε το γεγονός, πως ακόμα και σήμερα με κύρια ευθύνη της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνηθίζουμε να διαμορφώνουμε την κρίση μας μετερχόμενοι ξεπερασμένα ιδεολογικά καλούπια και δογματικές απόψεις, χωρίς να τα φιλτράρουμε μέσα από έναν ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο, αντιλαμβάνεστε την ένδεια της δημόσιας συζήτησης στην πολιτική πραγματικότητα της Χώρας και τις μειωμένες πιθανότητες που έχουμε, ως πολίτες, να διαφύγουμε από παρόμοιες καλοστημένες παγίδες και στρεβλώσεις της αλήθειας.
Ως νέα πολιτική δύναμη, ως ένα κίνημα πολιτών που επιθυμεί μια Ελλάδα ελεύθερη όχι μόνο από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και από τις εμμονές της, τις αγκυλώσεις της , την εσωστρέφειά της, που διακηρύσσει την αποτίναξη του ζυγού του παλαιοκομματισμού και την διάλυση του ιδεολογικού σορού του Αναθέματος προς την κοινή λογική, πιστεύουμε πως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι τόσο με τους εαυτούς μας όσο και με τους παλαιούς πολιτικούς. Οφείλουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια και να μην παρασυρόμαστε από ιδεολογικές συμπάθειες και επιπόλαιες αναγνώσεις των γεγονότων. Μόνο έτσι ρίχνουμε νερό στον μύλο της προόδου και γκρεμίζουμε τις φυλακές της συντήρησης, που ξεδιάντροπα επί δεκαετίες κατατρώει το σώμα και υπονομεύει το πνεύμα της Ελληνικής Πολιτείας.
Είχαν ευθύνη για την αποτυχία της Ελληνικής οικονομίας και την αναπηρίας των δομών του Κράτους, οι Κυβερνήσεις πριν τον κ. Κώστα Καραμανλή; Σαφώς και είχαν! Έχουν ευθύνη για την ολίσθηση της Ελληνικής Οικονομίας και για την αποδοχή της λανθασμένης συνταγής των Μνημονίων και την απρόσφορη εφαρμογή τους, όσοι κυβέρνησαν μετά τον κ. Καραμανλή; Φυσικά και έχουν! Τουλάχιστο όμως την ίδια ευθύνη φέρει και ο κ. Κώστας Καραμανλής! Μέσω των στοιχείων της Ελληνικής Οικονομίας και των πολιτικών επιλογών που όλοι γνωρίζουμε, καταλήγουμε με αρκετή ασφάλεια στο συμπέρασμα πως ο βασικός υπεύθυνος είναι ο κ. Καραμανλής και όχι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ή ο κ. Βαγγέλης Βενιζέλος που μετείχε στα μετέπειτα κυβερνητικά σχήματα. Φαντάζει περισσότερο υπεύθυνος ακόμα και από τον κ. Αντώνη Σαμαρά, τον κ. Λουκά Παπαδήμο και όσο και αν αυτό φαντάζει ακραίο λόγω επικαιρότητας, φέρει ευθύνη μεγαλύτερη ακόμη και από τον κ. Αλέξη Τσίπρα, για την οικτρή εικόνα της οικονομίας της χώρας, για την ολοκληρωτική κατάρρευση της εσωτερικής οικονομίας και για την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών. Δεν μπορούμε λοιπόν να στηρίζουμε την κριτική μας πάνω στην ανηθικότητα και την επιλεκτική μνήμη. Δεν μπορούμε να υποθάλψουμε την συμπεριφορά του κ. Κώστα Καραμανλή κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του, η οποία αν δεν αποδίδεται σε δόλο, διαχέεται προφανώς από βαρύτατη αμέλεια! Δεν μπορούμε επίσης να βρίσκουμε ένα βολικό εξιλαστήριο θύμα, όπως τον κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ (τον οποίο ούτε γνωρίζω, ούτε έχω συναντήσει ποτέ) ή οποιονδήποτε άλλον και να του φορτώνουμε τα αμαρτήματα μιας καλά καμουφλαρισμένης συντηρητικής πολιτικής αριστοκρατίας του τόπου και να τον θάβουμε κάτω από το σορό ενός νέου Αναθέματος. Και όλο αυτό, γιατί μας είναι δύσκολο αναδείξουμε τις προφανείς ευθύνες ενός Καραμανλή, κυρίως για λόγους πολιτικού μικροσυμφέροντος και απροθυμίας να συγκρουστούμε με συγκεκριμένα συμφέροντα. Δεν του αξίζει και δεν μας αξίζει!
Πρέπει να αποτελέσει πρόταγμα για την Δημοκρατική Συμπαράταξη το πέρας της ομφαλοσκόπησης και η «εποχή της ενοχικότητας» και της αυτομαστίγωσης! Δεν μπορούμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι μόνο με τις ευθύνες της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης, να θυσιάζουμε μόνο τους δικούς μας ηγέτες και να ακυρώνουμε την δική μας προσφορά. Εμείς ως Ε.Δ.Ε.Μ, που πολιτικά εκφράζουμε το μεταρρυθμιστικό προοδευτικό κέντρο και ερχόμαστε για να διευρύνουμε την Δημοκρατική Συμπαράταξη, οφείλουμε να παρακινήσουμε τους τωρινούς μας συντρόφους να προχωρήσουμε μπροστά! Να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν. Να αναγνωρίσουμε τις όποιες ευθύνες μας, αλλά να καταστήσουμε κοινή μας αρχή, την διαπίστωση πως είμαστε ωφέλιμοι και δημιουργικοί. Πως, όποιες ευθύνες και αν έχουμε, η προσφορά των δυνάμεων της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στον τόπο έχει θετικό πρόσημο και αποτελούν το «σώμα» των ελευθερωτών, των διαφωτιστών του Λαού μας, πως είναι οι πρωτοπόροι εκείνοι, που κατέστησαν πραγματικότητα τα όνειρα και τις ελπίδες γενεών ολόκληρων. Είναι τιμή μας που συμμετέχει στην Δημοκρατική Συμπαράταξη το ΚΙΔΗΣΟ του κ. Γιώργου Παπανδρέου, που θεμέλιος λίθος αυτής είναι το ΠΑΣΟΚ. Δεν γίνεται στην σκιά των γεγονότων να κρύβεται ο αόρατος ένοχος Κώστας Καραμανλής. Είναι τουλάχιστο αφελές να επιτρέπουμε στους πολιτικούς μας αντιπάλους να εκμεταλλεύονται καταχρηστικά την ευθιξία μας και την αξιοπρέπεια μας και να μας πείθουν πως θα πρέπει να βιώνουμε εις αεί πολιτικές ενοχές, για να καμουφλαριστούν οι ευθύνες της συντηρητικής παράταξης, που επί της ουσίας για λόγους μικροπολιτικού συμφέροντος καταδίκασε την Χώρα, με αυτουργό τον διορισμένο- αθώο κ. Κώστα Καραμανλή.
Τον κ. Αλέξη Τσίπρα τον γνωρίζω χρόνια, από το μακρινό 1991 και τις καταλήψεις της γενιάς μας και από την συνύπαρξη μας κάποιες φορές στο γραφείο ενός κοινού μας γνωστού, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα. Η άποψη μου για την πολιτική ανεπάρκεια του κ. Τσίπρα και τις βαρύτατες ευθύνες που του αναλογούν για την σημερινή κατάσταση της Χώρας είναι σαφώς εκφρασμένη πολλές φορές και σε διαφορετικά μέσα. Του πιστώνω όμως την ικανότητα να ψυχολογεί απεγνωσμένους ανθρώπους και κυρίως πολιτικούς. Του αναγνωρίζω το γεγονός πως έχει καταλάβει, ότι το μεγαλύτερο διακύβευμα της απερχόμενης συντηρητικής πολιτικής αριστοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιβίωσή της! Επάνω σε αυτή την διαπίστωση χτίστηκε η συμμαχία της νεοσυντηρητικής Αριστεράς του Αλέξη Τσίπρα και του κολχόζικου νεοφιλελευθερισμού, που πατριάρχης του είναι ο Κώστας Καραμανλής. Μιας συμμαχίας αλληλοεξυπηρέτησης, που αποδυναμώνει του πολιτικούς αντιπάλους του κ. Τσίπρα και του κ. Καραμανλή, από όπου και αν αυτοί εφορμούν. Κυρίως όμως εξυπηρετεί τον κ. Καραμανλή, αφού του εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση, μιας και καμουφλάρει τις δικές του ευθύνες, εξυπηρετώντας τον στόχο του να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, είτε ως ο δήθεν δικαιωματικός αρχηγός της Κεντροδεξιάς, είτε, υπολανθάνοντας της προσοχής και της μνήμης μας, να γίνει ένας από τους επόμενους Προέδρους της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εμείς όμως, ως άνθρωποι της γενιάς μας, δεν μπορούμε να σιωπήσουμε, ούτε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενεές μια επιλεκτική μνήμη και μια καταγραφή της ιστορίας των μνημονίων μέσω φανατικών ιδεοληψιών. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορούμε να ρίξουμε το Ανάθεμα…δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε εξιλαστήρια θύματα, γιατί έτσι η κρίση θα κρατήσει για πάντα.
Είμαστε λοιπόν ταγμένοι τόσο ως Ε.Δ.Ε.Μ, όσο και ως Δημοκρατική Συμπαράταξη, στον αγώνα για τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο της Χώρας. Είμαστε ελεύθεροι γιατί σκεπτόμαστε ελεύθερα! Πάνω από όλα όμως είμαστε σίγουροι πως η Ελλάδα θα συνεχίσει να πορεύεται στην Ιστορία και να προοδεύει, όχι γιατί μπορεί και δραπετεύει από τις σορούς των Αναθεμάτων, αλλά κυρίως γιατί μπορεί να συλλογιέται ελεύθερα και να θυμάται ολάκερα. Γιατί μπορεί να ονειρεύεται και να πράττει!!
