Θούλη-Χρυσάνθη Σιδηροπούλου: Αν λησμονήσω… η Ρωμανία δεν θα ανθίσει

9 Μαΐου 1919: Ο Κεμάλ Ατατούρκ φτάνει στην Σαμψούντα, προκειμένου να οργανώσει  ο ίδιος  την δεύτερη φάση του Ποντιακού Ολοκαυτώματος. Οι Έλληνες του Πόντου αντιστέκονται ηρωϊκά. Το ένδοξο αντάρτικο του Πόντου δεν είχε καταγράψει, μέχρι τότε, ούτε μια ήττα στις μάχες του με τους Τούρκους.

Οι δυνάμεις της βίας, του σωβινισμού και του ρατσισμού του Τουρκικού καθεστώτος με το μεθοδευμένο και αποτρόπαιο σχέδιο, που εφάρμοσαν Νεότουρκοι και Κεμαλιστές, εξόντωσαν από το 1914 μέχρι το 1922, περίπου, τον μισό Ελληνικό Πληθυσμό στον Πόντο.

Η Ποντιακή Γενοκτονία, στην αρχή της Οθωμανικής και ύστερα της Κεμαλικής Τουρκίας,  οδήγησε τον Ποντιακό Λαό σε μια πρωτοφανή πορεία αίματος, σφαγών, διώξεων και εκτοπισμών. Το ακραίο έγκλημα των Τούρκων εξολόθρευσε πάνω από 350.000 Έλληνες του Πόντου.

 Στις νέες αυτές ιστορικές συνθήκες, που επέβαλε με φρικιαστική βία η Τουρκία, ο ιστορικός Ποντιακός Λαός έγινε ένας λαός της διασποράς, ένας λαός προσφύγων.

 Εκδιώχθηκαν οι Έλληνες από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, ξεριζώθηκαν οι πρόγονοί μας από τις αλησμόνητες Πατρίδες 3.000 ετών. Το προσφυγικό ζήτημα, που αφορά την περίοδο 1922-1930 είναι το σημαντικότερο γεγονός της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.

Η προσφυγιά, όμως, των Ελλήνων της Ανατολής ξεκινά από τον 19ο αιώνα. Τότε έρχονται οι πρώτοι πρόσφυγες, από την Μικρά Ασία και τον Καύκασο, για να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Ο μεγάλος, όμως, πληθυσμός της προσφυγιάς έρχεται μετά το 1922. Ανταλλάσσονται τότε 1.350.000 Έλληνες με 350.000 Τούρκους. Η ανταλλαγή γίνεται με βάση την θρησκεία και είναι πράγματι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ένα πρωτοφανές ανθρώπινο παζάρι, που όμοιό του, δεν γνώρισαν, ούτε η Ιστορία, ούτε ο Πολιτισμός.

Ήταν μια ανταλλαγή υποχρεωτική. Ήταν ένας πρωτόγνωρος ξεριζωμός.

Ο ντόπιος ελλαδικός πληθυσμός, απέναντι σε αυτήν την ιστορική θύελλα, αφουγκράστηκε με δυσκολία, όπως ήταν φυσικό, τον ερχομό των προσφύγων. Ο πληθυσμός των περίπου 10 εκατομμυρίων, που ζει σήμερα στην Ελλάδα, είναι κατά το ήμισυ σχεδόν πληθυσμός, που άφησε την πανάρχαιη πατρίδα του και κατέφυγε στην ελεύθερη Ελλάδα, δίνοντας σκληροτράχηλο και υπέρ πάντων αγώνα για κάθε ικμάδα ζωής.

Ο πολιτισμός των προσφύγων από την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Θράκη, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες στήριξης της σημερινής κοινωνίας μας και, ως τέτοιο θα πρέπει να τον αντικρίζουμε.

Οι πρόσφυγες αναζωογόνησαν την ελληνική ύπαιθρο και τις πόλεις, συνέβαλαν στην κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της Ελλάδας, ανιστόρησαν τα θρησκευτικά μας σύμβολα, όπως η Παναγία Σουμελά, αύξησαν τον πληθυσμό της Ελλάδας και το σημερινό ελληνικό κράτος θεμελιώθηκε στην έλευσή τους. Η μετοικεσία της Ανατολής είναι το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός μετά το 1821.

Παρ΄ όλες τις προσπάθειες πολέμιων και δήθεν υποστηρικτών, ο βαθιά ριζωμένος στην Ιστορία Ποντιακός λαός, θεμέλιος λίθος του πανάρχαιου Ελληνικού Έθνους, δεν χάνεται.

Επιβιώνει από τις σφαγές, τα σοβινιστικά δόγματα του «παντουρκισμού», την αλλοίωση και αφαίρεση της μνήμης του, την πλαστογραφία της Ιστορίας του.

Αντιμετωπίζει σθεναρά την, για περίπου εβδομήντα δύο χρόνια, επίσημη κρατική αντίληψη, που προσπαθούσε να αποσιωπήσει, λησμονήσει, υποβαθμίσει, παραλείψει και παραγράψει τα αδικήματα, τις βιαιοπραγίες, τα εγκλήματα, που διαπράχθηκαν εναντίον του.

Οι μαρτυρίες όλων όσων επέζησαν από το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων του Πόντου, αρνήθηκαν, αρνούνται και θα αρνούνται να παραμείνουν μνήμες και αφηγήσεις.

Από τους προπάτορες μας, τους παππούδες, τους γονείς, εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας όλα αυτά, τα ζούμε μέσα στην ψυχή μας, όπως το παραμύθι της γιαγιάς μας, σαν βίωμα κι όχι σαν επίκτητη γνώση ή αφήγημα. Για όλους τους Πόντιους αυτό σημαίνει την εκπλήρωση του μεγάλου ιστορικού χρέους προς εκείνους, που μας δίδαξαν, μέσα από τα βάθη του χρόνου, ότι το να είσαι Έλληνας είναι κάτι μοναδικό. Είναι το χρέος μας στην Ελευθερία.

«Με αυτήν την αφετηρία πήραμε τον δρόμο της γνώσης, της ανασυγκρότησης της Ιστορίας μας, τον δρόμο της αλήθειας που στην πανάρχαιη οικουμενική γλώσσα μας, που επιμένει να ακούγεται ακόμη και σήμερα στον ιστορικό Πόντο, σημαίνει όχι στην λήθη. Σημαίνει ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ και την γνώση των λόγων, των αιτίων που γέννησαν την σύγχρονη Ποντιακή Ιστορία του διασκορπισμού σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη μας. Και ήταν η πράξη, το γεγονός της γενοκτονίας η γενεσιουργός αιτία γέννησης της σύγχρονης Ιστορίας μας…»  γράφει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Μέσα στα κόκκαλα της πανάρχαιας ποντιακής γλώσσας μας, πάντα, στα περασμένα, στα τωρινά και στα μελλούμενα, ακούμε σταθερό το άσμα και την κραυγή των περιπετειών της ελληνικής ψυχής. Αφυπνιζόμαστε, κατανοούμε, διατηρούμε, προβάλλουμε και αναδεικνύουμε τις αδιαπραγμάτευτες αξίες του ελληνικού πολιτισμού, το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να ορίζει ελεύθερα την ζωή του, να υπερασπίζεται την εθνική του αξιοπρέπεια, να εναντιώνεται στην αυθαιρεσία κάθε απάνθρωπου καθεστώτος, να διεκδικεί δικαιοσύνη και σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών του, να ζει ειρηνικά, να προκόβει, να χαίρεται την ζωή.  Καθορίζοντας έτσι την πεμπτουσία της ανθρώπινης υπόστασης και της εθνικής μας προοπτικής, απέναντι σε κάθε είδους βαρβαρότητα.

19 Μαΐου 1994: Ο ορισμός, η καθιέρωσή της, ως ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου αναπαύει τους αθώους νεκρούς και γαληνεύει τον κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Η δικαίωση, όμως, απαιτεί την διεθνή, οριστική και αμετάκλητη αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας, ως απαράγραπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Η δικαίωση επιβάλλει την οριστική και αμετάκλητη παραδοχή του εγκλήματος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τον ίδια την Τουρκία, που την προμελέτησε και την εκτέλεσε. Η επίσημη αίτηση συγγνώμης του Τουρκικού Κράτους, δεν είναι απλώς επιτακτικό χρέος προς την ανθρωπότητα. Είναι απαραίτητη συνθήκη για την ειλικρινή φιλία και την συναδέλφωση των λαών, μια εγγύηση, ότι δεν θα στιγματίσουν την ιστορία παρόμοια εγκλήματα στο μέλλον.

Διαφορετικά, οι αθώοι νεκροί θα παραμένουν, ακόμη, άταφοι από την απάνθρωπη αυθαιρεσία του Τουρκικού καθεστώτος απέναντι και στον νόμο του Θεού.

Αν λησμονήσω… η Ρωμανία δεν θα ανθήσει!

«…γιατί θα  με κυνηγούν οι κραυγές των  θρυμματισμένων από τους Τσέτες νηπίων στους Ποντιακούς βράχους, οι ρόγχοι των απαγχονισμένων  Αρμένιων διανοούμενων, οι πατημασιές των πεταλωμένων, ο άφωνος πόνος των βιασθέντων, το περήφανο βλέμμα του Πόντιου με την εθνική συνείδηση που δεν πεθαίνει ούτε στη διασπορά ούτε στην πατρώα γη με το στα φανερά Μαχμούτ αγάς και στα κρυφά Νικόλας τα ζωντανά μάτια των αποκεφαλισθέντων Αρμενίων, η Αρμένισσα μάνα που θηλάζει το βρέφος με πηχτό αίμα, τα ακρωτηριασμένα σώματα των Ασσυρίων, οι καμένες σάρκες στη Σμύρνη, και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, οι εξόριστοι σοφοί της Ιωνίας που χωρίς του Όμηρου τα ποιητικά αδημονούν κι αγανακτούν κι αναζητούν τους τραγωδούς, τους ποιητές, τ΄Απόλλωνα τη λύρα και την απέριττη τη γνώριμη αρχιτεκτονική». Βάσος Λυσσαρίδης