Σπύρος Παπασπύρος: Σε δεύτερο πλάνο!

«Δύσκολη» υπόθεση το παζλ των μέτρων: ισορροπημένο ή καταστροφικό; Το σίγουρο είναι ότι έχουμε πορεία στο μνημονιακό τούνελ αφού ότι αφορά αφορολόγητο, συντάξεις, ρυθμίσεις για αγορά ή μισθούς και λιτότητα έχουν στρατηγική με μόνιμο χαρακτήρα καθήλωσης εισοδημάτων συνοδευόμενη από αναδιανομή συμφερόντων με «αλλαγή» ή απορρύθμιση της δομής της υφιστάμενης ιδιωτικής οικονομίας. Το σύνολο του «υποδείγματος» που επιδιώκεται είναι ακόμη πολύ θολό αλλά διαφορετικό από το Ευρωπαϊκό.

Βέβαια σε δεύτερο πλάνο η κυβέρνηση ασχολείται επί της ουσίας με αυτά δεδομένου ότι σε πρώτο εκείνο που στόχευε το πέτυχε: αφαίρεσε από την ΝΔ το διακύβευμα των εκλογών δεδομένου ότι:

πρώτον αν μιλήσει για επαναδιαπραγμάτευση -όποια λέξη κι αν εφεύρει- δεν πείθει γιατί το έργο το έχει ξαναπαίξει η ίδια,
δεύτερον το τι άλλο μπορεί να κάνει στην εφαρμογή δηλ. την στριμώχνει σε «απολύσεις» στο δημόσιο και «νέα έφοδο» με όχημα τα περί «αναδιοργάνωσης» δηλ. μία από τα ίδια από άλλη πλευρά και υπέρ άλλων στην πελατειακή χειραγώγηση (όταν ακόμη και στην περιβόητη αξιολόγηση το επίμαχο είναι τα «δικά μας παιδιά» να αξιολογούν τα άλλα και όχι η απόδοση ή η από-κομματικοποίηση),
τρίτον ο χρόνος και το κλίμα, το δίλλημα των εκλογών είναι ισχυρό πλεονέκτημα στα χέρια της κυβέρνησης για χρήση όταν-πλέον- την βολεύει.

Τώρα το ερώτημα πότε μπορεί να ανανεωθεί η χώρα όταν δημογραφικά τα στοιχεία γίνονται πιο αρνητικά, δηλαδή πότε, πώς και με ποιούς όρους οι νέοι, οι άνεργοι μπορούν να μπουν στην εργασία και να κάνουν οικογένεια παραμένει άγνωστο και άνευ σεναρίου στο χρόνο.

Ο πολιτικός διπολισμός με το εκλογικό σύστημα που ισχύει τώρα, και προοπτικά, κρύβει τον κοινωνικό εδώ -όπως εύστοχα μου παρατήρησε ένας αξιόλογος φίλος επιστήμονας με δημιουργικό έργο στον ιδιωτικό τομέα-σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Γαλλία. Και μπορεί να είναι ανησυχητική η βάση που οικοδομείται εκεί αλλά είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ανησυχητικό να είναι κάτω από το χαλί του κατερκεματισμού η διαίρεση, που όλα δείχνουν ότι φτιάχνει -και πάλι- τον χάρτη των επόμενων εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σε αυτό το τοπίο οι συμμαχίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τόσο στον ενδιάμεσο χώρο όπου κινούνται οι σοσιαλδημοκρατικές/ προοδευτικές συνιστώσες όσο και στον άλλο, την κουμμουνιστική αριστερά παρά τις προσπάθειες των πιο ισχυρών παικτών -εντός ή εκτός εισαγωγικών- να αποφύγουν σαφείς στάσεις, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, όταν τα πράγματα επιτακτικά θέτουν την πρόκληση. Και ή την απαντάνε ή κουβαλάνε νερό στο μύλο ενός πλαστού ή καλύτερα του υπό κατασκευή πολιτικού δίπολου πέραν της κοινωνικής κατάστασης, η οποία όσο δεν αντιστοιχείται δηλ. δεν ακτινογραφείται τόσο περισσότερη «στρωματο-ηφαιστειακή» μάζα συσσωρεύει.

Έτσι εκεί στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση -αυτών των «μορφωμάτων» του παρελθόντος όπως μας στόλιζαν κάποιοι μιντιακοί «αστέρες» πρωινών εκπομπών- έπαιρνες δύναμη από τους μελοποιημένους στίχους του Γ. Ρίτσου «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει ..» που όμως με την βαρειά «συμφωνία» και τις ερμηνείες όλο και τεχνητή ηφαιστειακή σκόνη τα καλύπτει, προς το παρόν από τα πάνω. Αλλά ο «κίνδυνος» να λιώσει το παγετωνικό κάλυμμα με πραγματικές εκρήξεις από κάτω, καθώς ο λήθαργος είναι περίοδος ηρεμίας που δεν σημαίνει ότι δεν ενεργοποιούνται κάποια στιγμή δυνάμεις, και μάλιστα ακανόνιστα ως προς την κατεύθυνση, άραγε απασχολεί;

Μια τέτοια μετα-ηφαιστειακής ενέργειας χώρα μπορεί να φανταστεί κανείς από τους δύο «πολιτικά κυρίαρχους» και το συνασπισμό -λόμπυ, συμφέροντα, «ειδήμονες», ορισμένα μιντιακά- που τους στηρίζει;

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

Γιώργος Παπανδρέου – Euronews: Γιατί ανεβαίνει η ακροδεξιά στην Ευρώπη και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί [Βίντεο]

BBC: Η Ουκρανία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ήττα το 2024. – Πώς «γράφονται» τα σενάρια της ήττας

Οι 18 νέες υποψηφιότητες της Νέας Αριστεράς για τις Ευρωεκλογές 2024