Σπύρος Παπασπύρος: Τα «Κατά Νέον Μνημόνιον» Πάθη!

Τώρα θα ακούσουμε για νέο «οδικό χάρτη» και «νέα αρχή» για έξοδο από την κρίση, αν βέβαια δεν υπάρξει νέα εμπλοκή στην συμμετοχή του ΔΝΤ, που προς το παρόν δεν έχει εκλείψει τελείως. Στις χώρες όμως που εφαρμόστηκαν μνημόνια –Ελλάδα, Πορτογαλία, Κύπρο κλπ- ή μνημονιακές πολιτικές –Γαλλία, Ιταλία κλπ- το χρέος υπερδιπλασιάστηκε. Η βιωσιμότητα του χρέους -το επόμενο σενάριο παθών που ορίζει το ΔΝΤ- και οι ρυθμίσεις ελάφρυνσης, περιλαμβάνουν και επιπρόσθετα μέτρα σε βάθος χρόνου.

Η συμφωνία είναι «καλή» κατά την κυβέρνηση αλλά αν την συγκρίνει κανείς με το απόλυτο χάος και πτώση. Ο άλλος πυλώνας -το ΔΝΤ επιμένει- είναι οι «μεταρρυθμίσεις» δηλαδή ατελείωτα μέτρα επί σχοινοτενούς ακροβασίας με τον «χορό» να παρακολουθεί τον αναβάτη. Η συνέχεια διάλυσης της μεσαίας τάξης και η λιτότητα στους μισθούς -γι αυτό και οι συλλογικές συμβάσεις στο τέλος του προγράμματος όπως ίσχυε πριν την διαπραγμάτευση- καθώς και οι ομαδικές απολύσεις στο τραπέζι είναι μπροστά. Οι συντάξεις και η προστασία τους μετά το ´20 -μετά τις νέες μειώσεις- προϋποθέτουν ανάπτυξη στο 4% ενώ με αυξανόμενη την γήρανση του πληθυσμού, ο ορίζοντας παραμένει πολύ επιβαρυμένος. Ο δε κόφτης, ειρήσθω εν παρόδω έγινε «αυτόματος, μένει μόνιμος και επαναφορτιζόμενος» μέχρι να φθάσουν στο απαιτούμενα επί του ΑΕΠ οι δαπάνες. Έτσι περιορίζονται προς τους ασφαλισμένους (εσωτερικό χρέος) οι υποχρεώσεις αφού προέχουν των δανειστών (εξωτερικό χρέος), για πολλές δεκαετίες.

Δυστυχώς τα λάθη, οι αντιφάσεις των «θεσμών» επί του «ελληνικού προγράμματος» σε συνδυασμό με την απουσία συνεννόησης, ενότητας και στρατηγικής σε εθνικό επίπεδο «παρατείνουν» τα πάθη: τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά αδιέξοδα .Τα αντίμετρα για να είναι 1% του ΑΕΠ -υποδιπλάσιο των μέτρων- το πλεόνασμα πρέπει να είναι 4,5% όταν το 3,5% θεωρείται δύσκολο. Αν τώρα διακρίνει κανείς την προοπτική για το ´18 μπορεί να «βασιστεί;» στην δήλωση του Υπ. Οικονομικών της Γερμανίας: «…η Ελλάδα θα είναι στις αγορές..»! Η συνολική κρίση-ασφάλειας, προσφυγικού, πολέμων κλπ -εδώ αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εσωτερικεύεται ποικιλόμορφα με μια σειρά φαινομένων που κατακερματίζουν τις κοινωνίες.

Εμείς όμως από το 2008 έχουμε μείωση 56%, (από 32χιλ. δολ. σε 18) στο κατά κεφαλήν εισόδημα, κάτι που δεν συναντάμε σε χώρα υπό το ΔΝΤ και διεθνή επιτροπεία εδώ και δεκαετίες. Μήπως να αλλάξουμε ότι δεν πάει ή δεν πάμε καλά; «Ωραίες» οι αναμετρήσεις «ψευτών και μή», οι υποσχέσεις για «θεϊκές διαστάσεις» ζωής ή τα διλλήματα «ισότητα ή διάκριση» στην φτώχεια που θέτει το «δίπολο». Αν δεν βρούμε τρόπο ως κοινωνία να σταθούμε κόντρα στα καθιερωμένο παιχνίδι εξουσίας με το «κόλπο» των αλληλόχρεων ευθυνών -το γνωστό φταίς εσύ,όχι εσύ κλπ που στοχεύει στην οπαδοποίηση για εκλογικό εγκλωβισμό μέρους των πολιτών-έξοδο θα ακούμε αλλά δεν θα ζούμε. Όπως πχ αυτό που εξελίσσεται με την αξιολόγηση: η ΝΔ κατηγορεί την κυβερνηση για το «νέο μνημόνιο» (όταν την άφησε να παίζει ένα χρόνο-Φεβρ.´16 έπρεπε να κλείσει- και την θυμήθηκε πρίν τέσσερις μήνες- και τώρα λέει: αν γίνουν άμεσα εκλογές προλαβαίνει να αλλάξει τα δεδομένα εως το ´19, άλλως θα φταίνε οι προηγούμενοι!) δηλ. ο καθένας στον άλλο ή αλλού και πάλι. Τα πέντε χρόνια που οι σημερινοί κυβερνώντες ή η ΝΔ -απο τα οκτώ της κρίσης- κυβερνούν ή διαμορφώνουν πρωτευόντως -και κατ´ αποκλειστικότητα οι δύο τους- δεν υφίστανται; Τώρα ξανά επιχειρούν -έμμεσα πλην σαφώς- να «πουλήσουν» αντιμνημονιακή στάση για λόγους εκλογικής πελατείας. Εγχείρημα που είναι «νεκρό» και με κραυγαλέο «κενό» μέλλοντος για αμφότερους. Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι είναι αδύναμοι στην σύγχρονη πραγματικότητα αγνοώντας ότι όταν προσπαθούν, νοιώθουν την δύναμή τους, ανανεώνουν την ιστορία με μεγάλα γεγονότα αλλαγής, αναδεικνύουν πιο ικανές και κατάλληλες ηγεσίες. Άλλος δρόμος για την πολυπόθητη Ανάσταση στην ζωή μας, εύκολος, δεν υπάρχει!

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

Λευτέρης Μ. Καρχιμάκης*: Η σημασία των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου

Φίλιππος Σαχινίδης*: Η Ελλάδα των περιφερειακών ανισοτήτων

Νίκος Τσούλιας*: Όταν ξαφνικά ανατρέπεται η ζωή σου…