Νίκος Χ. Ιωσήφ*: Μεταρρυθμίζοντας τους αυτόκλητους «Μεταρρυθμιστές» & τις δήθεν «Μεταρρυθμίσεις»

Αδιαμφισβήτητα ένα από τα κεντρικά θέματα του πολιτικού διαλόγου τα τελευταία χρόνια σχετίζεται με τις Μεταρρυθμίσεις. Σε επίπεδο ορισμού και ετυμολογίας, Μεταρρύθμιση είναι το σύνολο των σημαντικών αλλαγών σε έναν τομέα, που αποσκοπούν στη λύση προβλημάτων, την εύρυθμη λειτουργία του, την προσαρμογή του σε νέα δεδομένα κ.λ.π.

Κάποιοι που σήμερα συγκυβερνούν και όχι μόνο, με αδιευκρίνιστο έμπρακτο πολιτικό στίγμα, τις ευαγγελίζονται αλλά είτε δεν προκύπτει γνώση και ικανότητα για να τις επιφέρουν είτε τις εντάσσουν εντός εμμονικών ιδεοληψιών κρατισμού.

Άλλοι αυτοπροσδιορίζονται ως μεταρρυθμιστές γιατί με την ταμπέλα αυτή δήλωσαν εαυτούς, στην πολιτική γεωγραφία του κεντρώου χώρου. Με χρήση ρετρό λεβέντικων πολιτικών αφηγημάτων του τύπου ότι η μεταρρύθμιση περιορίζεται δήθεν στο ανώτατο πλαφόν σύνταξης ή στην συγχώνευση πολλαπλών συντάξεων.

Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι, της σημερινής Δεξιάς αντιπολίτευσης που εμφανίζονται ως αυτόκλητοι κομιστές των μεταρρυθμίσεων δια του αξιώματος του αυτοκαθορισμού. Τις αντιλαμβάνονται στη μονοδιάστατη εφαρμογή της περικοπής των δημοσίων δαπανών και ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας!  Ερμηνεύουν δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια ενός συντηρητισμού που δεν άγεται από σύγχρονες προκλήσεις αλλά αποσκοπεί στη διαφύλαξη παλαιών κεκτημένων.

Διαφαίνεται εντόνως λοιπόν, η ανάγκη για μεταρρύθμιση των αυτόκλητων «μεταρρυθμιστών» μας και των δήθεν «μεταρρυθμίσεων» τους!

Το μοναδικό όχημα που θα μπορούσε να εποχηθεί μια ουσιαστική μεταρρυθμιστική προσπάθεια, που την έχει ανάγκη η Χώρα, είναι αυτό του αυθεντικού και ειλικρινούς Προοδευτισμού. Με τρισδιάστατη δομή, επίκαιρο περιεχόμενο, χρησιμότητα για το παρόν και προοπτική για το μέλλον.  Η χρήση των εργαλείων διαχείρισης και επίλυσης των σύγχρονων προβλημάτων απαιτεί αφενός, την κατανόηση τους και αφετέρου, επιβάλει απεγκλωβισμό από ξεπερασμένες ιδεοληψίες που περιορίζουν την πρόσβαση στο σύνολο του περιεχομένου της εργαλειοθήκης. Απαιτεί όμως και ικανότητα και γνώση που δεν είναι ούτε ηλικιακές ιδιότητες ούτε ηλικιακά προνόμια!

Στόχος δεν είναι το μικρότερο Δημόσιο! Στόχος είναι το ωφέλιμο και αποτελεσματικό δημόσιο! Αυτοσκοπός δεν είναι η περικοπή εξόδων αλλά ο εξορθολογισμός τους, με ταυτόχρονη αύξηση της αποδοτικότητας των ανθρώπινων, οικονομικών και τεχνολογικών πόρων που διαθέτουμε, με επιδίωξη μια δημιουργική (αλλά καθόλου ασαφή) εξεύρεση συμπληρωματικών και επιπρόσθετων αγωγών χρηματοδότησης (όχι κατ’ ανάγκη φορολογικών). Δεν είναι έρμα αλλά πηδάλιο η ισχυρή Δημόσια Διοίκηση διότι με τις ανάλογες παρεχόμενες υπηρεσίες και παραγόμενες πολιτικές, αποτελεί την ατμομηχανή της εξόδου από την κρίση.

Δεν μπορεί να συνεχίζει ο διαιρετικός διαχωρισμός ιδιωτικού και δημόσιου τομέα λόγω  παρωχημένων ιδεολογικών παρωπίδων ή ικανοποίησης συγκεκριμένης εκλογικής πελατείας ή ρετρό φιλελεύθερων αντιλήψεων. Πρέπει να υπάρξει η θεσμική μετάβαση στην ωφέλιμη σύνθεση τους, διότι νομοτελειακά συνυπάρχουν και με μια σχέση απόλυτης αλληλεξάρτησης, αποτελούν στο σύνολο τους, το μοναδικό διαθέσιμο επιχειρησιακό περιβάλλον!

Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε δίκην παπαγάλου ως λύση για την  ανάκαμψη της Εθνικής Οικονομίας την ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής χωρίς πρώτα να την ανασχεδιάσουμε. Ακόμη δεν αντιλαμβανόμαστε ότι επί παραδείγματι για την ντομάτα, πάνω από το 90% του συνόλου των υλικών, των εργαλείων και των πόρων που συνιστούν την παραγωγή της (σπόροι, μηχανήματα, λιπάσματα, εργατικό δυναμικό, κτλ…) τα προμηθευόμαστε μέσω εισαγωγικής δραστηριότητας και άρα η προστιθέμενη υπεραξία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Είναι άλλο πράγμα η αύξηση και διαφορετικό η διόγκωση του ΑΕΠ!

Παραμένουν λοιπόν μια ουτοπία οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όταν δεν αναγνωρίζουμε ορθά την σημερινή πραγματικότητα, όταν δεν διαθέτουμε ακόμα αξιόπιστα μέσα μέτρησης των αριθμών και των δεικτών που την απαρτίζουν, όταν δεν γνωρίζουμε πως να χρησιμοποιήσουμε τα διαθέσιμα σύγχρονα οικονομικά και αναπτυξιακά εργαλεία, όταν δεν αντιλαμβανόμαστε την διαφορετικότητα μεταξύ περικοπής, ανασχεδιασμού, επαναθεμελίωσης, ανασύνθεσης, ανασυγκρότησης, κοκ…

Το πρώτο που είμαστε υποχρεωμένοι ως Χώρα να παράξουμε, αν θέλουμε να υπερβούμε την κρίση, είναι η Ανάπτυξη και όχι το Λογιστικό Πλεόνασμα που προέρχεται αποκλειστικά μέσω μιας μονοδιάστατης φοροεισπρακτικής πολιτικής χωρίς όραμα και φαντασία.

Είναι ενσωματωμένο στο DNA της ΕΔΕΜ (Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης) ως ιδρυτική της αξία αλλά αναγνωρίσιμο και από την Δημοκρατική Συμπαράταξη ότι θεμέλιος λίθος μιας διαφορετικής πολιτικής πρότασης εξόδου από την κρίση είναι η οικοδόμηση ενός σχεδίου με πραγματικά Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις. Ισχυρή Δημόσια Διοίκηση και ωφέλιμες Δημόσιες Δομές που μπορούν να υπάρξουν μόνο μέσω πολυπαραγοντικής χρηματοδότησης και ανασχεδιασμού των θεσμών. Ανάπτυξη που δεν θα είναι λογιστική αλλά θα πληροί κριτήρια ανθρωποκεντρικά, εθνικά και οικουμενικά. Ηθική πολιτικής πράξης που θα εδράζεται στην βάση της ευθύνης και θα αξιολογείται, από το επιτευχθέν περί δικαίου αίσθημα και την χρηστή διαχείριση περιουσίας τρίτου.

«Η λύση πάντα βρίσκεται μπροστά, ποτέ πίσω» Ν.Καζαντζάκης

*Ο Νίκος Χ. Ιωσήφ είναι Συντονιστής Διακομματικής Εκπροσώπησης, Μέλος Κεντρικής Επιτροπής της ΕΔΕΜ (Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης) – Συμπράττοντες με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη

Προηγούμενα άρθρα

1. Νίκος Χ. Ιωσήφ: 2η Ανοιχτή Επιστολή προς ΕΟΠΠΥ, Υπουργείο Υγείας, Πολίτες και Επαγγελματίες Υγείας
2. Nίκος Ιωσήφ: Ανοικτή επιστολή προς Αντιπρόεδρο ΕΟΠΥΥ αναφορικά με τους Επαγγελματίες Ειδικής Αγωγής
3. Νίκος Ιωσήφ: Ευφάνταστες αερολογίες & αλχημείες περί Αγοράς & Ανάπτυξης
4. Νίκος Ιωσήφ, κάτι σαν άρθρο …: Εσύ φταις που τους ψήφισες!
5. Νίκος Ιωσήφ: Γνωρίζουμε Ποιος/Ποιοι είναι οι εχθροί μας;
6. Νίκος Ιωσήφ: Εντέλει η Αδιαφορία, η Ξενοφοβία και ο Σκεπτικισμός, ήρθαν για να μείνουν;
7. Νίκος Ιωσήφ: Μοιάζει να είναι πολύ αργά… αλλά ποτέ δεν είναι!
8. Νικόλαος Ιωσήφ: Tην «παράγκα» της Άννας ή την «παράγκα» του Euro;
9. Νικόλαος Ιωσήφ*: …θα γυρίσει ο τροχός!
10. Νικόλαος Ιωσήφ*: Μετά-Brexit!
11. Νίκος Ιωσήφ: Περί Ηθικής & Πολιτικής»
12. Νικόλαος Χ. Ιωσήφ: Η Εθνική μας «ζωή εν τάφω»