Δίκτυο Ελλήνων Μηχανικών Β. Ρηνανίας Βεστφαλίας με 200 μέλη λειτουργεί μέσω facebook και έχει ως στόχο να βοηθήσει στην εύρεση εργασίας. Εκτός διαδικτύου, τόπος συνάντησης το Ντίσελντορφ.
Σάββατο βράδυ σε ένα μπαρ κάπου στο κέντρο του Ντίσελντορφ. Γύρω από ένα μακρόστενο τραπέζι, στη μια άκρη του μαγαζιού, είναι συγκεντρωμένη μια μεγάλη παρέα. Αυτό που κυρίως την ενώνει είναι ότι πρόκειται για νέους σε ηλικία μηχανικούς, οι οποίοι έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και έχουν στόχο να βρουν δουλειά. Την πρωτοβουλία των συναντήσεων των Ελλήνων Μηχανικών Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, όπως εν τω μεταξύ ονομάζεται το δίκτυο τους στο facebook, είχε ο 32χρονος πολιτικός μηχανικός Βασίλης Καπόγλου, ο οποίος βρίσκεται εδώ και τέσσερα χρόνια στη Γερμανία. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και αφιέρωσε τον πρώτο χρόνο της διαμονής του στο Ντίσελντορφ στην εκμάθηση της γλώσσας. Παράλληλα αφιέρωσε πολύ χρόνο και κατέβαλε μεγάλο κόπο αποστέλλοντας περισσότερα από 250 βιογραφικά ώστε να καταφέρει να βρει δουλειά. Παρόλο που ο αδελφός του, γιατρός στο επάγγελμα, βρισκόταν ήδη στη Γερμανία και τον στήριξε στις πρώτες δυσκολίες, τα εμπόδια στην εύρεση εργασίας ήταν μεγάλα:
«Η δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ότι δεν ήξερα ακριβώς πως πρέπει να ψάξω τη δουλειά μου, τι πρέπει να ζητήσω. Έχω ασχοληθεί στην Ελλάδα σαν πολιτικός μηχανικός, έχω κάνει επίβλεψη και θεωρούσα ότι μπορώ να κάνω ακριβώς το ίδιο, αλλά επειδή διαφέρουν πολύ τα δύο συστήματα, το ελληνικό με το γερμανικό, δεν μπορούσα να μεταφέρω τις γνώσεις μου ακριβώς και να ξεκινήσω με τον ίδιο ρυθμό».
Να ξέρεις τι ζητάς και να έχεις μέτρο …
Ο Βασίλης Καπόγλου κατάλαβε πως θα έπρεπε να ρίξει τον πήχη των απαιτήσεων κυρίως όσον αφορά τα καθήκοντα που θα μπορούσε να αναλάβει με την μόλις τετράχρονη εμπειρία του στην Ελλάδα. Αποφάσισε να ζητήσει να εργαστεί δοκιμαστικά και πράγματι του δόθηκαν ευκαιρίες. Μετά από μια τρίμηνη δοκιμαστική εργασία του προσφέρθηκε συμβόλαιο αορίστου χρόνου. Τώρα καταλαβαίνει ότι οι γνώσεις του και η εμπειρία του δεν επαρκούσαν για να αναλάβει τα καθήκοντα που σήμερα έχει. Επιπλέον τα λάθη στο βιογραφικό του ήταν πολλά. Όχι μόνο λάθη στη μετάφραση αλλά και στην έκταση και τον τρόπο παρουσίασης. Παρόμοια ήταν και η εμπειρία της συζύγου του Κατερίνας Παυλίδη, η οποία είναι μηχανικός περιβάλλοντος.
«Το δικό μου λάθος στην αρχή ήταν ότι πίστεψα ότι θα βρω δουλειά στα αγγλικά γιατί δεν ήξερα καθόλου τη γλώσσα. Δεν ήταν σωστή απόφαση και καθυστέρησα περισσότερο να βρω την εργασία».
Και οι δυο συμφωνούν ότι όταν κάποιος παίρνει την απόφαση να έρθει στη Γερμανία φαντάζεται πως όλα θα είναι πιο εύκολα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Οι δυσκολίες πάντως δεν κατέβαλαν τον Βασίλη και την Κατερίνα, αλλά αντίθετα θέλησαν να μεταφέρουν την εμπειρία και τις γνώσεις που είχαν εν τω μεταξύ αποκτήσει και σε άλλους. Είχαν την ιδέα πριν από δυο χρόνια να δημιουργήσουν μέσω facebook το δίκτυο Ελλήνων Μηχανικών στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία με στόχο να ανταλλάσουν πληροφορίες και να αλληλοϋποστηρίζονται. Άτυπα, χωρίς ενώσεις, συνδρομές και μακριά από ‘καπελώματα’ κομμάτων, φορέων, οργανώσεων. Εδώ και δυο χρόνια έχουν καθιερώσει να βρίσκονται το πρώτο Σάββατο του μήνα.
«Είναι ένας καφές και όποιος έχει απορίες και θέλει να ρωτήσει για τη δουλειά, για το σπίτι του, για τον ΟΑΕΔ ή το ΤΣΜΕΔΕ στην Ελλάδα, τα λύνει εδώ. Νομίζω ότι οι περισσότεροι είναι ευχαριστημένοι με αυτό το δίκτυο».
Σημαντική και η ψυχολογική υποστήριξη της παρέας…
Διακόσια μέλη έχει μέχρι στιγμής το δίκτυο. Το κλίμα των συναντήσεων είναι χαλαρό και ευχάριστο, όπως λέει στην Deutsche Welle και η 32χρονη Κλαίρη Καραβασίλη. Είναι αρχιτέκτων μηχανικός από τη Θεσσαλονίκη και ζει εδώ και δύο χρόνια στην Κολωνία. Προσπάθησε πολύ στην Ελλάδα και εξάντλησε κάθε δυνατότητα που διέθετε μέχρι να πάρει την απόφαση να φύγει. Είχε την τύχη να έχει συγγενείς στη Γερμανία που την στήριξαν, ωστόσο υποχρεώθηκε να αλλάξει ένα σωρό ευκαιριακές δουλειές, τις οποίες αναγκάστηκε να κάνει αφού δεν μιλούσε καλά τη γλώσσα και χρειαζόταν τα χρήματα. Δεν ήταν συνηθισμένη και η νέα πραγματικότητα την πίεσε πολύ ψυχολογικά.
«Εδώ πρέπει να τονίσω το ρόλο της ομάδας. Ουσιαστικά αυτή μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι δεν είμαι μόνη μου. Συζητώντας με τα παιδιά κατάλαβα ότι λίγο πολύ όλοι περάσαμε παρόμοιες ψυχολογικές φάσεις και δεύτερον είχα την αίσθηση ότι είχα βοήθεια, ότι είχα να ρωτήσω κάπου».
Η επαφή με το δίκτυο αναπτέρωσε το ηθικό της και αποφάσισε να στείλει το βιογραφικό της σε διάφορες εταιρείες. Όχι μόνο πήρε πληροφορίες για το πώς πρέπει να το συντάξει καθώς και τη συνοδευτική επιστολή αλλά έκανε και πρόβες μαζί με άλλες κοπέλες για τη συνέντευξη. Εδώ και έξι μήνες εργάζεται σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στην Κολωνία.
Προς το παρόν…μένουμε Γερμανία
Παρόμοια είναι και η εμπειρία του 26χρονου Στέργιου Δήμου, ο οποίος βρίσκεται μόλις δεκατέσσερις μήνες στη Γερμανία. Την ομάδα των Ελλήνων Μηχανικών Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας τη γνώρισε μέσω της αδελφής του επίσης μηχανικού που γνώριζε την ομάδα από το 2015.
«Όλα τα παιδιά ήθελαν να βοηθήσουν. Επειδή πέρασαν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες μπορούσαμε να μιλάμε ανοιχτά. Το βασικό πρόβλημα είναι η γλώσσα. Ο φόβος να μιλήσεις γερμανικά στην αρχή και δεύτερον ένας σχετικός προβληματισμός είναι πως να ‘στήσεις’ το βιογραφικό σου και μια πιθανή συνάντευξη».
Κάθε αρχή και δύσκολη άλλα εάν κάποιος έχει υποστήριξη όλα μπορούν να γίνουν πιο εύκολα. Αυτό που όλοι τόνισαν είναι ότι θέλουν να διαδοθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η ύπαρξη του δικτύου ώστε να βοηθηθούν περισσότεροι μηχανικοί που ψάχνουν δουλειά. Κανείς δεν παραπονέθηκε για άσχημη συμπεριφερορά από πλευράς των εργοδοτών εξαιτίας της καταγωγής του. Οι δυσκολίες αφορούσαν πάντα τη γλώσσα και τον τρόπο παρουσίασης των υποψηφίων. Κάποιοι θα ήθελαν κάποτε να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μιλούν με νοσταλγία για φίλους, συγγενείς, τόπους καταγωγής και με απέχθεια για το σύστημα που τους ανάγκασε να φύγουν. Προς το παρόν θα μείνουν στη Γερμανία και ως γνωστόν ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…
