Είναι δεδομένο ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι διδάσκουν, όχι μόνο με το μυαλό, αλλά και με την καρδιά.
Όμως η συστηματική απαξίωση των εκπαιδευτικών, από τα ΜΜΕ και μέρος των πολιτικών, το τελευταίο διάστημα , έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις και σε συνδυασμό με διάφορους χαρακτηρισμούς όπως, οι καλοπληρωμένοι, τεμπέληδες, ανάξιοι και υπεράριθμοι αμαυρώνουν την εικόνα των εκπαιδευτικών. Αποτέλεσμα είναι το φαινόμενο κοινωνικού αυτοματισμού εναντίον τους.
Η εσκεμμένη προκατάληψη λοιπόν απέναντι στους εκπαιδευτικούς τους βάζει στην απέναντι όχθη και οι επιθετικές αρνητικές συμπεριφορές είναι γεγονός.
Ο στόχος κοινός αλλά συνεργασία καμία και ο αρνητισμός έχει σαν αποτέλεσμα:
1) Μεγάλος αριθμός γονέων να απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς μπροστά στο παιδί τους
Πολλοί γονείς με το παραμικρό παράπονο που μπορεί να εκφράσουν τα παιδιά τους για το σχολείο ή για κάποιον εκπαιδευτικό τρέχουν την άλλη μέρα στο σχολείο «να καθαρίσουν». Αρκετοί από αυτούς μάλιστα θεωρούν δεδομένα τα όσα τους μεταφέρει το παιδί τους στο σπίτι χωρίς να αναρωτιούνται καθόλου μήπως είναι παραμορφωμένα ή μεγεθυμένα από τη παιδική ματιά και υπερβολή. Και δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς αυτούς μπροστά στο παιδί τους και ύστερα κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς γιατί δεν εμπνέουν σεβασμό στο παιδί τους. Με αυτόν όμως τον τρόπο ακυρώνουν εκείνη τη σχέση πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τη σχέση μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτικού. Βλέπετε τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από εκείνους τους εκπαιδευτικούς που εκτιμούν και συμπαθούν.
2) Επίσης υπάρχουν γονείς που ακυρώνουν τον παιδαγωγικό ρόλο των εκπαιδευτικών
Πολλοί γονείς θεωρούν ότι αυτοί ξέρουν καλύτερα τι είναι καλό για το παιδί τους ακόμα και σε πολύ εξειδικευμένα παιδαγωγικά θέματα και απαιτούν από τους εκπαιδευτικούς να προσαρμοστούν στις δικές τους απόψεις. Καλό θα είναι οι γονείς αυτοί να αποδεχτούν ότι στα θέματα που αφορούν την εκπαίδευση του παιδιού οι εκπαιδευτικοί ξέρουν καλύτερα και ότι οι εκπαιδευτικοί βλέπουν και διαφορετικές πλευρές του παιδιού τους που εκείνοι δεν μπορούν να δουν είτε γιατί δεν έχουν τις απαραίτητες παιδαγωγικές γνώσεις είτε γιατί αυτές οι πλευρές δεν εκδηλώνονται στο σπίτι. Είναι σύνηθες φαινόμενο τα παιδιά να συμπεριφέρονται αλλιώς όταν είναι οι γονείς τους μπροστά και αλλιώς όταν δεν είναι.
3) Τέλος τι πιο φυσιολογικό το «σύνδρομο της κουκουβάγιας».
Μεγάλη μερίδα γονέων χαρακτηρίζεται από το «σύνδρομο της κουκουβάγιας» και βλέπουν το παιδί τους ως το πιο καλό και το πιο έξυπνο που υπάρχει. Αν πάρει κακό βαθμό φταίνε τα θέματα που δεν ήταν καλά ή ότι αδικήθηκε από τον εκπαιδευτικό. Αν υποπέσει, ως παιδί, σε κάποιο παράπτωμα τότε φταίνε τα άλλα παιδιά που το παρέσυραν. Αν κάποιος εκπαιδευτικός του κάνει αυστηρή παρατήρηση ή επίπληξη τότε το έχει στοχοποιήσει (δεν κατανοούν ότι πολλές φορές ο εκπαιδευτικός οφείλει να γίνει και αυστηρός απέναντι στο παιδί). Αν το παιδί τους μιλάει και ενοχλεί το μάθημα φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν μπορεί να επιβληθεί στην τάξη. Το δικό τους παιδί είναι πάντοτε το θύμα και ποτέ δεν κάνει λάθη. Όμως οι γονείς αυτοί δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι τα παιδιά ωριμάζουν μόνο με ανάληψη ευθυνών.
Αποτέλεσμα είναι η πλήρης απαλλαγή των παιδιών από τις ευθύνες τους είναι ένας εύκολος και καλοστρωμένος δρόμος που όμως οδηγεί σε αδιέξοδο.
Προηγούμενα άρθρα
- Αντρέας Μπαγιώργος: Πάντα υπάρχει ο χρόνος
- Ανδρέας Μπαγιώργος: «Κλέβοντας» εκπαιδευτικούς και ώρες διδασκαλίας, αφήνοντας χιλιάδες στην ανεργία, ξεκινά το “Νέο» σχολείο…
- Ανδρέας Μπαγιώργος: 5 Οκτωβρίου παγκόσμια μέρα των εκπαιδευτικών
- Ανδρέας Μπαγιώργος: 16 Ιουλίου ο ΛΑΟΣ από θύμα γίνεται ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ…
- Ανδρέας Μπαγιώργος Μια άσχημη μέρα, είναι μια άσχημη μέρα.
