Στους σχεδόν 3.000 συνέδρους απευθύνονται οι τρεις βασικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τα κείμενα συμβολής που έχουν καταθέσει.
Ξεκινώντας από την Ενωτική Κίνηση και με δεδομένους τους παρόντες συσχετισμούς δύναμης που «πρέπει να αλλάξουμε», υποστηρίζει: «Εφαρμόζουμε πολλά θετικά μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, την καταπολέμηση της ανεργίας, την επιβολή της ισονομίας και της ισοτιμίας. Δυστυχώς, εφαρμόζουμε και μέτρα που κινούνται εκτός του προγράμματός μας, τα οποία είναι απόρροια της συμφωνίας του Ιουλίου ’15. Ακόμη και γι αυτά, δίνουμε τη μάχη για αναλογικότερη επιβάρυνση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι η αλήθεια».
Ενώ στο ερώτημα, «με ποια πολιτική συμμαχιών;», η συγκεκριμένη τάση έχει ως αφετηρία την αλλαγή συσχετισμών στη χώρα μας και την Ευρώπη. Αυτό προϋποθέτει όμως συμμαχίες που «υπερβαίνουν τα παραδοσιακά μας στεγανά». Η Ενωτική Κίνηση καταθέτει, τέλος, 12 προτάσεις «για ένα ‘μάχιμο’ ΣΥΡΙΖΑ», με στόχο «ένα Κόμμα ‘αναβαπτισμένο’, χρειαζόμαστε ένα ‘οργανωτικό και πολιτικό σοκ’, που θα μας απαλλάξει από βασικά παθογενή χαρακτηριστικά της προηγούμενης περιόδου».
Ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτουν οι 53+ είναι το «πάση θυσία στην κυβέρνηση», ερώτημα στο οποίο η εν λόγω τάση απαντά ως εξής: «Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Το δικό μας χρέος, ως κόμμα, είναι ακριβώς αυτό.
Να αμβλύνουμε και να αποδυναμώνουμε τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του μνημονίου, να ανοίγουμε δρόμους μετασχηματισμού, να διαμορφώνουμε νέες συνειδήσεις και νέους συσχετισμούς. Συνεπώς, το ερώτημα ως δίλημμα είναι κάλπικο. Ασφαλώς μας ενδιαφέρει να είμαστε στην κυβέρνηση όσο οι κοινωνικές μας συμμαχίες μάς επιτρέπουν να παίζουμε το ρόλο μας. Αν χαθεί, με δική μας ευθύνη ή λόγω συνεχών εκβιασμών, η σχέση μας με τα ασθενέστερα και λαϊκά κοινωνικά στρώματα, με τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, αν διαρραγεί οριστικά η σχέση μας με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, δεν έχει καμία σημασία η παραμονή σε μια κυβέρνηση, που θα έχει χάσει, στην ουσία, την κοινωνική στήριξη».
Και η συγκεκριμένη αναφορά των 53+ καταλήγει: «Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία».
Από την πλευρά τους, τέλος, 40 μέλη της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ με αναφορά στην Πλατφόρμα 2010, αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής: «Το μεγάλο διακύβευμα για την Αριστερά του 21ου αιώνα που θέλουμε να οικοδομήσουμε, είναι ένα τολμηρό και ρεαλιστικό σχέδιο προοδευτικών μετατοπίσεων και αλλαγών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με εμβάθυνση του δημοκρατικού και οικολογικού προτάγματος, με ανάσχεση της ανοδικής δυναμικής της ακροδεξιάς, με ρηγμάτωση της ηγεμονίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην οργάνωση της οικονομίας, της κοινωνίας, της παραγωγής και της κατανάλωσης. Σε αυτό το πλαίσιο αγωνιζόμαστε για να αποκτήσει η Πολιτική την πρωτοκαθεδρία έναντι της Αγοράς, σε ένα πλαίσιο όπου η κάθε μία θα παίζει διακριτό ρόλο. Αγωνιζόμαστε για μια σύγχρονη Αριστερά, με αξιόπιστο πολιτικό λόγο, που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για βιώσιμη ανάπτυξη, που δημιουργεί απασχόληση, μειώνει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, προστατεύει το περιβάλλον, διασφαλίζοντας το μέλλον των νέων γενιών», είναι η πρόταση της Πλατφόρμας 2010.
