Διονύσης Λεϊμονής*: Ο δάσκαλος σε έναν κόσμο που δεν αλλάζει

Πόσο δύσκολος γίνεται ο ρόλος ενός δασκάλου σήμερα και πόσο απαιτητικός!!!

Όταν οι μαθητές αντί για Όμηρο, Γλώσσα και Ιστορία ανοίγουν κουβέντα στην τάξη για την τραγική ιστορία της ανθρωπότητας, για τις αέναες μετακινήσεις λαών, για εκτοπίσεις, για φτώχεια, για πείνα, για έλεος και διώξεις… Έχει προηγηθεί η εικόνα που έχει τραυματίσει την ψυχή των παιδιών μας κι η ανησυχία τους θεριεύει για το τι μέλλει γενέσθαι. Μα τι να τους πεις πάνω σ’ αυτό; Πού να βρεις την απάντηση, από ποιο πιθάρι να τη ξεφανερώσεις;

Τα μάτια τους είναι θλιμμένα, ακόμα και στα κινητά τους διαχέεται η πληροφορία, το μήνυμα λαμβάνεται ποικιλοτρόπως αναστατώνοντας τον ψυχισμό τους.

Θέλεις να τους καθησυχάσεις μα ψέματα δεν μπορείς να πεις, θες να το προσπεράσεις μα αισθάνεσαι τύψεις, θες να κρούσεις τον κώδωνα του κινδύνου για τα κατοπινά, αλλά φοβάσαι κι οπισθοχωρείς αμυνόμενος…

Άλλωστε δεν ξέρεις τι έχει προηγηθεί, τι έχουν μάθει από την οικογένεια, τι μηνύματα έχουν εισπράξει από τον περίγυρό τους…

Κι αν προσκρούσει το «γιατί» σου με ένα άλλο «γιατί»; Αν αντί να κατευνάσεις την ανησυχία τους πυροδοτήσεις τους φόβους τους;

Εντωμεταξύ η κοινωνία βοά, θρηνεί και βουλιάζει από το βάρος των δυστυχισμένων, αυτών που καταφεύγουν στο μηδέν προκειμένου να γλιτώσουν από το μείον του μηδενός κι η ελπίδα σηκώνει μπαϊράκι μετά από μια βιωμένη δυστυχία στις χώρες που τους έχουν γίνει πια αφόρητες…

Οι φωνές ακούγονται από παντού για έλεος, κάπου στο βάθος υπάρχουν και κάποιοι σταυρωτές, η απόγνωση περισσεύει σε έναν κόσμο που διχάζεται γύρω από την ακανθώδη ιδέα της αποδοχής, της βοήθειας και της συνύπαρξης.

Κι εσύ κατεβάζεις το κεφάλι και προχωράς στην παρακάτω ενότητα, μιλάς για τον νόστο του πολύπαθου Οδυσσέα, την επιθυμία του να γυρίσει στη φτωχή πατρίδα του, μιλάς για τον Τρωικό πόλεμο παρακολουθώντας την αντιπαλότητα των ανθρώπων με τους θεούς, τη Μοίρα, το Πεπρωμένο, γυρνάς σελίδα και διαβάζεις, διαβάζοντας στην πραγματικότητα τον κόσμο όλο, που ποτέ δεν άλλαξε κι ούτε έλειψε ο πόνος και η ταλαιπωρία και βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάς με το μεγαλείο του ανθρώπου που πολλά άντεξε κι ακόμα επιβιώνει με ελιγμούς και στροβιλίσματα γύρω από τόσες ξέρες…

*Ο Διονύσης Λεϊμονής είναι φιλόλογος,-συγγραφέας

Προηγούμενα άρθρα

1. Διονύσης Λεϊμονής: Περί φιλαναγνωσίας
2. Διονύσης Λεϊμονής: Η τέρψη της ανάγνωσης
3. Διονύσης Λεϊμονής: Ο δάσκαλος σε έναν κόσμο που δεν αλλάζει
4. Διονύσης Λεϊμονής: Με μια πιρόγα αρμενίζουμε, διαβάζουμε κι ανακαλύπτουμε μαλάματα