Άρης Δημοκίδης: Η πειραγμένη σελίδα της Βικιπαίδειας για την Άλκη Ζέη, και η “ποινικοποίηση” του δημόσιου βίου

Το ξέρατε ότι η συγγραφέας Άλκη Ζέη -που πέρασε πολέμους, εξορίες ως αριστερή, δικτατορίες κλπ κλπ- είχε το θράσος στο περσινό Δημοψήφισμα να υποστηρίξει το Ναι;  

Κάποιος που το ήξερε, μπήκε στη σελίδα του βιογραφικού της στη Βικιπαίδεια και όχι απλά το τόνισε, αλλά εμμέσως το στηλίτευσε, γράφοντας: «Στο Ελληνικό Δημοψήφισμα του 2015, αν και αριστερή, τάχτηκε παραδόξως υπέρ του Ναι».

«Αν και αριστερή», «παραδόξως»… Αναρωτιέμαι αν αυτός που μπήκε στο λήμμα για να το γράψει αυτό θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο και πιο αριστερό απ’ τη γυναίκα που, όπως είπα, πέρασε πολέμους, εξορίες και αντιστάθηκε στη δικτατορία. Το ότι έχοντας ζήσει όλα αυτά, η Ζέη έκρινε πως μια νέα αστάθεια ή ένα Grexit θα ήταν ακόμη πιο καταστροφικα για τα φτωχότερα στρώματα για τα οποία υποτίθεται ότι νοιάζεται η αριστερά, δεν μετράει προφανώς. Ο αυτοσχέδιος «βιογράφος της», αντί να σκεφτεί γιατί μπορεί αυτή η αγωνίστρια προτίμησε την όποια ευρωπαϊκή σταθερότητα, προσπάθησε χαιρέκακα να το περάσει ως μουτζούρα στο βιογραφικό της, ως στίγμα στη ζωή της.  

Αυτή η χαιρεκακία των κομματόσκυλων κάθε είδους εμφανίζεται πλέον κάθε φορά που συζητιέται ένα δημόσιο πρόσωπο. Πίσω από κάθε κρίση κρύβεται πλέον η συμπάθεια ή η απέχθεια για τις πολιτικές τους επιλογές: 

Ο Πύρρος Δήμας; Ένας αργόσχολος, ίσως και ντοπαρισμένος τεμπέλης που ζει από αργομισθίες. (Όλα αυτά επειδή πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ). Η Τάνια Τσανακλίδου και η Χάρις Αλεξίου; Κάποτε ήταν καλές τραγουδίστριες, τώρα είναι άφωνες και έχουν μουρλαθεί εντελώς. (Όλα αυτά επειδή στήριξαν τους Αγανακτισμένους και, αρχικά, τον ΣΥΡΙΖΑ). Ο Μαραβέγιας κι ο Πορτοκάλογλου εμετικοί βολεμένοι μενουμευρωπάκιες, ο Κιμούλης ατάλαντος ευνοημένος του αριστερού καθεστώτος και πάει λέγοντας… 

Κρίνουμε, σκανδαλωδώς, την τέχνη, τα επιτεύγματα και το χαρακτήρα των ανθρώπων βάσει των δικών μας κομματικών τοποθετήσεων και όχι με το αν μας αρέσουν πραγματικά. Ο διχασμός του εμείς εναντίον των άλλων εισχώρησε και στο χώρο της τέχνης και φυσικά αυτό οδηγεί σε εξωφρενικά παραδείγματα τεράστιας υποκρισίας: Ενώ μπορεί να κάνουμε τα στραβά μάτια για το Τέρας αρκεί να ψηφίζει αυτό που θέλουμε, σκίζουμε τα ιμάτιά μας και στοχοποιούμε ανθρώπους για τον αντίθετο λόγο. Χωρίς κανένα μέτρο δικαιοσύνης, πετάμε στα σκουπίδια πορείες χρόνων λόγω μιας «λάθος» πολιτικής στάσης ή δήλωσης. (Εξαιρώ εννοείται και καλλιτέχνες υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής που προπαγανδίζουν ρατσιστικές και επικίνδυνες πολιτικές αξίες.) 

Το μήνυμα με το οποίο αποκήρυξε την Πρώτη Φορά Αριστερά η Άντζι Σαμίου της κόστισε πολλούς συριζαίους followers, που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ήταν «μια σκυλού γάμα κατηγορίας». Ξανάλλαξαν γνώμη, όταν ξανάλλαξε κι αυτή 

χω μια γνωστή (παλιά συμμαθήτριά μου) που ενώ δεν άκουγε λαϊκά, παραδέχτηκε την Άντζι Σαμίου ως καλλιτέχνη όταν άρχισε να την ακολουθεί στο Twitter και με χαρά διαπίστωσε πως τα λέει έξω απ’ τα δόντια, αγαπάει την Ελλάδα, στηρίζει Τσίπρα. Κατέβασε δίσκους της και την άκουγε με χαρά. Μετά η Άντζι Σαμίου αποκήρυξε τον Τσίπρα επειδή της ήρθε ο λογαριασμός για τα τέλη κυκλοφορίας και η γνωστή μου την έβρισε πατόκορφα στο twitter, κυρίως για την καλλιτεχνική της καριέρα (αφού ήξερε πως αυτό θα την πονούσε) την έκανε unfollow και την μπλόκαρε. Όμως μετά η Σαμίου μετανιωμένη ξανάρχισε να υποστηρίζει τον Τσίπρα επειδή «οι άλλοι θα ήταν χειρότεροι», και η γνωστή μου την ξεμπλόκαρε και την ξανακολούθησε.   

Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι αυτό το παράδειγμα είναι μεμονωμένο και πως δε λειτουργούμε πλέον έτσι συνολικά ως λαός. Όμως κάτι μου λέει πως, δυστυχώς, είμαστε ακόμα στην αρχή…  

Το άρθρο του Άρη Δημοκίδη με τίτλο «Η πειραγμένη σελίδα της Βικιπαίδειας για την Άλκη Ζέη, και η “ποινικοποίηση” του δημόσιου βίου» δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr