Νίκος Ιωσήφ: Περί Ηθικής & Πολιτικής»«

Μια διαπραγμάτευση, επιχειρηματική, εθνική, πολιτική, κοινωνική, άρχεται, οριοθετείται και αξιολογείται από την ηθική όσων ΔΕΝ πραγματεύεται. Για παράδειγμα σε μια Δημοκρατία που εξορισμού «όλα» συζητούνται, εάν καταστεί επίδικο πολιτικής και κοινωνικής διαπραγμάτευσης η αποδοχή ή όχι του βιασμού, τότε η αντικειμενική ηθική αξία του υπό διαβούλευση «αντικειμένου» καταλύει την ουσία του Θεσμού της Δημοκρατίας.

Με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια, μια σειρά θεμάτων έχουν απασχολήσει τα πολιτικά κόμματα, τόσο τα εκάστοτε κυβερνητικά όσο και τα εκάστοτε αντιπολιτευτικά και κατ’ επέκταση την κοινή γνώμη. Τέτοια είναι τα «Πλαστά Πτυχία», η αξιοπρεπής περίθαλψη των Χρονίως Πασχόντων, το Υπερταμείο και τα Έσοδα, η ανάθεση εκτελεστικής εξουσίας σε Εξωκοινοβουλευτικά Στελέχη, η Αριστεία, το Νόμισμα, η ψήφος των Ελλήνων του Εξωτερικού, τα Μνημόνια, οι εταιρίες Offshore αλλά και πολλά, πολλά άλλα…

• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που συζητά αν μπορεί να “νομιμοποιήσει” πράξεις απάτης όπως αυτές ήδη καθορίζονται από το νομικό δίκαιο…
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που διακυβεύει την ήδη πλημμελή περίθαλψη των ασθενών με αντίτιμο μια δημοσιονομική ανάσα …
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που αποδέχεται, έστω κι αν συντρέχουν πραγματικοί λόγοι αποτελεσματικότητας, την υποθήκευση ή/και την διαχειριστική αξιοποίηση της εθνικής περιουσίας αλλά και την παράδοση της διοίκησης των κρατικών εσόδων στον βωμό της αποκατάστασης της έξωθεν αξιοπιστίας της και σε αδιαφορία της απώλειας της έσωθεν…
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που συζητά, υπό την σημαία της δήθεν αξιοκρατίας, την μετατροπή του ψηφισμένου κοινοβουλίου (με συνταγματική αποστολή την εκτελεστική εξουσία), σε Εταιρία Ανθρώπινου Δυναμικού (HR) που θα προσλαμβάνει στελέχη, μη ψηφισμένα από τον λαό, αποδεχόμενο την ανικανότητά του και απαξιώνοντας περεταίρω την εναπομείνασα αξία του… γιατί απλώς απωθεί με τις διαδικασίες του τους χαρισματικούς και εναγκαλίζει τους μέτριους…
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που αποδέχεται δογματικά την οποιαδήποτε νομισματική “κατάκτηση” ως “κυρίαρχη” της ευζωίας του έθνους …
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που συζητά το δικαίωμα της ψήφου των Ελλήνων του Εξωτερικού όταν στο εσωτερικό της, με Συνταγματικά υποχρεωτική την Άσκηση του Εκλογικού Δικαιώματος, είναι αντιμέτωπη με αποχή πολιτικής απόρριψης και απαξίωσης που πλησιάζει το 50% και άρα εκπροσωπεί μέρος του λαού αντί του Έθνους…
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που οι εκάστοτε εκπρόσωποί της «διαπραγματεύονται» την απογείωση μιας Ανάπτυξης υπέρ του κρατικού ισολογισμού και άλλων συμφερόντων, με αντίκρισμα την φτωχοποίηση των πολιτών και την οικειοθελή παράδοση μέρους της εθνικής κυριαρχίας…
• Σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που θεοποιεί την πάταξη της φοροδιαφυγής με παράλληλη άκρατη νομιμοποίηση ή ακραία ποινικοποίηση των «πολιτικών offshore»…

….. παραβιάζονται οι βασικές Δημοκρατικές Αξίες μέσω της εφαρμογής ενός ανήθικου πολιτικού πρωτοκόλλου.

Τότε η παρούσα έκφανση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που βρίσκει φυσιολογικό να βάζει υπό διαβούλευση και υπό διαπραγμάτευση ζητήματα των οποίων η ηθική δεν είναι αντικειμενικά διαπραγματεύσιμη, ουσιαστικά επιλέγει να υιοθετεί ανήθικες – μη δημοκρατικές μεθόδους εφαρμογής εκτελεστικής εξουσίας.

Πλέον, δεν μας μένει, παρά να νομιμοποιήσουμε ως ηθική την ανήθικη αυτή Κοινοβουλευτική (παρα)Δημοκρατία μέσω μιας βολικής αναθεώρησης του Συντάγματος!

Πριν ανακαλύψουμε ότι η βασική μας «αυταπάτη» (λέξη της μόδας) είναι η προσμονή διεξόδου χωρίς δικό μας σχέδιο… Πριν προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε μια λύση πάνω στις δικές μας εθνικές δεξιότητες και με την αξιοποίηση της δικής μας εθνικής διάνοιας…

Πρέπει να επανακαθορίσουμε τις αξίες μας αλλά κυρίως να προσδιορίσουμε την αποδεχτή Ηθική στην πολιτική. Αυτή είναι το πρωτόκολλο του οποιοδήποτε νέου Σχεδιασμού που θα μας οδηγήσει σε ένα Αύριο δικής μας Επιλογής (όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία να μεταφράζεται ευδιάκριτα σε οικονομική και κοινωνική δημοκρατία και δικαιοσύνη) και στην υπέρβαση της κρίσης!

Προηγούμενα άρθρα

1. Νικόλαος Χ. Ιωσήφ: Η Εθνική μας «ζωή εν τάφω»