Σπύρος Παπασπύρος: Αναχρονιστικός ή Σύγχρονος συνδικαλισμός;

Στην διάζευξη του τίτλου, μια πρώτη απάντηση: Το χειρότερο Συνδικάτο είναι αυτό που δεν υπήρξε ποτέ. 

Σήμερα αμφισβητείται η αξία και η αποτελεσματικότητα του Συνδικαλισμού. Αρκετοί αντιμετωπίζουν με καχυποψία το ρόλο των συνδικαλιστών.

Πριν από την κρίση, ο φρενήρης ρυθμός: παγκοσμιοποίησης, νέων τεχνολογιών, εισαγωγής ευρώ, Ολυμπιακοί Αγώνες κ.ο.κ. έθεταν διαφορετικά αλλά εξίσου πιεστικά ζητήματα, σχετικά με το ρόλο ή την αναγκαιότητα  ύπαρξης του συνδικαλισμού. Ας αναλογιστούμε την κλίμακα των “νεωτερισμών” πριν από 16 χρόνια: Ίντερνετ, Facebook, έξυπνα τηλέφωνα, YouTube, κοινωνικά δίκτυα κ.ά. συνέθεταν το καταναλωτικό και το “πολιτιστικό” πρότυπο.

Τότε ο Συνδικαλισμός αντιμετωπιζόταν ως “εμπόδιο” στην “πρόοδο” και τη νέα οικονομία (βλ. Χρηματιστήριο). Και αυτό, μόνο και μόνο επειδή “επέμενε” στην αναγκαιότητα ύπαρξης πολιτικών και θεσμικών παρεμβάσεων στη λειτουργία των αγορών και στην διαφύλαξη των «παλαιών» βεβαιοτήτων (συλλογικές συμβάσεις, μισθολόγια αρχών,  ποιότητα και δικαιώματα εργασίας). Τότε θεωρήθηκε αναχρονιστικός.  Ή ακόμα χειρότερα, αληθινή τροχοπέδη στην ευκαιρία “απογείωσης” της ευμάρειας.

Είναι αλήθεια, ότι εντός των τειχών των ελληνικών Συνδικάτων αλλά και του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος, ( χαρακτηριστική περίπτωση το αμερικανικό εργατικό κίνημα) οι ιστορίες διάβρωσης, εξαρτήσεων, επιρροών, παρεμβάσεων δεν είναι άγνωστες. Πάντοτε υπήρχαν πρόσωπα επιρρεπή σε τέτοιες λογικές, που δεν έμειναν πιστά σε αρχές, δεοντολογία και ιδεολογία, που χρησιμοποιούσαν το Συνδικαλισμό για  «πάρτη τους». 

Ανεξάρτητα αν είναι λίγες αυτές οι περιπτώσεις, οι επιπτώσεις αυτών των συμπεριφορών στη συνοχή, τη δυναμική, την αποδοχή του συνδικαλισμού είναι μεγάλες. Τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως, αυτές οι στάσεις αμαύρωσαν περιόδους της ιστορίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Όμως δεν κατάφεραν να ματαιώσουν τους αγώνες του.

Όπως και να έχει, ο προσωπο-κεντρικός , μικροκομματικός, μικρο-συντεχνιακός συνδικαλισμός, δηλαδή ο αναχρονιστικός πάντα θα συνυπάρχει με τον άλλο. Εκείνον που θα λειτουργεί με αλληλεγγύη, συνεργασία, κοινωνική ενότητα με στόχο την άμβλυνση των ανισοτήτων και αγωνίζεται για την κυριαρχία των κοινωνιών επί των αγορών.

Με αυτό το δεδομένο, το ζητούμενο είναι: αν τα Συνδικάτα συνδέουν την πορεία τους με την “ιδεολογία” του δημοσίου-κοινωνικού συμφέροντος. Αν, ξεπερνώντας τα πολλά και σοβαρά χτυπήματα που έχουν δεχτεί, ανανεώνουν με δύναμη και ισχύ τον ρόλο τους για έξοδο  από την κρίση.

Η ίδια η κρίση έχει αναδείξει την αναγκαιότητα ενός σοβαρού Συνδικαλισμού: με κεντρικό πολιτικό –όχι κομματικό- αυτόνομο λόγο και δράση. Η ανάγκη για δημιουργία και λειτουργία σύγχρονων Συνδικάτων, πραγματικών εργατικών – λαϊκών – εθνικών θεσμών, θα γίνεται εντονότερη όσο η κρίση είναι παρούσα.

Γι αυτό, πρέπει να τελειώνουμε με τον αόριστο πληθυντικό, με την ισοπέδωση και την απαξίωση. Πρέπει να μιλήσουμε επί της ουσίας.

Το «καλό» και το «κακό», το «σύγχρονο» και το «αναχρονιστικό», το «παλαιό» και το «νέο» πάντα συνυπάρχουν, όπως και κανένας νόμος δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από τον κακό πολιτικό ή συνδικαλιστή. Ποιό και τι θα κυριαρχεί, εξαρτάται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους πολίτες, την κοινωνία, το λαό, δηλαδή αυτούς που επιλέγουν πολιτικές  και πολιτικούς. Αυτοί πρέπει να γίνουν δρώντες, να πάψουν να είναι θεατές στην εξέδρα και να θυμούνται ότι κανείς εργαζόμενος και απλός άνθρωπος δεν πρόκειται να κερδίσει όταν χάνει ο διπλανός του !

Η Δημοκρατία, η πολιτική που βασίζεται σε αρχές και αξίες και ο αξιόμαχος συνδικαλισμός συνθέτουν τον πιο σύντομο, τον πιο ασφαλή, τον πιο φωτεινό δρόμο για την έξοδο από την κρίση!

Προηγούμενα άρθρα

1. Σπύρος Παπασπύρος: Κοκτέιλ μέτρων, παθών, ειδώλων και εκλογών!
2. Σπύρος Παπασπύρος: Τα «έμαθες τα νέα» που έρχονται από παλιά για τα τωρινά;
3. Σπύρος Παπασπύρος: Το εβδομαδιαίο «γκράφιτι» διαχείρισης της «κοινής γνώμης» !
4. Σπύρος Παπασπύρος: Σε λάθος σημείο η ανάλυση των δεδομένων και οι εκτιμήσεις!
5. Σπύρος Παπασπύρος: Διαρκής ο «θάνατος» του νέου εκ προμελέτης ή άνευ!
6. Σπύρος Παπασπύρος: Μια πληγωμένη και διαφορετική άνοιξη!
7. Σπύρος Παπασπύρος: Πόσο ακόμη «χαλαρά» στο τέλμα;
8. Σπύρος Παπασπύρος: Ατζέντα εκτός πραγματικότητας: από τα προαπαιτούμενα στα ετεροχρονισμένα απαιτούμενα και μετέωρα μέτρα για προσφυγικό!
9. Σπύρος Παπασπύρος: Τα επιδερμικά ή τα σοβαρά «αν» στο «τραπέζι»;
10. Σπύρος Παπασπύρος: … Και στην μέγγενη ρηχού «πολιτικού» παιχνιδιού η χώρα!
11. Σπύρος Παπασπύρος: Χωρίς στόχο δεν σκοράρεις!
12. Σπύρος Παπασπύρος: Ο χορός των «αιωρούμενων»!
13. Σπύρος Παπασπύρος: Όταν γράφει αδιέξοδο, αλλάζουμε πορεία πριν δούμε τοίχο! Τι δεν καταλαβαίνουμε;
14. Σπύρος Παπασπύρος: Κλοιός για τέταρτο μνημόνιο;
15. Σπύρος Παπασπύρος: Η άλλη όψη του φεγγαριού!
16. Σπύρος Παπασπύρος: Τελική ευθεία: από κάβο σε κάβο!
17. Σπύρος Παπασπύρος: Ασφαλιστικό: διαρκής υπόθεση – καθρέπτης απώλειας πολλαπλών ισορροπιών!
18. Σπύρος Παπασπύρος: Κλειδί το νέο και η εμπιστοσύνη για αλλαγή τον καινούργιο χρόνο!
19. Σπύρος Παπασπύρος: Δύο πρόσφατες εμπειρίες, μια ανάγνωση και μια εικόνα
20. Σπύρος Παπασπύρος: New deal για ρωγμή στον κύκλο και «τοίχο» των αδιεξόδων !
21. Σπύρος Παπασπύρος: Με τη Βελόνα του διαβήτη
22. Σπύρος Παπασπύρος: Το αληθινό αφήγημα, οι υποθέσεις εργασίας και τα διηγήματα φαντασίας!
23. Σπύρος Παπασπύρος: Θεσμική πολιτική συγκρότηση και αποδοτικότητα!
24. Σπύρος Παπασπύρος: Κρίσιμο σταυροδρόμι για τον 21ου αιώνα
25. Σπύρος Παπασπύρος: Αφύπνιση: άμεση φυγή από την προσμονή «θαυμάτων» !
26. Σπύρος Παπασπύρος: Σκηνικό: αίσθηση και ουσία
27. Σπύρος Παπασπύρος: το κουτί της Πανδώρας είναι ανοιχτό!
28. Σπύρος Παπασπύρος: Λήψη ορθών αποφάσεων
29. Σπύρος Παπασπύρος: Θα είναι διασφαλισμένη η πρώτη κατοικία στην Ελλάδα του τρίτου μνημονίου;
30. Ο Σπύρος Παπασπύρος: Πολύ Μοντάζ!
31. Σπύρος Παπασπύρος: Ευθέως
32. Σπύρος Παπασπύρος: Η επόμενη μέρα: «αρχή» με εκλογές χωρίς «προσδοκίες» και πορεία με αμφισβητούμενη βεβαιότητα! (β´ μέρος)
33. Σπύρος Παπασπύρος: Η επόμενη μέρα: «αρχή» με εκλογές χωρίς «προσδοκίες» και πορεία με αμφισβητούμενη βεβαιότητα! (β´ μέρος)
34. Σπύρος Παπασπύρος: Μία αδυσώπητη (και ίσως η μόνη) πρόκληση των εκλογών
35. Σπύρος Παπασπύρος: ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ «ΝΕΑΣ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ: από μύθο σε μύθο !