Μάκης Γιομπαζολιάς: Η ελληνική μας πραγματικότητα

Μετά από έξη χρόνια επιβολής επώδυνων μνημονίων στην χώρα μας, δεν έχουν νόημα μόνο οι απολογισμοί. Δυσάρεστοι έτσι κι αλλιώς. Έχουν όμως νόημα οι διαπιστώσεις και οι εκτιμήσεις. Όσο γίνεται απροκατάληπτες. Για το τι έφταιξε, τι έγινε, που βρισκόμαστε και που πάμε. Κυρίως έχουν νόημα οι προτάσεις. Για το τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε. Για να ξεφύγουμε από αυτά τα δεινά. Με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και με τις πιο ελπιδοφόρες προοπτικές.

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Η Ελλάδα χρεοκόπησε (δυστυχώς όχι πρώτη φορά ), από αλόγιστες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών. Με ευθύνες Κυβερνήσεων, που έκαναν κρίσιμα λάθη και δεν έκαναν σωστές προβλέψεις. Αλλά και Αντιπολιτεύσεων, που συνέβαλαν σε αυτά τα λάθη και μερικές φορές τα επέβαλαν πολιτικάντικα. Στις οποίες ευθύνες συμμέτοχοι έγιναν κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που βολεύθηκαν. «Αεριτζήδες» που κερδοσκόπησαν. Και τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, που σύρθηκαν και παρασύρθηκαν στο «εύκολο» και το «σίγουρο».

• Αλόγιστες πολιτικές που έβαλαν την χώρα, απροετοίμαστη και με σαθρά πόδια, στα δυσμενώς ανταγωνιστικά για εμάς σαλόνια του σκληρού ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.
• Αλόγιστες πολιτικές που στηρίζονταν σε δανεικά, για να καλύπτουν ελλείμματα. Και διόγκωναν το δημόσιο χρέος, για να διατηρούν ψεύτικη «ευημερία» και ελπίδες δήθεν αναπτυξιακής σταθερότητας και προοπτικής.
• Φρούδες ελπίδες, όπως απέδειξε η διεθνής οικονομική κρίση. Που έσπασε και την ελληνική «φούσκα». Έβγαλε στην επιφάνεια και το ελληνικό «απόστημα». Στο οποίο επιβλήθηκε επώδυνη «θεραπεία» οριζόντιου πόνου επί δικαίων και αδίκων.

ΧΩΡΙΣ ΣΧΕΔΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Η αντιμετώπιση της κρίσης στην χώρα μας δεν έγινε στην βάση ενός εθνικού σχεδίου στόχων, προτάσεων, εναλλακτικών θέσεων και σοβαρών διαπραγματεύσεων. Τέτοιο σχέδιο δεν υπήρχε. Και ο κοντόφθαλμος πολιτικαντισμός δεν επέτρεψε την διαμόρφωσή του ούτε όταν ξέσπασε η κρίση.

• Η μία από τις δύο τότε μεγάλες πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ ), αφού υλοποίησε την τελευταία και χείριστη πράξη του δράματος της ελληνικής οικονομίας, παρέδωσε την εξουσία και την «καυτή πατάτα» του προβλήματος.
• Η άλλη (ΠΑΣΟΚ), χωρίς στήριξη, με ερασιτεχνισμούς, με αντικειμενικές αδυναμίες, με κοινωνική έκρηξη, με άρνηση των άλλων πολιτικών δυνάμεων να συνδράμουν και με το άγχος του κινδύνου οικονομικής καταστροφής, δεν μπόρεσε να αποκρούσει τις επιθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων. Και υπέκυψε στις επιβολές των δανειστών και του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου των Βρυξελλών.
• Και η τρίτη (Αριστερά), επικαλούμενη το ότι «δεν κυβέρνησε» και ότι δήθεν δεν είχε καμιά ευθύνη για όσα στρεβλά έγιναν τόσα χρόνια, προτίμησε τον εύκολο λαϊκισμό, την αοριστολογία και την πολιτική κερδοσκοπία ή την εμμονή σε ιδεοληπτικές αγκυλώσεις.

Έτσι, το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, ανίκανο να λειτουργήσει με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Ακόμη και την ώρα που η χώρα κατέρρεε, δεν διαμορφώθηκε εθνικό σχέδιο για αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά υπήρξε και πάλι πολιτικός και κοινωνικός διχασμός. Αυτήν την φορά μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών».

Όμως και οι δύο πλευρές δεν είχαν ούτε σαφείς θέσεις ούτε ρηξικέλευθες προτάσεις ούτε ρεαλιστικό σχέδιο, για το παρόν και το μέλλον της χώρας, μέσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο της κρίσης και στον διεθνή ανταγωνισμό.

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΤΗΤΕΣ

Το μόνο σωστό που έγινε τότε, όταν τα spreads πήγαν στον ουρανό και η χώρα αποκλείσθηκε από τις περιβόητες «αγορές», ήταν η προσφυγή της στους ευρωεταίρους. Γιατί η Ελλάδα ήταν και είναι μέλος της Ευρωζώνης. Και γιατί η κρίση δεν ήταν μόνο ελληνική. Ήταν και είναι διεθνής και πανευρωπαϊκή. Όλα τα υπόλοιπα ήταν μείγμα λαθών και δολιότητας.

• Λαθών από την ελληνική πλευρά των «μαθητευόμενων μάγων» και των «επαναστατών» της μικρότητας. Αλλά και από την πλευρά των ευρωεταίρων και του ΔΝΤ. Που δεν είχαν τίποτε αποτελεσματικό προβλέψει, για την κρίση που ερχόταν και στην γηραιά ήπειρο. Και που τώρα ομολογούν και δικά τους λάθη στην «φαρμακερή συνταγή», που επέβαλαν στην Ελλάδα.
• Και δολιότητας από ημεδαπούς και αλλοδαπούς νεοφιλελεύθερους γύπες και σοσιαλίζοντες αερολόγους. Που εκμεταλλεύθηκαν το πρόβλημα, για δικά τους οικονομικά και πολιτικά κέρδη.

Αποτέλεσμα του συνδυασμού λαθών και δολιότητας ήταν η υποταγή της χώρας μας στις επιβολές μιας στυγνής τρόικας. Που αποτέλεσαν οι εκπρόσωποι της γερμανόπληκτης Ενωμένης Ευρώπης (ΕΕ & ΕΚΤ) και του αμερικανόπληκτου ΔΝΤ. Οι οποίοι επέβαλαν, σε μια χώρα της Ευρωζώνης, «θεραπεία» περιοριστικών και υφεσιακών μέτρων, ανάλογων με εκείνα που το ΔΝΤ επέβαλε σε υπανάπτυκτες η εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρες.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε σε βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή. Η ελληνική οικονομία σε παρατεταμένη ύφεση. Οι Έλληνες σε φτωχοποίηση. Η νεολαία σε ανεργία και ενταφιασμό ονείρων. Η κοινωνική συνοχή σε μέγιστο κίνδυνο. Η δημόσια περιουσία «στο σφυρί». Και η εθνική αξιοπρέπεια στο ναδίρ.

Αυτά έναντι νέων δανείων επιβίωσης, αυτήν την φορά από τους ευρωεταίρους. Που αύξησαν το δημόσιο χρέος. Οδήγησαν και οδηγούν σε ασταθή πρωτογενή πλεονάσματα, εξ αιτίας των αιματηρών περικοπών παντού. Συντηρούν έτσι ελπίδες ανάκαμψης, κάποια στιγμή, μιας οικονομικά υποβαθμισμένης πλέον χώρας του ευρωνότου. Και διατηρούν την πατρίδα μας σε κατάσταση αποικίας χρέους, μέχρι όποτε..!

ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΕΠΙΒΟΛΕΣ

Αρκετοί οι εναλλακτικοί τρόποι, που υποδεικνύει η διεθνής εμπειρία και επιστημονική σκέψη, για την αντιμετώπιση προβλημάτων όπως αυτό της Ελλάδας και άλλων υπερχρεωμένων χωρών της Ευρώπης :

1) Έκδοση πληθωριστικού χρήματος, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διάθεση του στις προβληματικές χώρες για ρευστότητα στην αγορά και αναπτυξιακή προοπτική. Με αντιστάθμισμα διόρθωση των στρεβλώσεων της οικονομικής λειτουργίας και διαρθρωτικές αλλαγές.

2) Έκδοση ευρωομολόγων, σε αντικατάσταση των προβληματικών εθνικών ομολόγων. Με αλληλέγγυα ανάληψη επομένως των προβλημάτων των υπερχρεωμένων χωρών, από όλες μαζί τις χώρες της Ευρωζώνης. Και με τα ίδια παραπάνω αντισταθμίσματα.

3) Επιβολή μέτρων αυστηρής λιτότητας. Με βίαιη εσωτερική υποτίμηση αξιών. Ανάκτηση ανταγωνιστικότητας και πιστοληπτικής ικανότητας, με αυτόν τον τρόπο. Και νέα αναπτυξιακή πορεία. Με σκληρές διαρθρωτικές αλλαγές, στις εργασιακές σχέσεις, στην φορολογία, στο ασφαλιστικό σύστημα, στον δημόσιο τομέα και στην δημόσια περιουσία. Και απέναντι σε αυτά, σταδιακή απομείωση του δημόσιου χρέους, με «κουρέματα» και διευκολύνσεις αποπληρωμής αλλά και με την προσδοκία νέας οικονομικής ανάπτυξης.

4) Μέτρα και αλλαγές, με πρωτοβουλία της ίδιας της υπερχρεωμένης χώρας. Στην βάση ενός εθνικά συμφωνημένου και διεθνώς αποδεκτού σχεδίου. Με στόχο την σταδιακή, οικονομικά και κοινωνικά ανεκτή, δημοσιονομική προσαρμογή, την οικονομική εξυγίανση και την επάνοδο σε αναπτυξιακή τροχιά. Με σημαντικές και επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά χωρίς την βίαιη και υφεσιακή επιβολή τους από αλλοδαπά κέντρα. Και χωρίς την ουσιαστική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.

5) Στάση πληρωμών, διαπραγμάτευση και νέα συμφωνία. Για διαγραφή του «επονείδιστου» ή πάντως μέρους του χρέους. Και ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο (πληρώνω όταν μπορώ). Αυτά σε συνδυασμό με περιοριστικά μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές στο εσωτερικό.

6) Στάση πληρωμών και αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Καθιέρωση εθνικού νομίσματος και έκδοση πληθωριστικού χρήματος. Εθνικός οικονομικός προστατευτισμός και ανάπτυξη με ίδιες δυνάμεις. Προφανώς με απροσδιόριστη περίοδο περιοριστικών μέτρων εθνικής επιλογής.

Από τους παραπάνω τρόπους, φάνταζε προτιμότερος ο παραπάνω (4). Που όμως απαιτούσε πολιτική συνεννόηση, εθνική ενότητα και κοινωνική συνοχή. Στοιχεία που δεν επέτρεψαν η πολιτική μετριότητα και ο εσωτερικός πολιτικαντισμός.

Έτσι, το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο και το ΔΝΤ επέβαλαν στην χώρα μας τον παραπάνω τρόπο (3) της αυστηρής λιτότητας. Με το επιχείρημα, ότι οι άλλοι τρόποι θα εξασθένιζαν το σκληρό ευρώ και την ευρωπαϊκή δύναμη συνολικά. Και ότι πάντως δεν θα έλυναν τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ( ελλείμματα, αρνητική ανταγωνιστικότητα, χρέος ).

ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Η τότε ελληνική Κυβέρνηση του πρώτου μνημονίου (ΠΑΣΟΚ) και στην συνέχεια τα δύο τότε μεγαλύτερα κόμματα της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) του δεύτερου μνημονίου αποδέχθηκαν τις επιταγές της διεθνούς τρόϊκας. Με βασικό επιχείρημα, ότι αυτός ο τρόπος είναι μεν επώδυνος αλλά και ο ασφαλέστερος, για την έξοδο της χώρας από την κρίση, την οικονομική προοπτική της και τα γεωπολιτικά της συμφέροντα. Με επιλογή την τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων έναντι οικονομικών διευκολύνσεων. Και με παράλληλη προσπάθεια, για επί μέρους βελτιώσεις των δεσμεύσεων μέχρι την κατάργησή τους.

Σε αυτήν την συλλογιστική συμφώνησε και το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Που συμμετείχε αρχικά στην τρικομματική συγκυβέρνηση του 2012. Για να αποχωρήσει αργότερα, όταν κατήγγειλε αυταρχικές συμπεριφορές και μνημονιακή υπόκλιση των δύο άλλων κομμάτων.

Η αξιωματική αντιπολίτευση του 2012 (ΣΥΡΙΖΑ) υποστήριζε ουσιαστικά τον παραπάνω τρόπο (5). Ισχυριζόταν, ότι, με σκληρή διαπραγμάτευση, θα υποχρέωνε τους δανειστές και ευρωεταίρους να συμφωνήσουν σε «κούρεμα» χρέους και ηπιότερα μέτρα. Και τμήμα του πολιτικού της προσωπικού έκλεινε το μάτι, ακόμη και σε ενδεχόμενο αποχώρησης από την Ευρωζώνη. Βεβαίως, με μη ομολογούμενη αλλά προφανή διατήρηση περιοριστικών μέτρων στο εσωτερικό. Και σταδιακή αποκατάσταση των οικονομικών δεδομένων της χώρας.

Σε ανάλογο αλλά όχι ίδιο κλίμα, οι θέσεις των κομμάτων της τότε (2012) ελάσσονος αντιπολίτευσης στην νέα Βουλή.

Με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» να τάσσονται υπέρ της σκληρής έως απόλυτης κόντρας με τους δανειστές-«τοκογλύφους».

Με την – ήδη κατηγορούμενη ως εγκληματική οργάνωση- «Χρυσή Αυγή», σε θέσεις απόλυτης επίσης σκληρότητας απέναντι στους «τοκογλύφους». Αλλά και με «νεοναζιστικές» συμπεριφορές, εθνικιστικά ντελίρια, ελληνολατρεία και αντιμεταναστευτισμό.

Και με το ΚΚΕ να τάσσεται σαφώς, από εντελώς διαφορετική όμως αφετηρία και με εντελώς διαφορετικό στόχο, υπέρ της εξόδου της χώρας και από την Ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά τις εκλογές της 25 Γενάρη 2015, η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ διατήρησε «αντιμνημονιακή» ρητορική στο εσωτερικό, έκανε σημαντικές υποχωρήσεις, απέναντι τους δανειστές, με πολύμηνη «διαπραγμάτευση», που χαρακτηρίσθηκε τραγελαφική. Με κορύφωση την απόλυτη «κωλοτούμπα», που ονομάσθηκε «συμβιβασμός». Επιβολή capital control στις τραπεζικές συναλλαγές. Δημοψήφισμα του οποίου το «όχι» μετατράπηκε αμέσως σε «ναι». Εκλογές που πάντως οδήγησαν σε ίδιας σύνθεσης Κυβέρνηση. Και ένα νέο τριετές μνημόνιο σκληρών μέτρων, επίσης υφεσιακού χαρακτήρα (περικοπές, υπερφορολόγηση, περικοπές μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και εκποίηση δημόσιας περιουσίας).

Αυτά έναντι ενός νέου δανείου, που αύξησε πάλι το δημόσιο χρέος. Με την δέσμευση των δανειστών, ότι, καθώς θα λαμβάνονται και θα αξιολογούνται τα σκληρά μέτρα, θα εκταμιεύονται οι δόσεις του νέου δανείου. Και την υπόσχεση, ότι, μετά ταύτα, θα συζητηθούν τρόποι αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, μάλλον με περαιτέρω επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και ελαχιστοποίηση των επιτοκίων.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΩΔΥΝΗ ΛΥΣΗ

Είναι φανερό, ότι όλοι ανεξαιρέτως οι δοκιμασμένοι τρόποι αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης συνεπάγονται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και χρονική διάρκεια, περιορισμούς στις οικονομικές δυνατότητες της χώρας και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.

Η βασική διαφορά είναι, ότι η «μνημονιακή» επιλογή υποσχόταν και υπόσχεται «ασφαλή» και «εθνικά επωφελή» τρόπο επώδυνης εξόδου από την κρίση. Και η «αντιμνημονιακή» επιλογή υποσχόταν εθνικά υπερήφανο «τσαμπουκά» και τώρα, με το νέο μνημόνιο, «δυναμική διαπραγμάτευση», για επώδυνη και πάλι έξοδο από την κρίση.

Και οι δύο επιλογές επώδυνες για τον λαό. Ο λόγος είναι απλός, δυσάρεστος και άβολος. Ότι επιλογή εξόδου από την κρίση, ανώδυνη για τον λαό, δεν υπάρχει. Ούτε εντός ούτε εκτός ευρώ. Ούτε στην Δύση ούτε στην Ανατολή. Απλά δεν υπάρχει. Αυτή είναι η Αλήθεια. Και όποιοι λένε αντίθετα, λένε ψέματα.

Τα αναγκαία περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής έπρεπε να είναι εθνικής επιλογής. Και οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και ευρωεταίρους, για να είχαν κάποιο καλύτερο αποτέλεσμα, έπρεπε να είχαν γίνει στην αρχή της κρίσης και με την «γροθιά» μιας εθνικής συμφωνίας. Όταν η άλλη πλευρά είχε πράγματι κίνδυνο μεγάλου κόστους από την «ελληνική περίπτωση». Και επομένως ήταν πιο ευάλωτη στον «εθνικό εκβιασμό» μας. Αλλά είπαμε, ανικανότητες, αντικειμενικές αδυναμίες και πολιτικαντισμός εξανέμισαν εκείνη την δυνατότητα. Καθώς οι πολιτικές δυνάμεις δεν κάθισαν σε ένα τραπέζι, για να συμφωνήσουν σε εθνικό σχεδιασμό. Αλλά επιδίωκαν η μία να ρίξει την άλλη από την Κυβέρνηση και να γίνει «χαλίφης στην θέση του χαλίφη», για να κάνει τελικά τα ίδια και χειρότερα.

Τώρα, η άλλη πλευρά έχει εξασφαλισθεί σε μεγάλο βαθμό. Έχει συγκεντρώσει πολλά πρώην «σκόρπια» ελληνικά ομόλογα στην ΕΚΤ. Δημιούργησε δικής της διεύθυνσης μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και την Ευρωζώνη ( IFSF-ISM ). Μπορεί πια, σχεδόν αζημίως, να αντιμετωπίζει ενδεχόμενο εξόδου μιας χώρας από την ζώνη του ευρώ. Και επί πλέον, τα νέα δάνεια «διευκόλυνσης» δόθηκαν στην Ελλάδα, όχι από τις «αγορές» αλλά από τις χώρες της ευρωζώνης. Και δεν γίνεται να μην επιστραφούν χωρίς διάρρηξη των σχέσεων μαζί τους.

ΤΟ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Από την γενική προβληματική, για την αντιμετώπιση της μνημονιακής λαίλαπας στην Ελλάδα, δεν πρέπει να παραβλέπονται οι γεωστρατηγικές και ενεργειακές σκοπιμότητες. Που έχουν βάλει κυριολεκτικά φωτιά στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Συρία, Λίβανος, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη έχουν πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και στρατιωτικά, ανασκολοπισθεί.

Η Αίγυπτος προσπαθεί, με στρατιωτική πυγμή, να συνέλθει από τους εμφύλιους σπαραγμούς.

Η Κύπρος εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη και, τώρα πια, με σοβαρά οικονομικά πλήγματα, παρά την τυπική έξοδο από το δικό της μνημόνιο.

Η Ελλάδα σε βαθειά ύφεση και με το κουαρτέτο των «θεσμών» στον λαιμό της..

Η Τουρκία με εύθραυστο το…πανίσχυρο καθεστώς της και με απειλές διαμελισμού.

Οι Παλαιστίνιοι υπό χρόνιο καταναγκασμό..

Και στο βάθος το Ιράν υπό αναγκαστικό κλοιό..

Σε αυτά προστέθηκε το πρόβλημα της Ουκρανίας και η αναβίωση ψυχροπολεμικού κλίματος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας..

Ανέκαθεν ήταν εξαιρετικά κρίσιμη η γεωστρατηγική και ενεργειακή σημασία της Ανατολικής Μεσογείου, για τις μεγάλες δυνάμεις και τα μεγάλα συμφέροντα του πλανήτη.

Η ανάδειξη νέων τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου κάνουν αυτήν την θαλάσσια περιοχή και τα κράτη που βρέχει, ακόμη μεγαλύτερης κρισιμότητας, γεωστρατηγικής και ενεργειακής. Και ακόμη μεγαλύτερο τον εκεί ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη. Στον νέο πολυπολικό κόσμο, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Κίνα, η Ρωσία, η τραυματισμένη αλλά πάντα υπολογίσιμη Ιαπωνία αλλά και οι αναδυόμενες Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική έχουν σοβαρές θέσεις σε αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τα συμφέροντα των υπερδυνάμεων έχει αποδειχθεί, ότι δεν διστάζουν να κατακρεουργούν εθνικές ηγεσίες, πολιτικά καθεστώτα και λαούς κρίσιμων, για αυτά τα συμφέροντα, κρατών. Και οι τωρινές εξελίξεις στην εύφλεκτη Ανατολική Μεσόγειο δεν κάνουν εξαίρεση από αυτόν τον στυγνό κανόνα.

Την σημερινή λοιπόν δυσμενή πραγματικότητα της Ελλάδας πρέπει να την βλέπουμε και υπό το πρίσμα αυτών των γεωστρατηγικών δεδομένων. Και για τα αίτια της κρίσης που μαστίζει την χώρα και την εμπλοκή των μεγάλων συμφερόντων στην κρίση αυτή. Αλλά και για την ειδική προνοητικότητα, την διεθνή ευελιξία και την πολιτική ευφυία, που απαιτούνται, για την έξοδο της χώρας από την κρίση, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και την εξασφάλιση ενός ευοίωνου μέλλοντος της.

Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Αποτέλεσμα κυρίως των πολεμικών συγκρούσεων στις χώρες της Μέσης Ανατολής αλλά και της μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας σε χώρες της Αφρικής είναι η παρούσα προσφυγική κρίση. Που προέκυψε, με τις μεγάλες ροές απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών, από τις χώρες αυτές, σε Τουρκία, Ελλάδα, λιγότερο Ιταλία και τον λεγόμενο βαλκανικό δρόμο προς τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

Ατύχημα της χώρας μας, ότι χτυπήθηκε και από αυτήν την κρίση, ενώ ακόμη πλήττεται από την οικονομική και τα μνημόνια. Κάτι που κοστίζει και οικονομικά, παρά την σχετική συνδρομή της Ε.Ε., και ανθρώπινα με τους χιλιάδες θαλασσοπνιγμένους, και κοινωνικά με φαινόμενα ξενοφοβίας δίπλα στην θαυμαστή ελληνική αλληλεγγύη και πολιτικά ενώ απειλεί να κοστίσει και με εθνικούς κινδύνους.

Τα κλειστά σύνορα των βαλκανικών κρατών και η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Φαίνεται να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας. Να βολεύει την Ευρώπη της ξενοφοβίας, ιδίως μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Και να επιφυλάσσει στην Ελλάδα εγκλωβισμό αόριστα μεγάλου αριθμού προσφύγων και μεταναστών, μετατρέποντας την σε ένα απέραντο hot spot, με κοινωνικές αντιδράσεις και απειλές βίας.

Η Ελλάδα των μνημονίων υποχρεώνεται να υποστεί και αυτήν την μεγάλη παράλληλη κρίση, στην οποία πάντως συνέβαλε η αφελής πολιτική των ανοιχτών συνόρων, που οδήγησε σε μερική απομόνωση της χώρας.

Η σχετική πολιτική της ελληνικής Κυβέρνησης και της Ευρώπης πρέπει να αλλάξει. Είναι φανερή η ανάγκη μιας νέας ευρωπαϊκής συμφωνίας, που , εκτός της Τουρκίας και της λοιπής Ευρώπης, να στηρίζει και να διευκολύνει και την φιλόξενη αλλά οικονομικά καθημαγμένη Ελλάδα. Αλλιώς τα πιθανώς επερχόμενα χειρότερα δεν μπορούν εύκολα να προβλεφθούν.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση, η Ελλάδα δεν μπορεί πια να διαπραγματευθεί «εκβιάζοντας», χωρίς να βάζει σε μεγαλύτερα βάσανα και σοβαρότερους κινδύνους τον λαό της. Οικονομικούς, κοινωνικούς και εθνικούς κινδύνους.

Μπορεί μόνο, να διαπραγματεύεται – και η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το κάνει, καλύτερα ή χειρότερα από την προηγούμενη, θα δούμε – βελτίωση των όρων σταδιακής εξόδου της από την κρίση και αποκατάστασης των πραγμάτων. Για την οικονομία μας, την κοινωνία μας και τους πολίτες. Κυρίως για τους νέους. Που χωρίς νέα ασφαλή ανάπτυξη, είναι καταδικασμένη γενιά. Η οποία όμως δεν έχει φταίξει σε τίποτε. Και υφίσταται ήδη σκληρά τα επίχειρα λαθών της γενιάς των ηλικιακά μεγαλύτερων.

Ο δρόμος μέχρι το «ξέφωτο» της νέας ανάπτυξης είναι δύσκολος και επώδυνος σχεδόν μονόδρομος. Με θυσίες και βάρη. Που όμως πρέπει να επιμερίζονται δίκαια και πάντα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων.

Αυτό δεν είναι μοιρολατρία. Είναι η στεγνή και στυγνή αλήθεια. Για όσους δεν εθελοτυφλούν. Και δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον λαό, λόγω ασύγγνωστης άγνοιας ή μικροπολιτικής δολιότητας.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε προβάλλουν οι εξής αναγκαιότητες καθώς η χώρα πορεύεται τον επώδυνο δρόμο της:

• Να καταδικασθούν στην κοινωνική συνείδηση πρόσωπα και πολιτικές πρακτικές, που ευθύνονται για την απρονόητη και ολέθρια πορεία της χώρας μέχρι την χρεοκοπία. Και όχι μόνο κυβερνητικές πρακτικές. Αλλά και όποιες αντιπολιτευτικές έβλαψαν, ολέθρια και αυτές, την οικονομία και την κοινωνία.
• Να απορριφθούν και να αλλάξουν ριζικά θεσμικές λειτουργίες, που οδήγησαν στην χρεοκοπία : Βραχυκυκλωμένο, διαπλεκόμενο, πελατειακό και λαϊκίστικο πολιτικό σύστημα. Αγκυλωμένο, φαύλο, αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό κράτος-γάγγραινα. Κρατικοδίαιτο και αεριτζίδικο επιχειρείν. Κομματοκρατούμενος, ωφελιμιστικός και συντεχνιακός συνδικαλισμός. Σκανδαλοποιός και εξαρτημένη τοπική αυτοδιοίκηση.
• Να συμφωνηθεί, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τους κοινωνικούς εταίρους (εργοδότες και εργαζόμενους), εθνικό σχέδιο. Όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά κυρίως για ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας. Δύσκολο να συμβεί αυτό από όλους. Αλλά όποιος δεν συμβάλει, θα πρέπει να πάρει και το ρίσκο του μπροστά στον λαό.
• Να διεκδικούνται, μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις, οι μεγαλύτερες δυνατές βελτιώσεις των μνημονιακών όρων με τους δανειστές και στις διεθνείς συνεργασίες της χώρας. Με αξιοποίηση των φυσικών, γεωστρατηγικών και ήδη ενεργειακών πλεονεκτημάτων της. Μέχρι να αποτιναχθούν οριστικά οι μνημονιακές δεσμεύσεις, να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία και να δρομολογηθεί εθνικά ωφέλιμη ανάπτυξη. Μέσα σε μια Ευρώπη, μακάρι της συνεργασίας των λαών. Και στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού και καταμερισμού.
• Να γίνει η επώδυνη αυτή πορεία προς την έξοδο από την κρίση, εφαλτήριο για ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές. Στην πολιτική, την δημόσια διοίκηση, την τοπική αυτοδιοίκηση, το επιχειρείν, την παραγωγή, την εργασία, την φορολογία, την ασφάλιση, τα συστήματα παιδείας και υγείας, την κοινωνική προστασία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, τον συνδικαλισμό. Ριζικές αλλαγές, που έπρεπε να έχουν γίνει στην χώρα εδώ και δεκαετίες και κανένα μνημόνιο δεν χρειαζόταν να τις επιβάλει. Άλλωστε, αν είχαν γίνει τέτοιες αλλαγές, σε κανένα μνημόνιο δεν θα είχαμε φθάσει.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΟ

Αυτά όλα σημαίνουν, ότι η πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός, αντί της σκιαμαχίας «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», που ήδη έχει ξεθωριάσει, έχουν ανάγκη από το όραμα της νέας Ελλάδας. Mέσα , δίπλα, πέρα και μετά τα μνημόνια. Μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από αυτά τα δεινά αλλά κυρίως από τις αιτίες που τα δημιουργούν.

Η Ελλάδα έχει πλέον ανάγκη από ένα ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όχι με ξένους δανειστές αλλά μεταξύ των πολιτικών και κοινωνικών εταίρων στο εσωτερικό.

Για την σοβαρή δυναμική διεκδίκηση σημαντικών βελτιωτικών αλλαγών και τελικά απαλλαγής από τα μνημόνια. Αλλά κυρίως για την Μεταμνημονιακή Ελλάδα της νέας ανάπτυξης. Την αυριανή πατρίδα της σημερινής νεολαίας.

Αυτή η ανάγκη είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία. Και εμείς, στην κίνηση πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού «ΑΛΗΘΕΙΑ», θέλουμε να συμβάλουμε στην ικανοποίησή της.

Με θέσεις ανάμεσα στην παθητική υποταγή και στις λαϊκίστικες αερολογίες. Μα καθαρή Αλήθεια.

Με σοβαρούς προβληματισμούς, σύνθεση απόψεων, ρηξικέλευθες προτάσεις και προβολή βιώσιμων λύσεων. Με λογική, εντιμότητα, ρεαλισμό, αποτελεσματικότητα.

Για να μην ξαναφτάσει η χώρα μας σε αυτά τα χάλια.

Για να δημιουργήσουμε, όλοι μαζί οι Έλληνες, την Μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Την Ελλάδα της Δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της παραγωγής, της δημιουργίας, της καινοτομίας, της ανάπτυξης, της ευημερίας.

Την καλύτερη Ελλάδα του μέλλοντος, που αξίζουν οι νέες και οι νέοι της πατρίδας μας..!

Προηγούμενα άρθρα

1. Μάκης Γιομπαζολιάς: Περί Κεντροαριστεράς
2. Μάκης Γιομπαζολιάς: Το ΔΝΤ, οι «διαρροές» και οι μεταρρυθμίσεις
3. Μάκης Γιομπαζολιάς: απαντήστε λοιπόν..!