Πόσο δύσκολο είναι, από ένα μπουκέτο θέσεων και πρακτικών ενός διεθνούς οργανισμού, το εθνικό συμφέρον, από την μία να επιλέγει τα καλά τα οποία να αξιοποιεί και από την άλλη να εντοπίζει τα κακά τα οποία να απορρίπτει και να καταγγέλλει..;
Το ΔΝΤ υποστηρίζει χρόνια τώρα την σημαντική απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και την απαίτηση περιορισμένων πλεονασμάτων από την χειμαζόμενη Ελλάδα. Αυτά είναι προς το συμφέρον της χώρας μας. Και καμία σοβαρή Κυβέρνηση δεν μπορεί να μην τα δέχεται και να μην τα αξιοποιεί στις διεθνείς διαπραγματεύσεις της.
Κορυφαία στελέχη του ΔΝΤ, όπως αποδεικνύουν οι “διαρροές” των Wikileaks ή και το ίδιο το ΔΝΤ, αν υιοθετεί τις απόψεις αυτές των στελεχών του, δεν αποκλείουν ακόμη και την απειλή πιστωτικού γεγονότος, για να υποχρεωθεί η ελληνική κυβέρνηση, να πάρει σκληρά μέτρα, που θα γονατίσουν τον λαό, για να εξασφαλισθεί η επιστροφή των χρημάτων στους δανειστές της χώρας. Αυτά δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας μας. Και καμία σοβαρή Κυβέρνηση δεν μπορεί να μην τα απορρίπτει και να μην τα καταγγέλλει στις διεθνείς διαπραγματεύσεις της.
Υπάρχει όμως και τρίτη σημαντική διάσταση του θέματος, που ακούει στον τίτλο “μεταρρυθμίσεις”. Δηλαδή αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, το κράτος, την οικονομία και την κοινωνική λειτουργία, που όλοι συμφωνούν ότι είναι αναγκαίες, για την νέα αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Για το είδος, το ύψος, την κοινωνική αντοχή και τον χρόνο υλοποίησης αυτών των μεταρρυθμίσεων δεν χρειάζεται καμία διεθνής διαπραγμάτευση.
Χρειάζεται εθνικός σχεδιασμός. Χρειάζεται σοβαρός πολιτικός κόσμος, με συνείδηση εθνικής ευθύνης, που θα πείσει τον λαό για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων και θα τις νομοθετήσει. Και χρειάζεται σοβαρή Κυβέρνηση για να τις υλοποιήσει. Και να τις χρησιμοποιεί ως μεγάλο ατού στις διεθνείς διαπραγματεύσεις της, για το χρέος της χώρας και τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Τέτοια υπεύθυνη εθνική στάση δεν μπορεί να απειληθεί ούτε από υποκλοπές ούτε από “διαρροές” ούτε από εκβιασμούς.
Προηγούμενα άρθρα
