Δέκα χρόνια μετά τον ξυλοδαρμό της από άνδρα σεκιούριτι, την ώρα που κάλυπτε πυρκαγιά στο εργοστάσιο ΔΕΗ στη Χίο, και τα τραγικά ιατρικά λάθη που ακολούθησαν με αποτέλεσμα να μείνει 100% ανάπηρη, ήρθε η ώρα της δικαίωσης για τη δημοσιογράφο Αγγελική Χατζηδημητρίου.
Δεν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει τόσο παραστατικά και σύντομα τη δραματική κατάσταση στην οποία ζει η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου, όσο η δικαστική απόφαση που τη δικαιώνει αμετάκλητα σε ένα κρίσιμο σκέλος των δικαστικών αγώνων που δίνει για λογαριασμό της ο σύζυγός της, ως ο απόλυτος δικαστικός συμπαραστάτης της.
Γιατί εκείνη παραμένει 100% ανάπηρη από τον Απρίλιο του 2006, όταν πηγαίνοντας για να καλύψει στο νησί της, τη Χίο, ένα ρεπορτάζ για πυρκαγιά στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, αντιμετώπισε μια βίαιη απώθηση από ιδιωτικό φρουρό («security») και κάκωση στον αυχένα, ενώ εξαιτίας σωρείας ιατρικών λαθών και καθυστερήσεων δεν απέφυγε το εγκεφαλικό επεισόδιο που την έκανε να ζει σαν φυτό.
Μία 10ετία μετά το συμβάν, η Δικαιοσύνη ακολουθώντας τους γνωστούς ρυθμούς της, ολοκλήρωσε το σκέλος της δικαστικής διαμάχης που αφορά τις ευθύνες του τοπικού νοσοκομείου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δικαιούται αποζημίωση που με τους νόμιμους τόκους μπορεί να προσεγγίσει το 1,6 εκατ. ευρώ.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, απορρίπτοντας αίτηση αναίρεσης του Γενικού Νοσοκομείου της Χίου («Σκυλίτσειο») επικύρωσε εφετειακή απόφαση και έκανε δεκτή (εν μέρει) την αναγνωριστική αγωγή που είχε υποβάλει ο σύζυγός της, επιδικάζοντας αποζημίωση 500.000 ευρώ για την αναπηρία που της ακύρωσε όλη την κοινωνική και επαγγελματική ζωή και ισάριθμο ποσό για την ηθική της βλάβη, την απίστευτη ταλαιπωρία και τον ψυχικό πόνο που βιώνει.
Βέβαια για την είσπραξη του ποσού θα πρέπει να ακολουθήσει διαδικασία εκτέλεσης σε βάρος του νοσοκομείου, στο οποίο περιστασιακά η άτυχη Αγγελική νοσηλεύεται, ενώ παράλληλα εκκρεμούν άλλα ένδικα μέσα κατά της ΔΕΗ και του «σεκιουριτά» που προκάλεσε τον τραυματισμό της.
Η ποινική Δικαιοσύνη ενώ πρωτόδικα καταδίκασε τρεις, τον «σεκιουριτά» κι έναν γιατρό χειρουργό σε 8μηνη φυλάκιση με αναστολή τον καθέναν και σε 18μηνη φυλάκιση τον παθολόγο του νοσοκομείου, δευτεροβαθμίως απάλλαξε τον τελευταίο κρίνοντας ότι είχε δώσει σωστές οδηγίες για νευρολογικές εξετάσεις, αξονική κ.λπ., που όμως καθυστέρησαν με ευθύνη άλλων.
Αντίθετα, η διοικητική Δικαιοσύνη έκρινε ότι δεν δεσμεύεται από την απαλλαγή του παθολόγου, εντοπίζοντας σειρά παραλείψεων, καθυστερήσεων κ.λπ. που σε κάθε περίπτωση στοιχειοθετούν αντικειμενικές ευθύνες του νοσοκομείου προς αποζημίωση.
Το ιστορικό του περιστατικού
Το τραγικό συμβάν και τα αλλεπάλληλα λάθη περιγράφονται στη δικαστική απόφαση: Στις 7.30 το πρωί της 8-4-06, η 41χρονη τότε Αγγελική, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, κλήθηκε να καλύψει την πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στο εργοστάσιο της ΔΕΗ.
Πήγε έχοντας κρεμασμένες στον λαιμό βιντεοκάμερα και φωτογραφική της μηχανή και προσπάθησε να μπει σε εγκαταστάσεις για να απαθανατίσει τα τεκταινόμενα. Ομως ο «σεκιουριτάς» αρνήθηκε να της επιτρέψει την είσοδο και στην προσπάθειά να την εμποδίσει, τράβηξε βίαια το λουρί της κάμερας που ήταν κρεμασμένο γύρω από τον λαιμό της. Το βίαιο τράβηγμα στον αυχένα κατά τον διαπληκτισμό τους της προκάλεσε έντονο πόνο (σαν να έσπασε κάτι στον λαιμό της) και ακολούθησαν συμπτώματα ζάλης και πονοκεφάλου.
Επισκέφθηκε στις 8.30 το πρωί τα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου Χίου, όπου την εξέτασε ειδικευόμενος χωρίς να διαπιστώσει εμφανή σημεία κάκωσης, υποδεικνύοντας ακτινολογικό έλεγχο. Όμως λόγω διακοπής του ρεύματος η εξέταση δεν έγινε και η Αγγελική γύρισε σπίτι, επιστρέφοντας ύστερα από μία ώρα στο νοσοκομείο. Ο επιμελητής Χειρουργικής που είδε τις ακτινογραφίες και την εξέτασε, συνέστησε τοποθέτηση κολάρου για 10ήμερο, στέλνοντάς τη σπίτι.
Ωστόσο, στις 11.20 διακομίστηκε από συγγενείς πάλι στο νοσοκομείο, παρουσιάζοντας επιδείνωση, με αιφνίδιο μούδιασμα της γλώσσας, αδυναμία ομιλίας και όρασης, εμετό με κίτρινα σάλια, απώλεια συνείδησης και επαφής με το περιβάλλον.
Οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι και ο παθολόγος απέδωσε την κλινική εικόνα σε υστερικό σοκ ή νευρωσική κατάσταση από το έντονο στρες λόγω του επεισοδίου με τον φύλακα. Υστερα από ιατρικές διαφωνίες εισήχθη στη χειρουργική κλινική με πιθανή διάγνωση κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης. Ο μοναδικός νευρολόγος του νοσοκομείου δεν βρισκόταν εκείνη την ημέρα σε εφημερία.
Ωστόσο, κατά διαβολική σύμπτωση, είχε επισκεφθεί άλλον ασθενή εκείνο το πρωί στο νοσοκομείο και αποχώρησε την ώρα που η δημοσιογράφος πήγαινε για 3η φορά λόγω επιδείνωσης της κατάστασής της, χωρίς κανείς να τον αναζητήσει ή να τον ενημερώσει.
Με βάση τη λανθασμένη διάγνωση για υστερία, της χορηγήθηκε ηρεμιστικό με ένεση και παραγγέλθηκε αξονική τομογραφία. Μετά την αφύπνισή της από την ένεση γύρω στις 2 μ.μ., άρχισαν εμετοί και σπασμωδικές κινήσεις στο αριστερό χέρι και πόδι, ενώ το βλέμμα δεν μπορούσε να εστιάσει. Τότε σκέφθηκαν να αναζητήσουν το απόγευμα τον νευρολόγο που φθάνοντας στις 7 μ.μ. διαπίστωσε παράλυση της δεξιάς πλευράς, πρόβλημα κινητικότητας στην αριστερή πλευρά, υπνηλία, αδυναμία ομιλίας, πτώση επιπέδου συνείδησης και διέγνωσε πιθανό ισχαιμικό επεισόδιο.
Η αξονική που έγινε με οκτώμισι ωρών καθυστέρηση δεν έδειξε αιμορραγική βλάβη, αλλά ο νευρολόγος ζήτησε αντιπηκτική αγωγή και άμεση μεταφορά της σε ειδικό κέντρο στην Αθήνα. Ωστόσο, η διακομιδή καθυστέρησε γιατί το μοναδικό διαθέσιμο ελικόπτερο βρισκόταν σε άλλο έκτακτο περιστατικό. Έτσι έφυγε στις 3 τα ξημερώματα, φθάνοντας στις 6.15 το πρωί στο ΓΝΑ Γ. Γεννηματάς, όπου η μαγνητική έδειξε αμέσως οξεία ισχαιμική βλάβη και απόφραξη της βασικής αρτηρίας από θρόμβο. Ηταν πλέον αργά για οποιαδήποτε βοήθεια. Παράλληλα διαπιστώθηκε το σύνδρομο «lock-in», όπου ο ασθενής έχει συνείδηση και αντιλαμβάνεται, αλλά είναι «κλειδωμένος» σε ένα παράλυτο σώμα…
Για έναν χρόνο νοσηλεύθηκε στη Στοκχόλμη (μέχρι τα τέλη του 2007) κι έκτοτε βρίσκεται υπό διαρκή ιατρική παρακολούθηση στο σπίτι της στη Χίο και νοσηλεύεται περιοδικά στο νοσοκομείο.
Λαμβάνοντας υπόψη και μαρτυρικές καταθέσεις ειδικών, η διοικητική Δικαιοσύνη επεσήμανε σωρεία λαθών και παραλείψεων. Αν είχε έγκαιρα μεταφερθεί στην Αθήνα, παρά τη σοβαρότητα της πάθησης, θα υπήρχαν περιθώρια ανάκαμψης και μείωσης της αναπηρίας 35-40%.
