Γιάννης Ραγκούσης: Το πολιτικό σύστημα είναι στο απόσπασμα, όχι τα ΜΜΕ

Η κυβέρνηση ξεκίνησε και διεξάγει ως ξεχωριστές τις συζητήσεις για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών και τον εκλογικό νόμο.

Πρόκειται για τη ασφαλέστερη απόδειξη πως δεν επιθυμεί να αντιπαρατεθεί πραγματικά με το φαινόμενο της διαπλοκής καθώς δεν συνδέει μεταξύ τους αυτές τις συζητήσεις.

Δύο άρρηκτα συνδεδεμένα θέματα με το φαινόμενο της εξάρτησης της πολιτικής, της διαπλοκής.

Πώς, πού και με ποιον τρόπο γεννιέται η διαπλοκή;

Ακριβώς εκεί που η βούληση του λαού μετασχηματίζεται σε πολιτική εξουσία. Στις εκλογές.

Ακριβώς τότε συντελείται η εξωθεσμική επικονίαση για να δέσει ο καρπός της εξάρτησης.

Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο μοντέλο οικονομικής και θεσμικής καθυστέρησης.

Επιλογής τονίζω, του ίδιου του πολιτικού συστήματος.

Θεμελιωμένο στο σύνολό του πάνω σε 3 πανίσχυρους πυλώνες.

Ο σταυρός προτίμησης – Οι μεγάλες εκλογικές περιφέρειες

Ο σταυρός προτίμησης για τις εθνικές εκλογές καθιερώθηκε πριν από 100 χρόνια περίπου. Στην Ελλάδα του μεταρρυθμιστικού λαϊκισμού, καθιερώθηκε στις ευρωεκλογές το 2014. Ταυτόχρονα μάλιστα με την μετατροπή της χώρας σε μία ενιαία εκλογική περιφέρεια μαμούθ των 8 εκατομμυρίων ψηφοφόρων.

Ο σταυρός προτίμησης, σε συνδυασμό με τις πολύ μεγάλες εκλογικές περιφέρειες στις οποίες καταστέλλεται η έννοια της αντιπροσώπευσης, είναι στην πραγματικότητα η μήτρα παραγωγής αναξιόπιστων πολιτικών υποκειμένων. Εξαρτημένων πολιτικών προσώπων. Εμβαπτισμένων στην πελατειακή αντίληψη.

Ο εκλογικός σταυρός αποτελείται:

Πρώτον, από την κάθετη γραμμή. Αυτή που συνδέει πελατειακά τον υποψήφιο με τον ψηφοφόρο. Τον υποψήφιο με τις ποικιλώνυμες ολιγαρχίες μικρών και μεγάλων συμφερόντων. 
Δεύτερον, από την οριζόντια γραμμή. Αυτή που “συνδέει” ή καλύτερα διχάζει τους συνυποψηφίους του ίδιου κόμματος. 
Διχασμός, που επέτρεψε με μεγάλη ευκολία την χειραγώγηση του πολιτικού προσωπικού.
Αναμφίβολα πρόκειται για την ανοιχτή πολιτική κερκόπορτα από την οποία περνά το μαύρο πολιτικό χρήμα και η διαπλοκή.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Ο ρόλος των ΜΜΕ καθίσταται πρωταρχικής σημασίας εξ αιτίας του σταυρού προτίμησης, των δυσθεώρητων εκλογικών περιφερειών αλλά και των μπόνους. Δηλαδή, είναι το αιτιατό, όχι το αίτιο.
Δεν είναι η φύση των ΜΜΕ στην Ελλάδα που είναι διαφορετική. Η θέση των ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι άλλη. Είναι δεσπόζουσα.
Εγκαθιδρύεται στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Εκεί που εξελίσσεται ο εμφύλιος των υποψηφίων για ένα σταυρό στον εκλογικό ωκεανό μιας περιφέρειας.
Τελικά, καθορίζοντας όχι μόνον την εκλογή των βουλευτών. Αλλά κατά βάθος και τη σύνθεση της εκάστοτε κυβέρνησης. Γιατί ποιος πρωθυπουργός αγνοεί τους χιλιάδες σταυρούς;

Επομένως εάν θέλουμε να πούμε όχι στη χειραγώγηση της πολιτικής από τα ΜΜΕ αλλά και το αντίστροφο, τότε η ανατρεπτική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του πολιτικού συστήματος είναι ο μοναδικός δρόμος. 
Το θέμα δεν είναι ποιος θα εκβιάζει ποιον. Το θέμα είναι ο καθένας να επιτελεί ανεξάρτητα το ρόλο του.

Ο νέος νόμος για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών. είναι απαράδεκτος όχι γιατί δεν χρήζει κανόνων και ελέγχου το καθεστώς λειτουργίας τους.
Αλλά διότι σκοπός του νόμου είναι να επαναλάβει, να επαναθεμελιώσει, μια σχέση δούναι και λαβείν, ακριβώς σαν αυτή που ξεκίνησε το 1989 όταν με πολιτική ιδιοτέλεια γεννήθηκε το άναρχο και νοσηρό καθεστώς λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης στη χώρα μας.

Είναι πασιφανές πως έχει μεταφερθεί στον κ. Τσίπρα η πολύτιμη εμπειρία της τότε ηγεσίας του ενιαίου Συνασπισμού, για τη διαχρονική αξία που παρέχει σε ένα κόμμα, αλλά όχι στο δημοκρατικό πολίτευμα, μια νέα γενιά τηλεοπτικών πελατειακών εξαρτήσεων. 
Αξία που μπορεί να εξαργυρώνεται πολιτικά σε δόσεις όπως έγινε με τα στελέχη-τηλεαστέρες του Σύριζα λ.χ. στις πρωινές εκπομπές. Ή που μπορεί να εξαργυρώνεται οικονομικά τοις μετρητοίς όπως συνέβη με το ΚΚΕ, το οποίο αντί να επιστρέψει στο δημόσιο την τηλεοπτική του άδεια, την εμπορεύτηκε έναντι τιμήματος το οποίο και οικειοποιήθηκε.

Η διαπλοκή ανακυκλώνεται όταν κάποιος αναγκάζεται να αισθανθεί πως αυτό που του αξίζει το αποκτά χάρη στην πολιτική απόφαση.
Οι κατά το Σύνταγμα ανεξάρτητες αρχές, είτε λ.χ. το ΑΣΕΠ, είτε το ΕΣΡ, σε τελική ανάλυση αυτήν τη θεσμική εγγύηση παρέχουν. Ότι δεν υπάρχει πολιτική μεσολάβηση και άρα δεν υπάρχει πολιτικό χρέος.

Η κυβέρνηση πασχίζει να παραχωρήσει η ίδια 4 τηλεοπτικές άδειες για να επιβάλει την πολιτική μνήμη σε αυτούς που θα τις αποκτήσουν, πως σε αυτήν τις οφείλουν. Πασχίζει να συνάψει ένα νέο δικό της συμβόλαιο δούναι και λαβείν.

Ο Νόμος Τσίπρα- Καμμένου-Παππά συνιστά ιστορική ήττα όχι για τους ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά για το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία στην Ελλάδα.

Παραδίδει τη διαδικασία ανάδειξης της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας στον έλεγχο ενός τραστ, μιας νέας ολιγαρχίας μόλις 4 καναλαρχών.

Το συμφέρον της ανεξαρτησίας της πολιτικής επιτάσσει το αντίθετο.

Τη διανομή και τον κατακερματισμό της ισχύος των ΜΜΕ σε όσο το δυνατόν περισσότερους ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης.