Πώς η κυβέρνηση της αριστεράς που πίστευε στη λογική των «ανοιχτών συνόρων», έφτασε στο σημερινό αδιέξοδο των κλειστών συνόρων, που βιώνουμε σήμερα;
Πρώτα ήταν η κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου, μετά ακολούθησε ο ψεκασμένος Πάνος Καμμένος μαζί με τον υπουργό εξωτερικών πρώην πρόεδρο του Ιδρύματος Α. παπανδρέου κ. Νίκο Κοτζιά.
Σαν να μην έφτανα αυτά ήρθαν τα «Ναι» του κ.Τσίπρα στις Συνόδους Κορυφής και στις Τριμερείς με την Ανγκελα Μέρκελ και τον Αχμέτ Νταβούτογλου.
Με δεδομένα αυτά άρχισε κάπως έτσι να διαμορφώνεται μια στρεβλή αντίληψη για το προσφυγικό, που οδήγησε την χώρα σε δραματικά λανθασμένους χειρισμούς με την Ελλάδα αποκλεισμένη από βορρά και την Τουρκία να κρατά σταθερά ανοικτά τα σύνορα σε χιλιάδες μετανάστες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να φτάσουν στη χώρα μας με την προσδοκία ότι η Ευρώπη δεν θα τους αφήσει στην τύχη τους.
Ο λαός μας λέει ότι «όταν κατουρά στη θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι». Αυτό συνέβη και με την κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα. Μετά τα όσα «επαναστατικά» είχαν εκτοξεύσει:
- θυμήθηκαν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη την οποία και επικαλούνται ,
- την αρχή του pacta sunt servanda (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται),
- την ανάγκη διαχωρισμού προσφύγων από παράτυπους οικονομικούς μετανάστες και
- την ανάγκη εφαρμογής συμφωνιών επιστροφής τους στις χώρες προέλευσης.
Κάθε καλοπροαίρετος θα αναρωτηθεί: μα αυτά δεν υπήρχαν και πέρυσι; Γιατί η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε μέσω της κυρίας Χριστοδουλοπούλου την μεταναστευτική πολιτική των «ανοικτών θυρών» για όλους, την ανάγκη φιλοξενίας όλων των ανθρώπων που «λιάζονται» και δεν ενοχλούν. Με τον Ν. Κοτζιά και τον Π .Καμμένο να απειλούν την Ευρώπη ότι εάν αφήσουν την Ελλάδα (και δεν υποκύψουν στα «παίγνια» του Γ.Βαρουφάκη στη διαπραγμάτευση για το «σκίσιμο» του Μνημονίου) η Ευρώπη θα γεμίσει μετανάστες και τζιχαντιστές.
Με αυτά και με αυτά άρχισε να υπονομεύεται πολιτικά και διπλωματικά η θέση της χώρας μας που ήταν αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη μεταναστευτική, αλλά και οικονομική κρίση των τελευταίων 70 ετών, η οποία εκ των πραγμάτων ξεπερνά κατά πολύ τις δυνάμεις της χώρας μας και απαιτούσε συλλογική δράση.
Δυστυχώ η κυβέρνηση άργησε να αντιληφθεί το πρόβλημα. Έπρεπε να φτάσει το φθινόπωρο λίγο μετά τις εκλογές να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την διάσταση του προβλήματος και έχοντας στην άκρη του μυαλού της ότι εάν αποδεχθεί οτιδήποτε απαιτούσε η Μέρκελ και ο Νταβούτογλου θα εξασφάλιζε ίσως καλύτερη μεταχείριση για την αξιολόγηση, διέπραξε τραγικά λάθη, που συνέβαλλαν στο να οδηγηθεί η χώρα στην σημερινή κατάσταση.
Η Αθήνα πίστεψε ότι η στήριξη που επέφερε η κυρία Μέρκελ στο προσφυγικό ήταν από επίδειξη κοινοτικής αλληλεγγύης, ενώ πολύ απλά η Άνγκελα Μέρκελ δίνει την μάχη πολιτικής επιβίωσης της, καθώς δοκιμάζεται σκληρά η πολιτική της στο μεταναστευτικο και οι μόνες «σανίδες σωτηρίας» είναι η Τουρκία – εφόσον πεισθεί να περιορίσει τις ροές– και η Ελλάδα – εφόσον μετατραπεί στην «αποθήκη» των χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων που δεν είναι πια ευπρόσδεκτοι στην Ευρώπη.
Στις πρώτες προσπάθειες διαμόρφωσης ενιαίας ευρωπαϊκής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού (13 Μαΐου 2015 Σύνοδος για European Agenda on Migration και ανακοίνωση της Commission 27 Μαΐου 2015) η Ελλάδα αρκέσθηκε μόνο σε ένα σημείο, εκείνο που ανέφερε την μετεγκατάσταση 40.000 προσφύγων από την Ιταλία και την Ελλάδα. Βλέποντας το «τυρί» δεν πρόσεξε την «φάκα». Αγνόησε επιδεικτικά όλες τις άλλες υποχρεώσεις για τα hot spots,τις καταγραφές όσων έφθαναν στα σύνορα, τα μέτρα φύλαξης των συνόρων. Πέρασαν αρκετοί μήνες χωρίς να γίνει απολύτως τίποτα και ενώ το προσφυγικό κύμα διογκωνόταν. Το καμπανάκι είχε αρχίσει να κτυπά για την Ελλάδα στις Βρυξέλλες και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Όμως η κυβέρνηση έχοντας παραδοθεί πλήρως στην κ. Μερκελ δεν αντιλαμβανόταν τι ακριβώς αποδεχόταν στα κοινοτικά κείμενα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός ενέκρινε.
Στα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της 15ης Οκτωβρίου 2015 αναφέρεται ότι η Επιτροπή θα συνεργάζεται στενά με την Ελλάδα με στόχο «να βελτιωθεί η ικανότητα υποδοχής της συγκεκριμένης χώρας και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την αποκατάσταση των μεταφορών στην Ελλάδα βάσει του καθεστώτος του Δουβλίνου…». Η αναφορά αυτή ουσιαστικά συνέδεε την κατασκευή και οργάνωση των υποδομών για την φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών, με την εφαρμογή του καθεστώτος του Δουβλίνου, η εφαρμογή του οποίου για την Ελλάδα είχε (ευτυχώς) ανασταλεί με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου από το 2011. Σύμφωνα με το Δουβλίνο κάθε χώρα που εντόπιζε στο έδαφός της παράτυπους μετανάστες ή όσους είχαν δικαίωμα υποβολής αίτησης ασύλου, μπορούσε να τους επιστρέφει στη χώρα πρώτης εισόδου. Με απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όμως το 2011 είχε κρίνει ότι η απουσία αξιοπρεπών χώρων κράτησης και φιλοξενίας στην Ελλάδα ,καθιστούν αναγκαία την αναστολή του καθεστώτος επιστροφών προς την Ελλάδα. Έτσι η Ελλάδα είχε απαλλαγεί από την υποχρέωση υποδοχής δεκάδων χιλιάδων μεταναστών που έφθαναν στην χώρα μας και από εδώ κατέληγαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ο κ. Τσίπρας τον Οκτώβριο συναίνεσε στην ανατροπή αυτής της ευνοϊκής για την Ελλάδα «εξαίρεσης», υποσχόμενος ότι θα φτιαχτούν απαραίτητες υποδομές στην Ελλάδα. Πιθανότατα η ελληνική κυβέρνηση είχε πεισθεί ότι αποδεχομένη όλα όσα πρότεινε το Βερολίνο και η Κομισιόν θα εξασφάλιζε μια ισχυρή προστασία στο προσφυγικό, που ήδη είχε αρχίσει να κλιμακώνεται.
Στις 25 Οκτωβρίου η Κομισιόν παρουσίασε (σε συμφωνία με την Σύνοδο Κορυφής) τα 17 Σημεία Δράσης, στα οποία ξεχωρίζει η ανάληψη από την ελληνική κυβέρνηση της υποχρέωσης για δημιουργία θέσεων φιλοξενίας τουλάχιστον 50.000 ανθρώπων και συγκριμένα μέτρα για τη φύλαξη των συνόρων.
Στην απόφαση γινόταν λόγος για:
- Αύξηση της ικανότητας παροχής προσωρινού καταλύματος, τροφής, περίθαλψης υγείας, νερού και εγκαταστάσεων υγιεινής σε όλους όσους έχουν ανάγκη… Η Ελλάδα θα αυξήσει την δυναμικότητα υποδοχής έως τις 30.000 θέσεις μέχρι το τέλος του έτους, και θα υποστηρίξει την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) όσον αφορά την παροχή επιδοτήσεων ενοικίου και την πρόβλεψη προγραμμάτων οικογένειας υποδοχής για τουλάχιστον 20.000 ακόμη — κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για την λειτουργία του καθεστώτος επείγουσας μετεγκατάστασης.
- Ενίσχυση της διασυνοριακής συνεργασίας μεταξύ της Ελλάδας και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με αυξημένη συμμετοχή της Ύπατης Αρμοστείας.
- Η Ελλάδα, η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και η Αλβανία θα ενισχύσουν τη διαχείριση των εξωτερικών χερσαίων συνόρων, και ο FRONTEX θα υποστηρίξει την καταχώριση των εισερχόμενων στην Ελλάδα.
- Επιβεβαίωση της αρχής της απαγόρευσης εισόδου σε υπηκόους τρίτων χωρών οι οποίοι δεν επιβεβαιώνουν την επιθυμία τους να υποβάλουν αίτηση παροχής διεθνούς προστασίας.
Εκτός της εμπλοκής της πΓΔΜ και της Αλβανίας στην φύλαξη των «εξωτερικών χερσαίων συνόρων» της Ε.Ε., επισημαίνεται η δέσμευση για απαγόρευση εισόδου σε υπηκόους τρίτων κρατών που δεν υποβάλλουν και δεν γίνεται να ζητήσουν άσυλο. Αυτή ήταν μια μεγάλη παγίδα για την Ελλάδα καθώς δεν προβλεπόταν τι θα συνέβαινε με τους χιλιάδες παράτυπους μετανάστες που φθάνουν καθημερινά στα ελληνικά νησιά. Με την απόφαση αυτή ουσιαστικά εξουσιοδοτούνταν η πΓΔΜ και η Αλβανία να μην επιτρέπουν σε τέτοιες κατηγορίες μεταναστών να περνούν τα σύνορά τους και να κατευθύνονται προς την Ευρώπη.
Ακλούθησε στις 29 Νοέμβριου η Συνάντηση Κορυφής με τον τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, όπου μετά από πολλά παζάρια εγκρίθηκε το Σχέδιο Δράσης με την Τουρκία ,με υποσχέσεις για γενναιόδωρες παραχωρήσεις προς την Άγκυρα, με την ανάληψη από την ίδια της υποχρέωσης να ανακόψει τις μεταναστευτικές ροές και να ενισχύσει τις δομές φιλοξενίας στο έδαφος της. Η συμφωνία έχει μείνει στα χαρτιά και η Άγκυρα επιμένει μέχρι και σήμερα να μην εφαρμόζει τις συμφωνίες επανεισδοχης.
Στην τελευταία Σύνοδο που ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά εξέφραζε την ικανοποίησή του γιατί «επιτευθήκαν ο στόχοι» υπήρχε μια συγκεκριμένη αναφορά : «…Θα πρέπει …όλα τα μέλη του χώρου Σένγκεν… να αρνούνται στα εξωτερικά σύνορα την είσοδο σε υπηκόους τρίτων χωρών οι οποίοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις εισόδου ή δεν έχουν υποβάλει αίτηση ασύλου μολονότι είχαν τη δυνατότητα να το πράξουν..». Αυτό το απόσπασμα των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής επικαλούνται σήμερα όσοι κλείνουν τα σύνορα ,εμποδίζοντας την έξοδο από την Ελλάδα όσων δεν δικαιούνται άσυλο ή δεν θέλουν να υποβάλλουν αίτηση ασύλου στην Ελλάδα.
Το πραγματικό διπλωματικό και πολικό Βατερλώ για την χώρα ολοκληρώθηκε με την επιβολή από την Γερμανία και την Τουρκία της πρόσκλησης στο ΝΑΤΟ για δράση στο Αιγαίο, όπου σε ένα εντελώς ασαφές πλαίσιο ,ανατίθενται κυριαρχικά δικαιώματα στη Συμμαχία, αναγνωρίζεται ρόλος επιδιαιτητή στον αμερικανό διοικητή της Ναυτική Δύναμης σε ότι αφορά τις διεκδικήσεις που θα εγείρει κάθε φορά η Τουρκία στο πλαίσιο της Αποστολής και φυσικά δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση για την αποτελεσματικότητά της ,στην ανάσχεση των προσφυγικών ροών.
