Γιάννης Ραγκούσης: Η σιωπή είναι συνενοχή»

Για εμένα προσωπικά, υπάρχει ένας επιπλέον λόγος που καθιστά αδιανόητα τα όσα επίσημα επιβεβαιώθηκαν σχετικά με την άρνηση συνεργασίας με τον Γερμανό Σοσιαλδημοκράτη υπουργό, κ. Μπόργιανς, περί «…cd με στοιχεία καταθετών φοροφυγάδων» από την τρικομματική κυβέρνηση με επικεφαλής τη Ν.Δ.

Πρόκειται για τη διαπίστωση πως η άρνηση συνεργασίας -αδιάφορο που σε εκείνη τη φάση δεν αφορούσε συγκεκριμένους καταθέτες- αποφασίστηκε ακριβώς τις ημέρες 8 και 22 Οκτωβρίου 2012, που η Ελλάδα συγκλονιζόταν από την αποκάλυψη του σκανδάλου της λίστας Λαγκάρντ.

Ενός σκανδάλου που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για την πλήρη αποδόμηση της σχέσης εμπιστοσύνης που είχε για δεκαετίες συνάψει μεγάλο μέρος της κοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ και το οποίο με οδήγησε στις 3 Οκτωβρίου του 2012 να παραιτηθώ από μέλος του κι όχι να σιωπήσω.

Αποδεικνύεται πως η παρασιτική Ελλάδα επέβαλλε με όλους τους τρόπους στους πολιτικούς της εκπροσώπους να συγκαλύψουν το έκθετο φορολογικό της παρελθόν, ακόμη και στην εποχή των σκληρών μνημονίων λιτότητας. Τους οδήγησε είτε να ισχυριστούν πως δήθεν δεν μπορούν να ελέγξουν ελβετικές τραπεζικές λίστες, είτε να αρνηθούν τη διεθνή συνεργασία για την αξιοποίησή τους.

Το θέμα είναι μέγα, διότι αν δεν γιατρευτεί το βαριά πληγωμένο «περί δικαίου αίσθημα» των πολιτών, δεν υπάρχει επόμενη ημέρα, δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης κι εξόδου από την κρίση.

Η σιωπή απέναντι σε όσα συνέβησαν, κι επίσημα τεκμηριώνονται πλέον, είναι κατ’ εξακολούθηση συνενοχή.

Η τότε κυβέρνηση είχε συγκεκριμένους αρμόδιους, είχε επικεφαλής. Όλοι αυτοί οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις, έστω και με τέτοια καθυστέρηση.

Όπως εξηγήσεις οφείλουν να δώσουν και όσοι προέβησαν σε απευθείας αναθέσεις 500 εκατ. ευρώ για «εξοπλισμούς πολυτελείας» ή προχθές «έριξαν μαύρο» στη Διαύγεια, η οποία είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της παρασιτικής Ελλάδας.