Το «χάρτη» της ισχύος των διάφορων κρατών-μελών της ΕΕ εν όψει και της Συνόδου Κορυφής αυτής της εβδομάδας, δημοσιεύει το Politico και ο οποίος απεικονίζει τον Έλληνα Πρωθυπουργό «μόνο» του, στην «γωνία».
Ο αρθρογράφος, που όπως επισημαίνει για τον Αλέξη Τσίπρα έχει σπαταλήσει όλο το πολιτικό του κεφάλαιο στο εθνικό θέμα της χώρας του, την γνωστή οικονομική κρίση και τις διαπραγματεύσεις για τα πακέτα στήριξης, αναφέρει ότι ο Τσίπρας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των χωρών που θέλουν να διασώσουν την ζώνη του Σένγκεν.
Το Politico αναφέρει ότι στην Σύνοδο Κορυφής αυτής της εβδομάδας θα αντιπαρατεθούν δύο στρατόπεδα σχετικά με δυο κορυφαία ζητήματα που δείχνουν να «πριονίζουν» τα θεμέλια της Ένωσης και να δημιουργούν σκληρές διαχωριστικές γραμμές και αντιπαραθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της.
Το πρώτο αφορά της προσφυγική κρίση και τον τρόπο αντιμετώπισης αυτής από τους εταίρους, με τους μεν να υποστηρίζουν την αναστολή της Συνθήκης της Σένγκεν και την εισαγωγή πιο σκληρών ελέγχων στα σύνορα και τους δε να προσπαθούν να διατηρήσουν το ισχύον καθεστώς της ζώνης.
Το δεύτερο θέμα αφορά το Brexit, δηλαδή την νέα συμφωνία που επιδιώκει η Μεγάλη Βρετανία με την ΕΕ και η οποία αν αποτύχει μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ.
Και στα δύο αυτά θέματα, το Politico κατατάσσει τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην άκρη του φάσματος, με περιορισμένες συμμαχίες.
Ολόκληρη η ανάλυση του Politico:
«H Σύνοδος Κορυφής αυτής της εβδομάδας θα δοκιμάσει το θάρρος των ηγετών (και την υπομονή τους) σε δύο ζητήματα που απειλούν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη: το Brexit και την μεταναστευτική κρίση. Το Politico και ο Ράιαν Χίθ σχεδίασαν έναν χάρτη που αποτυπώνει το «παιχνίδι» του πολιτικού ανταγωνισμού γύρω από το τραπέζι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Ο καθένας επιθυμεί έναν νικητή, ο καθένας θέλει να είναι ο ίδιος νικητής. Στις Συνόδους Κορυφής των ηγετών της ΕΕ, όμως δεν βγαίνουν όλοι νικητές. Το γεγονός αυτό ενισχύει ακόμη περισσότερο τους ανταγωνισμούς. Κάποιων η τοποθέτηση είναι προφανής, άλλων οι επιλογές είναι πιο αμφιλεγόμενες.
Έχοντας καταφέρει να μεταφέρει τον εσωτερικό διαχωρισμό των στελεχών του Συντηρητικού Κόμματος του σε όλους στην Ευρώπη, ο Ντέιβιντ Κάμερον είναι σαφώς ο πιο ισχυρός παίκτης στο σχήμα.
Χωρίς αυτόν, οι μεταρρυθμίσεις δεν θα ήταν τώρα πάνω στο τραπέζι και χωρίς την υποστήριξή του δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία.
Η Άνγκελα Μέρκελ, συνηθισμένη στην υπεροχή της, πρέπει να μοιραστεί την «εξουσία» σε αυτή τη σύνοδο κορυφής. Η Ευρώπη μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσουν την θέση της, αλλά θα είναι περισσότερο διστακτικοί από ό, τι κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ και των Συνόδων Κορυφής για το Grexit.
Ο Ματέο Ρέντσι από την άλλη έχει τοποθετηθεί ο ίδιος στο κέντρο και των δύο συζητήσεων, για το Brexit και για το θέμα της μετανάστευσης, λόγω τόσο της γεωγραφικής θέσης της χώρας του, όσο και για την προσοχή που επιδιώκει.
Αντίθετα, ο Φρανσουά Ολάντ εκφράζει πολύ καθυστερημένα τις ανησυχίες του για το θέμα της συμφωνίας με το Ηνωμένο Βασίλειο και δείχνει πολύ διστακτικός στο να αναλάβει δράση για τη μετανάστευση, δεδομένου του φόβου που του προκαλεί η Μαρί Λεπέν.
Φυσικά, αν αυτή η Σύνοδος Κορυφής αφορούσε την κλιματική αλλαγή, τον ευρωπαϊκό στρατό ή την Ευρωζώνη, ο Ολάντ θα επιδίωκε μια πιο σημαντική θέση στον «χάρτη», αλλά όπως και ο αδύναμος πλέον Μαριάνο Ραχόι, με μόνο την κάρτα του Γιβραλτάρ στα χέρια του, ο Ολάντ δεν βρίσκεται στο επίκεντρο του «παιχνιδιού».
Αντίθετα, ο Μπεάτα Σζιντλο της Πολωνίας εμφανίζεται ισχυροποιημένος και ως ηγέτης του ανατολικού μετώπου, και ο ηγέτης μιας κυβέρνησης που είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει. Έχει υψηλή βαθμολογία και στα δύο θέματα, σε αντίθεση με τον Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος έχει λάβει μια σκληρή γραμμή στο ζήτημα της μετανάστευσης και τον Αλέξη Τσίπρα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης για να σώσει τη ζώνη Σένγκεν, αλλά έχει κάψει όλο το πολιτικό κεφάλαιο που διέθετε στο θέμα της ελληνικής διάσωσης.
Ο Μαρκ Ρόυτε και ο Λαρς Λόκε Ράσμουσεν είναι άλλοι δυο που διεκδικούν πάνω από τις δυνάμεις τους. Ο Ρούτε έχει πολλαπλούς ρόλους: κάτοχος της προεδρίας της ΕΕ, ο φίλος της Βρετανίας και γέφυροποιός με την Γερμανία. Είναι επίσης σκληροπυρηνικός στο θέμα της μετανάστευσης πρόθυμος να καινοτομήσει με τη συμμετοχή της χώρας του στον «πυρήνα της Ευρώπης», και τροφοδότης της συζήτησης για το αν θα δημιουργηθεί μια «μίνι-Σένγκεν» ζώνη. Η Δανία, πιστή στην ιστορία της ως μια «opt-out» χωρα, στηρίζει αυτό που κάνει το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ θέτει τον ρυθμό των βόρειων κρατών, όταν πρόκειται για την σκληρή αντιμετώπιση της μετανάστευσης.
Όσο για την ίδια την ηγεσία της ΕΕ, ο Ντόλνταντ Τούσκ μπορεί να καυχιέται για την επίτευξη της συμφωνίας στο θέμα του Brexit, ενώ o ρόλος του Ζαν Κλόντ Γιούνκερ φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί, καθώς ο Κάμερον δεν τον εμπιστεύεται και ο ίδιος έχει θέσει τον εαυτό του στο περιθώριο των συζητήσεων για το μεταναστευτικό, με το να πιέζει τα κράτη να δεχθούν αυτά που τα ίδια δεν επιθυμούν. Ο Μάρτιν Σουλτς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατάφερε να συμμετέχει ατύπως στο τραπέζι των συζητήσεων για το Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω της απροθυμίας του Κάμερον να εμφανιστεί στο Κοινοβούλιο και της αναγνώρισης εκ μέρους του της δυνατότητας του Κοινοβούλιου να μπλοκάρει την όποια συμφωνία, αλλά δεν θα συμμετέχει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το μεταναστευτικό.
Άλλοι που πρέπει να υπολογίζουμε σε αυτήν την Σύνοδο είναι ο παραδοσιακός σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας, την Πορτογαλία, και τις αξιοπρόσεκτες ανησυχίες της για «διακριτική μεταχείριση» της Μεγάλης Βρεατνίας απο την ΕΕ – ποτέ δεν δείχνει καλό, αν ο πιο παλιός σου σύμμαχος δεν σε υποστηρίζει, το οποίο δίνει επίσης μια ώθηση προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας, Κύπρος και Μάλτα.
Παρομοίως, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, ο Έντνα Κένυ της Ιρλανδίας αναγνώρισε τον σοβαρό κίνδυνο ενός Brexit για την ιρλανδική ειρηνευτική διαδικασία και την εθνική οικονομία της. Ο Κένυ δεν θα μείνει σιωπηλός – όπως το βλέπει, είναι απαραίτητο να επιτύχει μια επωφελή για αυτόν συμφωνία για να διασφαλίσει τις προοπτικές επανεκλογής του και το μέλλον της χώρας του γενικότερα.
Χώρες που χαίρουν ηθικής υποστήριξης και συμπάθειας, λόγω και του ρόλου τους/θεσης τους στην μεταναστευτική κρίση περιλαμβάνουν τη Σουηδία, την Αυστρία, τη Σλοβενία, την Κροατία και τη Μάλτα.
Τα «περίεργα» μέλη της ομάδας «Βίσεγκραντ» (Visegrad) που θα πρέπει να προσέχουμε είναι ο Ρόμπερτ Φίκο της Σλοβακίας και ο Μπόχουσλαβ Σόμποτκα της Τσεχίας.
Η Βουλγαρία και η Ρουμανία θα είχαν ακόμη πιο δυνατή φωνή σε αυτές τις συζητήσεις, εάν δεν περιοριζόταν από τα ειδικά δικαιώματα σχετικά με τις διαδικασίες επιτήρησης της μετανάστευσης και της διαφθοράς. Μέχρι να αλλάξει αυτό, θα παραμένουν στο κάτω αριστερό τεταρτημόριο.
Ο Μάρις Κουσίνσκις βρίσκεται πολύ χαμηλά στο «διάγραμμα εξουσίας», τόσο γιατί το κόμμα του δεν είναι ευθυγραμμισμένο σε ένα μεγαλύτερο μπλοκ, όσο και για το γεγονός ότι αυτή θα είναι η πρώτη Σύνοδος Κορυφής που μετέχει.
Ο Ξαβιέ Μπεττέλ βρίσκει τον εαυτό του στο περιθώριο. Έχοντας την ατυχια να είναι ο δεύτερη με άποψη Λουξεμβούργιος στην αίθουσα (μετά τον Γιούνκερ), ο ίδιος είχε μέχρι πρόσφατα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, μέσω της Προεδρίας της ΕΕ απο το Λουξεμβούργο, προέρχεται από μια πολύ μικρή χώρα, και ενώ η χώρα του μπορεί να επωφεληθεί από τις εταιρείες που θα μεταφέρουν την έδρα τους από τη Βρετανία στο Δουκάτο του σε περίπτωση Brexit, δεν τολμά να το πει φωναχτά.»
Δείτε την πλήρη αναλυτικά την ανάλυση του Ryan Heath του Politico με τίτλο «Playbook’s power matrix» στα αγγλικά, πατώντας ΕΔΩ.
