Γιάννης Πανούσης: Η βία ως αυτεπίστροφον όπλο

Ψυχοπαθείς γραφιάδες
Που κλείνουν τα περάσματα
Γιώργος Κακουλίδης, Λίμπερτυ

Το ελληνικό κράτος διαμορφώνεται με βάση το ισοζύγιο βίας των “οπλαρχηγών” και των προυχόντων.

Κι αυτό δεν αλλάζει.

Ζούμε και τώρα –εκόντες/άκοντες– στον αστερισμό  (και το σύνδρομο;) του βίαιου κόσμου.

Η δοξολόγηση της καλής βίας (αρκεί ένα “εύκολο επιχείρημα του τύπου “για όλα φταίει ο καπιταλισμός και το σύστημα”) όχι μόνον αίρει την ατομική ευθύνη αλλά επιστρέφει και ως μπούμερανγκ καθώς ενεργοποιεί υπερτιμωρητικά ανακλαστικά της ίδιας της κοινωνίας.

Να συμφωνήσουμε:
Κάθε αιτιολογία δεν είναι δικαιολογία.
Κάθε κατανόηση δεν είναι άφεση.
Κάθε παραβατική πράξη δεν είναι επαναστατική.

Οι παλαιότεροι, ως πιο έμπειροι,  οφείλουμε αν μη τι άλλο να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από τα ίδια λάθη.

Η λογική της ανομίας του “όλα επιτρέπονται” ουδέποτε λειτούργησε υπέρ των πολιτών. Αρνούμενοι την αρχή της αλλαγής της Δημοκρατίας μέσα από συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες και αναλαμβάνοντας “ανά ομάδες” να λύσουμε – με μορφή μονομαχίας – τις κοινωνικές αδικίες, όχι μόνο πολυδιασπάμε την ενότητα του λαϊκού κινήματος αλλά και δίνουμε την ευκαιρία στις σκοτεινές δυνάμεις του αθέατου παρακράτους να εμφανίζονται σαν “εθνοσωτήρες”.

Δεν φαίνεται να βάλαμε μυαλό.

Όταν ο όχλος πυροβολούσε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τους “μπάτσους”, οι πολιτικοί φιλοσοφούσαν περί της έννοιας της δημοκρατικής αστυνόμευσης και περί των δικαιωμάτων των υπόπτων.

Όταν ο όχλος έβριζε τους “χαφιέδες” – δημοσιογράφους, οι πολιτικοί αναρωτιόντουσαν για τα όρια της ενημέρωσης και τη δεοντολογία της αποκάλυψης προσωπικών δεδομένων.

Όταν ο όχλος ασχημονούσε κατά των διανοουμένων (που αντιστέκονταν στις λογικές του όχλου), οι πολιτικοί ομφαλοσκοπούσαν ως προς το περιεχόμενο της ελευθερίας της έκφρασης και της διακίνησης όλων των ιδεών.

Τώρα που το “φίδι” αρχίζει να τρώει τ΄ αφεντικά του, τώρα που όλοι ρωτάνε τους πολιτικούς “που ήταν και τι έκαναν” όταν κινδύνευαν οι άνθρωποι και κατέρρεαν οι θεσμοί, τώρα οι πολιτικοί θυμήθηκαν τι σημαίνει βία και ως που πρέπει να φτάνει η (politically correct), έκφραση αγανάκτησης.

Η Δημοκρατία μας έχει ασφαλώς πολλούς εχθρούς. Ένας, όμως από αυτούς είναι και οι πολιτικοί μας, ιδίως εκείνοι που έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με τη χώρα, με τη νομιμότητα, με την κοινωνική συναίνεση και με την κρατούσα ηθική τάξη.

Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ της δημοκρατίας και των ελευθεριών από τις επιβουλές των παρανομούντων αφορά και τις από πάνω αλλά και τις από κάτω εκτροπές της βίας, καταστολής και εξουσίας (άλλωστε οι όροι του παιχνιδιού είναι λίγο-πολύ ίδιοι). Η (όποια) “προβοκάτσια” της Αστυνομίας δεν καθιστά τους κουκουλοφόρους λαϊκούς αγωνιστές και η (όποια) “προβοκάτσια” των (όποιων) μυστικών υπηρεσιών δεν καθιστά τη δολοφονική απόπειρα κατά των αστυνομικών ενέργεια άνευ πολιτικής αξίας.

ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ η εθνική μας τύφλωση και η αμφίκοπη προοδευτικότητά μας εξισώνουν το (έτσι κι αλλιώς) ελέγξιμο κράτος με το (πάντοτε) ανεξέλεγκτο αντι-κράτος. Μας αξίζει άραγε μια τέτοια αυτό-προβοκάτσια; 

Υ.Γ.1.  Είμαι κατά της όποιας βίας κατά οποιουδήποτε. Είμαι, όμως, και κατά όσων (αριστερών – δεξιών) επιλεκτικά αξιολογούν τις μορφές βίας που δεν τους ακουμπάνε, αλλά ενοχοποιούν για τις μορφές βίας που θέτουν σε αμφισβήτηση τη θωρακισμένη ασφάλεια της διαχρονικής εξουσίας τους.

Αναδημοσίευση από: capital.gr