Μια λέξη στην οποία δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα, στην οποία πιστεύω και η ουσία της οποίας με ενεργοποιεί και με οδηγεί, προφανώς όχι μόνο εμένα, αλλά και τους περισσότερους από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, είναι η λέξη ελπίδα.
Αυτή η τόσο φωτισμένη με δύναμη, ενέργεια, θέληση λέξη, που σε φορτίζει θετικά, που γίνεται μοχλός προκειμένου να κινητοποιηθείς, να αγωνιστείς, να παλέψεις, να δημιουργήσεις, να οργανωθείς, να διεκδικήσεις.
Πριν 1 ακριβώς χρόνο, ο πολιτικός σχηματισμός που λέγεται Σύριζα, διεκδικώντας για πρώτη φορά με αξιώσεις την εξουσία, επικαλέστηκε ακριβώς αυτή τη λέξη, με το σύνθημα «Η Ελπίδα έρχεται».
Πήρε το ρόλο της ελπίδας και γαντζώθηκε σε αυτόν το ρόλο. Με άκρατες υποσχέσεις προς όλους απευθύνθηκε σε μια κοινωνία που κυριολεκτικά έβραζε, σε μια κοινωνία, που απογοητευμένη και αγανακτισμένη από 5 χρόνια οικονομικών πιέσεων και όχι μόνο, οργισμένη και βαθύτατα ενοχλημένη από τη σταδιακά έντονη γήρανση και κόπωση του πολιτικού συστήματος που άσκησε εξουσία, μέσα σε μια Ευρώπη αδιάλλακτη, άκαμπτη, χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο, πολύ μακριά από την αλληλεγγύη και την αίσθηση ασφάλειας που θα έπρεπε να προσφέρει στα μέλη της, έψαχνε εναγωνίως τη χαμένη ελπίδα.
Πέτυχε το στόχο του και η νίκη ήταν δική του. Όταν όμως επικαλείσαι την ελπίδα, πρέπει να έχεις την απόλυτη συναίσθηση του βάρους της ελπίδας που μεταφέρεις. Όταν θέλεις να επιφέρεις την αλλαγή, όταν θέλεις η ελπίδα την οποία επιστρατεύεις σαν συναίσθημα να έχει νόημα, είναι αναγκαίο να έχεις πρόγραμμα, σχέδιο, στρατηγική και οργανόγραμμα της πορείας διακυβέρνησής σου. Είναι αναγκαίο και απολύτως λογικό να έχεις γνώση και επίγνωση της κατάστασης και συνέπεια στα λόγια και τις πράξεις σου. Να διακατέχεσαι από ρεαλισμό και πολιτική ορθότητα, από υπευθυνότητα και ειλικρίνεια. Όταν επικαλείσαι το νέο, το διαφορετικό, το ριζοσπαστικό, είναι απολύτως απαραίτητο και να το εννοείς.
Ένα χρόνο μετά από αυτή τη μέρα, της νίκης του Σύριζα και του σχηματισμού κυβέρνησης με εταίρο τους ΑΝΕΛ τον πολιτικό σχηματισμό με τις πολλές φορές ακροδεξιές απόψεις, κάναμε γενέθλια, σβήσαμε κεράκι στην κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα σας παρακαλούσα να μην την αποκαλούμε έτσι, γιατί η ένδεια αριστεροσύνης της πλέον είναι ξεκάθαρη, όχι μόνο γιατί τίποτα από τα όσα παραπάνω ανέφερα δεν πληρεί, όχι μόνο από το με ποιον συγκυβερνά, αλλά και από όσα σε αυτό το χρόνο αναίρεσε και αφαίρεσε από το αριστερό της πρόσημο και από το ηθικό πλεονέκτημα για το οποίο καυχιόταν, έναντι των πολιτικών της αντιπάλων.
Τα κάναμε λοιπόν τα γενέθλια.
Γιορτάσαμε όχι το σκίσιμο των μνημονίων, αλλά το τρίτο επαχθές μνημόνιο, που δε χρειαζόταν και προέκυψε μετά από μια χείριστη διαπραγμάτευση(ακόμη και το Harvard την θεώρησε ως τη χειρότερη), γιορτάσαμε όχι την παροχή 13ης σύνταξης, αλλά την επερχόμενη μείωση των συντάξεων με την εφαρμογή του νέου ασφαλιστικού, την αύξηση της φορολογίας των αγροτών, τον μαϊμού εθνικό διάλογο για την παιδεία, που μόνο προσχηματικά τον εξήγγειλαν, στον οποίο δεν ζητήθηκε καμία πρόταση και δεν συμμετέχει κανείς εκπρόσωπος από τα κόμματα, αλλά και από άλλους θεσμικούς, εκπαιδευτικούς, παραγωγικούς και επιστημονικούς φορείς. Η δημαγωγία και το ψέμα κορυφώνεται «πουλώντας ελπίδες» 20.000 προσλήψεων εκπαιδευτικών στο μέλλον , ενώ την ίδια ώρα έχουν υπογράψει ολοκληρωτική αναστολή προσλήψεων για όλο το 2016.
Γιορτάσαμε την πρόσληψη των ημετέρων σε θέσεις στον κομματικό μηχανισμό, τη στιγμή που κάθε τέτοια κίνηση από τους ασκούντες κατά το παρελθόν εξουσία καταγγέλλονταν από μεριάς Σύριζα.
Γιορτάσαμε με λίγα λόγια -γιατί ο καθένας από σας βιώνει την πραγματικότητα και δε θα επεκταθώ περαιτέρω -την αναίρεση της ελπίδας. Η ομιλία του πρωθυπουργού άλλωστε καμία δόση αυτοκριτικής, αναγνώρισης της πραγματικότητας δεν εξέπεμψε.
Συνεχίζει τη μάχη, ποια μάχη ρωτώ; Για την καταστροφή της ελπίδας, για τη δημιουργία νέων διλημμάτων, νέων αδιεξόδων; Νέων ανεκπλήρωτων ελπίδων;
Και αυτό που με απασχολεί είναι ότι τα κάναμε τα γενέθλια, το γιορτάσαμε, μαζεύτηκαν οι κυβερνοφίλοι στο Tae Kwon Do, μετά τα γενέθλια τι;;;
Που είναι η ελπίδα που αναιρέθηκε; Μπορεί πλέον να την ακουμπά κανείς στο Σύριζα και την παρέα του;
Τη δική μου ελπίδα, λοιπόν επιμένω να την εναποθέτω στην ανασύσταση του προοδευτικού κέντρου, στην αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, στην παράταξη που θα προωθεί τις ιδέες του σοσιαλισμού, με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις, με στάση ευθύνης και υπευθυνότητας, παρά τα όσα δύσκολα βίωσε, παρά τα όσα την πλήγωσαν ή όσους πλήγωσε.
Η πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά για πρόταση-πρόσκληση σε χώρους, κινήσεις πολιτών , προσωπικότητες με σκοπό την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς είναι η ευκαιρία, η ευκαιρία για μια νέα πολιτική πρόταση συλλογική, ενωτική, για μια νέα εναλλακτική λύση με προοδευτικό πρόσημο.
Η πρόταση αυτή όμως θα πρέπει με σαφείς όρους, στη βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας να διαμορφωθεί και το πιο σημαντικό να αφουγκράζεται τις ανάγκες και τα θέλω της κοινωνίας των πολιτών που αγωνιούν και πλήττονται.
Οι κινήσεις πρέπει να είναι στοχευμένες, διακριτές, ξεκάθαρες, γρήγορες μα όχι βιαστικές. Το στοίχημα μεγάλο, αντάξιο των στιγμών που ζούμε και της έντονης πολιτικής ανάγκης γι’αυτό το βήμα.
Εμμένω να πιστεύω στην πολυφωνία, όπως επίσης να πιστεύω και στη σύμπνοια, τη συμπόρευση και τη συνεργασία με όρους αρχών και θέσεων.
Εμμένω να αισιοδοξώ και να ελπίζω σε μια άλλη κατεύθυνση.
*Η Αλεξάνδρα Σαγρή είναι δασκάλα, υποψ. Διδάκτορ Παν/μιου Αθηνών, μέλος γραμματείας Τομέα Παιδείας ΠΑ.ΣΟ.Κ
