Δεν σταματάει να πυροδοτεί την άγρια κόντρα ανάμεσα σε εκείνον και την κυβέρνηση, ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης και αυτή τη φορά απαντά ξανά στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα αιχμηρότατο άρθρο στην εφημερίδα “Τα Νέα” με τίτλο “Επικίνδυνες Υπεκφυγές“.
Αυτή τη φορά ακόμα πιο αιχμηρός κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους εκείνους που αυτοαποκαλούνται Αριστεροί λέγοντας πως προκειμένου να γίνουν αρεστοί έχουν γίνει αριστεροί Light.
Αποκαλεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ “Άγγελους της Κάθαρσης και Δαίμονες της Πτώσης” λέγοντας πως είναι ακραίοι διαφωνούντες, υποστηρικτές και υπονομευτές των θεσμών και της ίδιας της δημοκρατίας που κινούνται άναρχα ανάμεσα στην ψυχαναλυτική αυταπάτη και τον πολιτικό τζόγο.
Με σαφείς αιχμές κατά της κυβέρνησης κάνει λόγο για αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς, κεντροαριστερούς που έχουν γίνει ένα ιδεολογικό κουβάρι, “όπου ο καθένας λέει ό,τι θέλει – αρκεί να διαφέρει από αυτά που είπε ο άλλος- και ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.
Επισημαίνει πως γοητεύει τους αριστερούς η αστική τάξη και αυτοί υποκύπτουν και καλά για να τη χτυπήσουν από μέσα, ενώ σημειώνει με σαφείς αιχμές πως τα “τα παιδιά των παιδιών των αριστερών της φυλακής και της εξορίας επικαλούνται ότι έχουν κληρονομήσει αυτοδίκαια τη δόξα των θυσιασθέντων προγόνων τους.
Ο πρώην υπουργός, Γιάννης Πανούσης ευθέως κατηγορεί τους Αριστερούς και επομένως τον ΣΥΡΙΖΑ πως μπαινοβγαίνουν στα “στούντιο των τηλεοπτικών σταθμών των διαπλεκόμενων ιδιοκτητών” και μόλις βγουν από αυτά και
Το άρθρο του Γιάννη Πανούση
«Άγγελοι της Κάθαρσης και Δαίμονες της Πτώσης, συνετοί συναινούντες και ακραίοι διαφωνούντες, υποστηρικτές και υπονομευτές των θεσμώ (και της ίδιας της δημοκρατίας) κινούνται άναρχα ανάμεσα στην ψυχαναλυτική αυταπάτη και τον πολιτικό τζόγο.
Κι όλα, κι όλοι, μέσα σ’ ένα πλαίσιο μικρόκοσμου, λες και το παγκοσμιοποιημένο αύριο ανήκει στην αρμοδιότητα άλλων, λες και η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει το αποτέλεσμα αυτών των άγονων αναμετρήσεων (προσωπικού, Κομματικού; Παρεϊκού;) κύρους.
Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων. Αφού κινδυνεύουμε να απολέσουμε τόσο την (όποια) εθνική μας οντότητα όσο και το (ασαφές) σχέδιο επιβίωσης του ελληνισμού,τώρα χάνουμε -πέραν των οικονομικών καταβυθίσεων- και την κοινωνικοπολιτική μας ταυτότητα. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί έχουν γίνει ένα ιδεολογικό κουβάρι όπου ο καθένας λέει ό,τι θέλει (αρκεί να διαφέρει από αυτά που είπε ο άλλος) και ο καθένας κάνει ό,τι θέλει (αρκεί να έχει έτοιμα δυο-τρία ευφυολογήματα ή σλόγκαν επικοινωνιακού χαρακτήρα).
Επειδή λοιπόν έχουμε ιδεολογικά «ανακατευθεί» με τους κεντροαριστερούς, τους μισοαριστερούς, τους παλαιοαριστερούς, τους πρώην αριστερούς, τους ριζοσπάστες αριστερούς, θέλω να επισημάνω τα εξής φαινόμενα:
– Για να γίνουμε αρεστοί (σε ποιον άραγε;) πάψαμε να είμαστε γνήσια αριστεροί (ή έστω γίναμε «αριστεροί light»).
-Δεν μας ενοχλεί να διοριστούμε παράνομα στο Δημόσιο, αρκεί να κρατήσουμε την «αριστερή μας ιδιότητα».
-Γοητεύει η αστική τάξη τους αριστερούς κι αυτοί υποκύπτουν για να τη «χτυπήσουν» από μέσα.
-Τα παιδιά των παιδιών των αριστερών της φυλακής και της εξορίας επικαλούνται ότι έχουν κληρονομήσει αυτοδίκαια τη δόξα των θυσιασθέντων προγόνων τους (ενώ οι ίδιοι ζούνε «ως αγοραία συναλλασσόμενοι»).
-Τα πουλέν της αριστερής διανόησης που μπαινοβγαίνουν στα στούντιο των τηλεοπτικών σταθμών των «διαπλεκόμενων ιδιοκτητών», μόλις ξεβαφτούν,κατηγορούν τα ΜΜΕ ως κατασκευαστές ψευδών ειδήσεων.
Μην έχοντας πλέον ταυτότητα ο Έλληνας, θα γραπωθεί πάνω σε αυτόν που θα του προσφέρει τις καλύτερες ψευδαισθήσεις. Μην ελπίζουμε σε μεταμνημονιακή αυτογνωσία ή σε κανονικότητες. Ο μέσος Έλληνας περιμένει να φύγει η κρίση, να διώξει όσους πολιτικούς δεν τον στήριξαν και να συνεχίσει να «κάνει τα ίδια», να ζει δηλαδή με τον ίδιο άνομο και έκνομο τρόπο.
Ο Διαφωτισμός δεν πέρασε από τη χώρα μας και οι περισσότεροι «πεφωτισμένοι» κινούνται με δανεικές μπαταρίες.
Θ’ αργήσει να έρθει το Φως σ’ αυτή τη χώρα του Ηλίου…
ΥΓ: Θα ήθελα να δω τ’ αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που θα ρωτούσε τους Έλληνες αν θέλουν ν’ αλλάξουν συνήθειες μετά την κρίση, ποιες συνήθειες, πότε, πώς κ.λπ.».
