Αντώνης Καρακούσης: Στην «εποχή των τεράτων»

Από την προσπάθεια Σημίτη να ανοίξει το Ασφαλιστικό και την ασταθή κυβέρνηση Καραμανλή ως την κρίση, τα Μνημόνια, τους Αγανακτισμένους και την τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης Τσίπρα

Όλα ξεκίνησαν το 2001, όταν παραμονές εισαγωγής του ευρώ ο τότε υπουργός Εργασίας της δεύτερης κυβέρνησης Σημίτη κ. Τ. Γιαννίτσης επιχείρησε να μεταρρυθμίσει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, ώστε να ελέγξει τη δυναμική εξέλιξη των υπερδαπανών του και να το καταστήσει κατά το δυνατόν βιώσιμο στον χρόνο. Εκείνη η πρώτη ουσιαστική απόπειρα ελέγχου της κρίσης του Ασφαλιστικού βρήκε απέναντί της σχεδόν τους πάντες: κόμματα, συνδικάτα, εργατικές ενώσεις και κοινωνικές οργανώσεις.

Οι πολλές πολιτικές ομάδες εκείνης της περιόδου, συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες, δεν κατανόησαν την ένταση του διαρθρωτικού προβλήματος της κοινωνικής ασφάλισης και ύψωσαν λάβαρα κεκτημένων, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι υπονομεύουν, όχι μόνο τις συντάξεις, αλλά συνολικά το μέλλον της χώρας.

Το «προπατορικό αμάρτημα»

Εκείνο το έλλειμμα κατανόησης που επέδειξαν όλες οι πολιτικές παρατάξεις, δεξιές, κεντρώες και αριστερές, συνοδεύει έκτοτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως άλλο προπατορικό αμάρτημα, ορίζοντας τόσο τη θέση της οικονομίας και της χώρας όσο και τη φθορά των κομμάτων εξουσίας.

Πολλοί έσπειραν μίσος τότε για τον Κώστα Σημίτη και η προπαγάνδα τον εμφάνιζε ως «συνωμότη» και «εχθρό των λαϊκών συμφερόντων».

Η κυβέρνησή του όμως από τη στιγμή που σάλπισε υποχώρηση στο Ασφαλιστικό δεν μπόρεσε να ξανασηκώσει κεφάλι, ούτε βεβαίως κατάφερε να προωθήσει κάποια άλλη μεταρρύθμιση.

Ο ίδιος ο κ. Σημίτης υποχρεώθηκε δύο χρόνια μετά να παραδώσει την ηγεσία του κόμματος στον Γιώργο Παπανδρέου και την άνοιξη του 2004 την εξουσία στον φέρελπι και επελαύνοντα τότε Κώστα Καραμανλή.

Ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας πήρε την εξουσία επαγγελλόμενος τη δημοσιονομική εξυγίανση και τις μεταρρυθμίσεις. Η διακυβέρνησή του ωστόσο υπήρξε αμέριμνη και εντέλει ατελέσφορη. Δεν είχε τις πρόνοιες, ούτε έλαβε ποτέ τα απαιτούμενα μέτρα, με αποτέλεσμα στη δεύτερη θητεία του να εγκλωβιστεί και να πνιγεί στα αδιέξοδα που και η διεθνής οικονομική συγκυρία διαμόρφωσε.

Η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση, που ξέσπασε τον Οκτώβριο του 2008, βρήκε την κυβέρνηση του κ. Καραμανλή διχασμένη, πανταχόθεν βαλλόμενη και πολιτικά ασθενή. Ακολούθησαν τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς τα εμπρηστικά γεγονότα της Αθήνας, με αφορμή τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που φανέρωσαν το πρόσωπο της επερχόμενης σύγκρουσης και ο Καραμανλής ακινητοποιήθηκε.

Αδράνησε στην κυριολεξία, δεν έπραξε όσα οι συνθήκες επέβαλλαν και αργότερα, βλέποντας το οικονομικό αδιέξοδο, προτίμησε να διαφύγει διά των εκλογών τον Σεπτέμβριο του 2009, αφήνοντας την «καυτή πατάτα» στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έκανε τα πάντα για την εξουσία, χωρίς να βλέπει τι έχει να αντιμετωπίσει.  Εκείνο το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν», που εκστόμισε το καλοκαίρι του 2009, καθόρισε τα πάντα στη συνέχεια και κυρίως ήταν αυτό που όρισε το μέγεθος της μετέπειτα αναξιοπιστίας. Ηταν κεφαλαιώδες το λάθος τού κ. Παπανδρέου και απόδειξη του ελλείμματος κατανόησης των συνθηκών που τον διέκρινε.

Αντί να προειδοποιεί και να προετοιμάζει τον λαό για τα επερχόμενα, καλλιεργούσε φρούδες ελπίδες και υπερπροσδοκίες, που αργότερα θα έπνιγαν αυτόν και το ιστορικό κόμμα που διηύθυνε.

Ο κ. Παπανδρέου χρειάστηκε κάμποσους μήνες να κατανοήσει την ένταση της κρίσης που απειλούσε τη χώρα. Εγκλωβισμένος στην προεκλογική ρητορεία, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι ενδεχόμενος αποκλεισμός της Ελλάδας από τις αγορές θα την υποβίβαζε σε διεθνή επαίτη και θα την καθιστούσε απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές.

Αλλά και στη συνέχεια, όταν αποδέχθηκε το μοιραίο Μνημόνιο, παρέμεινε ταλαντευόμενος και αμφίσημος, επιτείνοντας την ατμόσφαιρα καταστροφής και αμφισβήτησης των πάντων.      

Σχεδόν ταυτόχρονα ο αντικαταστάτης του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς στοχεύοντας την εξουσία έστησε τον χορό των Ζαππείων και υπέπεσε στην πλάνη της υποτιθέμενης «σκληρής διαπραγμάτευσης», μη αντιλαμβανόμενος και εκείνος ότι θα πλήρωνε κάποια μέρα την καλλιέργεια ανεκπλήρωτων προσδοκιών.

Η άνοδος των ακραίων

Τα μνημόνια συνδυαζόμενα με την πολιτική αδυναμία εξέθρεψαν με τον καιρό την αντίδραση και μαζί την αναξιοπιστία. Ταυτόχρονα οι υψηλοί τόνοι της αντιπολίτευσης ενθάρρυναν τις ακραίες δυνάμεις και σχεδόν νομιμοποίησαν τις ανορθόδοξες μορφές διαμαρτυρίας, που πολλές ομάδες ακροδεξιές, αριστερίστικες και αντιεξουσιαστικές, είχαν υιοθετήσει από χρόνια.

Από το 2010 και μετά δεν υπήρξε διαδήλωση χωρίς επεισόδια, ούτε δημόσια εκδήλωση χωρίς προπηλακισμούς και βάναυσες επιθέσεις. Αργότερα ήλθε το «κίνημα των αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος, όπου «νομιμοποιήθηκαν» οι πάντες και τα πάντα. Εκεί, στα σκαλιά του μετρό, μεταξύ κάτω και πάνω πλατείας, συναντήθηκαν οι πάντες.  Φρικιά και μελανοχίτωνες έγιναν ένα. Πετροβόλησαν, έκαψαν, καθύβρισαν και επιχείρησαν να εισβάλουν πολλάκις στη Βουλή. Θα μπορούσε να είχε καταλυθεί εκείνες τις μέρες και νύχτες η Δημοκρατία.

Δεν συνέβη μεν, αλλά τότε διαμορφώθηκαν οι συνθήκες για να μπουν οι χρυσαυγίτες στη Βουλή και να ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στην εξουσία.

Στη βάση ενός ανελέητου αριστερού λαϊκισμού και μιας ακροδεξιάς αντισυστημικής ρητορείας και προπαγάνδας συγκροτήθηκε το παρόν ασταθές πολιτικό περιβάλλον.

Τότε, προσδιορίστηκαν ως «εχθροί του λαού» και «γερμανοτσολιάδες» όσοι υποστήριζαν ότι δεν υπάρχουν επιλογές εκτός Ευρώπης και όσοι επέμεναν ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι βαρύ και ασήκωτο και δεν πρόκειται να επιλυθεί με θαύματα από μαθητευόμενους μάγους.

Τότε, το επικρατήσαν κύμα του εθνικολαϊκισμού κατέστησε «ένοχα» και «υπόλογα» όλα τα μέσα ενημέρωσης και κατέταξε όλους τους δημοσιογράφους στον κύκλο των «αλητών» και των «ρουφιάνων». Χρειάστηκε να ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, να αντιμετωπίσει εκ του σύνεγγυς το ελληνικό πρόβλημα, για να αντιληφθούν οι πολλοί ότι ο λαϊκισμός και η πατριδοκαπηλία δεν μπορούν να σώσουν την πατρίδα παρά να τη βυθίσουν ακόμη πιο βαθιά στην κρίση.

Η στροφή 180 μοιρών της αριστερής διακυβέρνησης αποδεικνύει ακριβώς του λόγου το αληθές. Και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η επίθεση στον Γιώργο Κουμουτσάκο, φανερώνουν πόσο λανθασμένο και προβληματικό υπήρξε το γενικό τσουβάλιασμα και η «ποινικοποίηση» των πάντων, των πιστώσεων συμπεριλαμβανομένων.

Στο επόμενο διάστημα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα διέλθει Συμπληγάδες. Ηδη δοκιμάζεται από τα απλούστερα των προαπαιτουμένων. Οταν θα έλθει η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού στο προσκήνιο και αποκαλυφθεί το προπατορικό αμάρτημα, οι αντιδράσεις μπορεί να λάβουν άλλες διαστάσεις και οι συνέπειες επίσης. Ο ασκηθείς στο παρελθόν λαϊκισμός θα πληρωθεί με το ίδιο σκληρό νόμισμα. Για να καταδειχθεί ότι στην πολιτική όλες οι ακρότητες επιστρέφουν σε αυτόν που τις διέπραξε ή τις χρησιμοποίησε.

Παθήματα και μαθήματα

Ετσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα, η Ελλάδα κινδυνεύει πραγματικά από μια ενδεχόμενη αποτυχία και αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Τυχόν βύθιση και του κ. Τσίπρα στην αναξιοπιστία θα μεταφέρει τη χώρα – προφανώς και με δική του προσωπική ευθύνη – στην «εποχή των τεράτων».

Ενδεχόμενο κενό θα καλυφθεί από τις χειρότερες των δυνάμεων, από εκείνους που την περασμένη Παρασκευή δέρνοντας τον ευγενή Γιώργο Κουμουτσάκο φώναζαν «αλήτες, προδότες, πολιτικοί». Την επόμενη φορά το θύμα δεν είναι απίθανο να προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το παραπάνω σύνθημα μπορεί να εκτοξεύεται για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Είναι ίσως καιρός τα παθήματα να γίνουν πραγματικά μαθήματα και να επικρατήσει κλίμα μετριοπάθειας και ατμόσφαιρα συναίνεσης. Αλλιώς η σκοτεινιά θα έλθει και θα είναι βαριά και ασήκωτη για όλους μας.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Στη βάση ενός ανελέητου αριστερού λαϊκισμού και μιας ακροδεξιάς αντισυστημικής ρητορείας και προπαγάνδας συγκροτήθηκε το παρόν ασταθές πολιτικό περιβάλλον.

Έτσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα, η Ελλάδα κινδυνεύει πραγματικά από μια ενδεχόμενη αποτυχία και αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει.

Πηγή: http://www.tovima.gr/