Αθανάσιος Κατσίμπελης: Περί άρνησης Γενοκτονιών

Στην επικαιρότητα ήρθε και πάλι το θέμα της άρνησης Γενοκτονιών και της Διεθνούς Αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας με αφορμή την ανάσυρση παλαιότερου άρθρου στην εφημερίδα Αυγή του νέου Υπουργού Παιδείας κ.Φίλη με το οποίο θεωρούσε υπερβολικό το χαρακτηρισμό “Γενοκτονία” (βλ. Παλαιοκομματισμός και “Γενοκτονία”- εφημερίδα Αυγή, 20-8-2015).Στην ουσία ο νέος Υπουργός Παιδείας πριν την ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου είχε αρνηθεί με το άρθρο του την αναγνωρισμένη με ομόφωνη απόφαση της Βουλής Γενοκτονία, κάτι όμως που δεν μπορεί να πράξει πλέον χωρίς να βρεθεί αντιμέτωπος με τις αυστηρές διατάξεις του Αντιρατσιστικού νόμου 4285/2014 (ΦΕΚ Α 191/10.9.2014).

Συγκεκριμένα αν ο νέος Υπουργός Παιδείας εμμείνει στις απόψεις του θα πληρωθεί η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος που περιγράφεται στο άρθρο 2 του νόμου 4285/2014 το οποίο ξεκάθαρα αναφέρει την αυξημένη ποινή που προβλέπεται αν η άρνηση Γενοκτονίας  γίνει από Δημόσιο Λειτουργό όπως προφανώς και είναι ο Υπουργός Παιδείας.

1. Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων ή μέλους της που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, όταν η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλητικό ή υβριστικό χαρακτήρα κατά μίας τέτοιας ομάδας ή μέλους της, τιμωρείται με τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου.
2. Αν η πράξη της προηγούμενης παραγράφου τελέστηκε από δημόσιο λειτουργό ή υπάλληλο, κατά την άσκηση των ανατεθειμένων σε αυτόν καθηκόντων, επιβάλλεται φυλάκιση έξι (6) μηνών έως τριών (3) ετών και χρηματική ποινή δέκα χιλιάδων έως είκοσι πέντε χιλιάδων (10.000 – 25.000) ευρώ.”

Ως γενοκτονία ονομάζουμε σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο τα  μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο. Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψή της φυλής. Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της καταδιωκόμενης φυλής με βέβαιη την συν τω χρόνω απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της.

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ στον Μικρασιατικό Πόντο όπως και εν γένει η γενοκτονία των Ελληνικών πληθυσμών από τον Τουρκικό εθνικισμό, αποτελεί μέχρι σήμερα, ένα από τα πλέον «επικίνδυνα» ζητήματα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας. Πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους επιχειρήθηκε η αποσιώπηση των τραγικών γεγονότων: η απώθηση της τραυματικής εμπειρίας, η απόκρυψη του κόστους της ήττας, ο εξωραϊσμός του Τουρκικού εθνικισμού.

Η παρουσία των Ελλήνων  στην περιοχή του Πόντου και της Κριμαίας αναφέρεται και στην Ελληνική μυθολογία. Οι Έλληνες κατοικούσουν στις περιοχές αυτές από τον 10ο αιώνα π.Χ γεγονός που η αρχαιολογική σκαπάνη τo έχει επιβεβαιώσει περίτρανα. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται στις σφαγές και τους εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923. Ήταν κι αυτό που ο Π. Ενεπεκίδης χαρακτήρισε με τη φράση «ένα Άουσβιτς εν ροή»: Οι διαβόητες «Πορείες Θανάτου», στις οποίες γυναίκες και άνδρες, παιδιά και γέροι, άνθρωποι εξαθλιωμένοι, οδηγούνταν σε άγρια βουνά ή σκοτεινές ερημιές, όπου άλλοι πέθαναν από τις κακουχίες κι άλλοι εξοντώνονταν από τους φρουρούς τους.

 Η φρίκη του Ολοκαυτώματος επισκίασε σε μεγάλο βαθμό, την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα η οποία διαπράχθηκε από την Τουρκία ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες. Ενώ η εμπειρία των Αρμενίων, που συχνά ονομάζεται η «ξεχασμένη γενοκτονία», κερδίζει την ευρεία αναγνώριση, ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν τι συνέβη στους Έλληνες της περιοχής του Πόντου, τους Πόντιους, οι οποίοι μαζί με τους Ασσύριους, έχασαν πάνω από 1.000.000 ανθρώπους. Αυτοί δολοφονήθηκαν με διάφορες μεθόδους και πολλοί περισσότεροι οδηγήθηκαν στην εξορία. Η ανάγκη του να γίνει κατανοητή η φύση αυτής της γενοκτονίας μεγαλώνει πάντα περισσότερο, λαμβάνοντας υπόψη το τι έχει συμβεί στην Καμπότζη, στη Βοσνία, στη Ρουάντα και σήμερα στο Νταρφούρ και επιπλέον λόγω της άρνησης παραδοχής της γενοκτονίας από την πλευρά της σημερινής Τουρκίας, γενοκτονία την οποία ο Elie Wiesel έχει χαρακτηρίσει «τελική φάση της γενοκτονίας». Η Τουρκία, η οποία δεν έχει αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διέπραξε κατά των χριστιανικών μειονοτήτων πριν, στην διάρκεια και μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η Ελληνική Ποντιακή Γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αυστραλία και πρόσφατα από την Σουηδία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αριθμός πολιτειών και πόλεων, περιλαμβανομένης και της Νέας Υόρκης, έχουν αναγνωρίσει την Ελληνική Ποντιακή Γενοκτονία με διάφορα ψηφίσματα και διακηρύξεις. Η διεθνώς αναγνωρισμένη ακαδημαϊκή ομάδα για την μελέτη των Γενοκτονιών IAGS (International Association of Genocide Scholars) έχει επίσης αναγνωρίσει την Ελληνική Ποντιακή Γενοκτονία. Επιτακτική παραμένει η ανάγκη η Ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει τις προσπάθειες για την πλήρη Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων.

Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να καταδικάζουν κάθε γενοκτονία και κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός Πολύβιος, έλεγε: «Όλβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν». Δηλαδή είναι ευτυχισμένος όποιος γνωρίζει την ιστορία, γιατί με βάση τα ιστορικά δεδομένα μπορούμε να ερμηνεύουμε γεγονότα και καταστάσεις του παρόντος και μπορούμε έτσι να προλαμβάνουμε τα μέλλοντα για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλον τον κόσμο. Η αποσιώπηση και η μη παραδοχή ιστορικών αληθειών ποτέ δεν βοηθά την αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντιθέτως, η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση, η διατήρηση της μνήμης και ο σεβασμός στην ατομική και συλλογική ανθρώπινη αξιοπρέπεια συντελούν στην επίλυση των διαφορών και στον δρόμο της ειρήνης και της πρόοδο