Γιώργος Λακόπουλος*: Η Βουλή Γουλιμήδων

Μπινγκο! Έχουμε Κοινοβούλιο στο οποίο εκπροσωπούνται οκτώ κόμματα –τα οποία δεν αποκλείεται να γίνουν εννιά, ή δέκα στην πορεία– αλλά είναι ένα Κοινοβούλιο στο οποίο δεν εκπροσωπείται ο ένας στους δυο πολίτες. 

Συνεπώς αν από κάτι πάσχει αυτή η Βουλή είναι η κρίση αντιπροσώπευσης που κουβαλάει εν τη γενέσει της. Και αν αυτό συνδυαστεί με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που κάθεται πλέον στα 300 έδρανα προκύπτει ότι η πολιτική όλο και γίνεται φτωχότερη στην Ελλάδα.

Από πλευράς ονομάτων με κύρος και πολιτικό βάρος αυτή την ώρα ο ελληνικός κοινοβουλευτικός βίος είναι πεντάρφανος. Ας μείνουμε στους πολιτικούς αρχηγούς. Ποιος μπορεί να συγκριθεί με τις μεγάλες κοινοβουλευτικές προσωπικότητες του παρελθόντος -ανεξαρτήτως φρονημάτων- ως προς την ακτινοβολία, τις γνώσεις, το κοινοβουλευτικό εκτόπισμα και το λόγο; Για το τελευταίο ποιος άλλος εκτός από τον Βαγγέλη Βενιζέλο μπορεί να ανέβει στο βήμα και να καθηλώσει το ακροατήριο; 

Ο ίσκιος των σημερινών κοινοβουλευτικών ταγών, είναι μικρότερος κι από την απήχηση των κομμάτων τους, ενώ παλιότερα την ξεπερνούσαν. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ασύγκριτος  σε ό,τι άφορα το ύφος της δημόσιας παρουσίας αν έτσι περιγράφεται ο συνδυασμός λόγου, ηλικίας, σκηνικής παρουσίας, ηχοχρώματος της φωνής. Αλλά ως εκεί. Τίποτε μεγάλο και σπουδαίο δεν έχει προκύψει από τη διαδρομή του. 

Η ΝΔ έχει περισσότερους Μεϊμαράκηδες, από Καραμανλήδες, ή μάλλον δεν έχει πια Καραμανλήδες. Ούτε κανένας Μητσοτάκης φαίνεται στα πέριξ έτοιμος να προσχωρήσει. Μικρομεσαίοι πολιτικοί  με σπάνια παρουσία στη Βουλή και ανελλιπή στα τηλεοπτικά παράθυρα, ανίκανοι να εμπνεύσουν ούτε τον διπλανό τους, φιλοδοξούν να ηγηθούν- παραβλέποντας ότι τον ηγέτη δεν τον κάνουν τα ΜΜΕ αλλά η βουή του πλήθους.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει αρχηγό, αλλά μπορεί να πει ότι έχει κοινοβουλευτικό ηγέτη; Το δε απολιτίκ ύφος του Θεοδωράκη είναι κατώτερο από την ανθρωπογεωγραφία που διαμόρφωσε στο Ποτάμι και παλιότερα δεν θα περνούσε ούτε έξω από τη Βουλή.  Για τον Κουτσούμπα μπορεί να επιφυλάξει κάνεις επαίνους ως προς τη συνέπεια και τη σοβαρότητα, αλλά όχι ως προς το περιεχόμενο.  Και από εκεί και πέρα κλάψτα Χαράλαμπε. Και αφού αυτοί είναι οι αρχηγοί αντιλαμβάνεται κανείς τι είναι οι παρακάτω…

Από αυτή την άποψη ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του -και την αποχή του- του κύλισε τον τροχό του εγχώριου κοινοβουλευτισμού ακόμη χαμηλότερα. Το συνηθίζουν άλλωστε οι πολίτες. Από εκλογή σε εκλογή πέρασαν από τα ψηφοδέλτια των κομμάτων σημαντικές προσωπικότητες και σπουδαίοι πολιτικοί.  Αλλά η λαϊκή ετυμηγορία προτίμησε σούργελα. Πχ μπορεί να εξηγήσει κάνεις γιατί δεν μπήκε στη Βουλή το 2000 ο Σάκης Πεπονής, ή γιατί δεν είναι ευρωβουλευτής σήμερα ο καθηγητής Ιωακειμίδης -μακράν ο καλύτερος γνώστης των ευρωπαϊκών θεμάτων;  

Αν θα μετρήσουμε πόσοι Γουλιμήδες συνεχίζουν από εκλογές σε εκλογές να παίρνουν τη θέση των Τρικούπηδων με τη λαϊκή ψήφο, θα δούμε ότι η εγχώρια πολιτική ωθείται στο γκρεμό της πλήρους αναξιοπιστίας –και ενίοτε της αναξιοπρέπειας- υπό λαϊκές επευφημίες. Η νέα Βουλή σε ένα σημείο είναι αντιπροσωπευτική: εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. 

* Ο κ. Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος και το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο capital.gr