Οι ανεμογεννήτριες ζηλεύουν την αθόρυβη πτήση της κουκουβάγιας

Το αρπακτικό πετά χαμηλά, αργά και, το κυριότερο, αθόρυβα. Το ποντίκι ούτε που θα προλάβει να αντιληφθεί την κουκουβάγια πριν πέσει στα νύχια της.
Τα φτερά του αθόρυβου κυνηγού προσφέρουν τώρα έμπνευση για ένα υλικό που θα μπορούσε να μειώσει τα ντεσιμπέλ σε ανεμογεννήτριες και αεροπλάνα.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ στη Βρετανία εξέτασαν πτίλα κουκουβάγιας στο μικροσκόπιο, και διαπίστωσαν ότι διαθέτουν ένα χνουδωτό κάλυμμα που κάνει πιο ομαλή τη ροή του αέρα. Επιπλέον, τα πτίλα στο μπροστινό τμήμα του φτερού διαθέτουν ένα σχηματισμό από σκληρές τρίχες που θυμίζει χτένα, ενώ τα πτίλα στο πίσω μέρος καταλήγουν σε πορώδη, ελαστικά κρόσσια.
«Κανένα άλλο πτηνό δεν έχει αυτή την περίπλοκη δομή φτερών» σχολιάζει ο Νάιτζελ Πικ, καθηγητής στο τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Θεωρητικής Φυσικής στο Κέμπριτζ.
Όπως εξηγεί, μεγάλο μέρος του θορύβου που παράγει μια οποιαδήποτε πτέρυγα προέρχεται από το στροβιλισμό του αέρα ακριβώς πίσω της. Η ιδιαίτερη δομή των φτερών της κουκουβάγιας ουσιαστικά εξομαλύνει τη ροή του αέρα και σκεδάζει τα ηχητικά κύματα ώστε να μην φτάνουν στο έδαφος.
Στα πρώτα πειράματα, η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι ο θόρυβος μιας λεπίδας από ανεμογεννήτρια μπορεί να περιοριστεί κατά 30 decibel αν η λεπίδα καλυφθεί με ένα υλικό «που μοιάζει πολύ με τούλι».
Δεδομένου όμως ότι το απλό τούλι δεν θα ήταν κατάλληλο για μια τέτοια χρήση, οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα παρόμοιο υλικό από πλαστικό εκτυπωμένο σε τρεις διαστάσεις. Σε δοκιμές στην αεροσήραγγα, η εκτυπωμένη επίστρωση μείωσε το θόρυβο της λεπίδας κατά 10 dB χωρίς σημαντικές επιπτώσεις στην αεροδυναμική συμπεριφορά.
Στο μέλλον, παρόμοια υλικά θα μπορούσαν να περιορίσουν την ηχορύπανση από αεροσκάφη. Ωστόσο η ιδανική εφαρμογή τους θα ήταν στις ανεμογεννήτριες, οι οποίες σήμερα επιβραδύνονται εσκεμμένα για να περιορίζεται ο θόρυβος.
Χάρη στην έμπνευση που προσέφερε η κουκουβάγια, λέει ο Δρ Πικ, οι τουρμπίνες θα μπορούσαν να περιστρέφονται ταχύτερα και να αυξάνουν κατά αρκετά megawatt την ισχύ ενός μέσου ηλιακού πάρκου.
H μελέτη, η οποία χρηματοδοτήθηκε και από το αμερικανικό ναυτικό, παρουσιάστηκε σε συνέδριο «Αεροακουστικής» στο Ντάλας του Τέξας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά πατώντας ΕΔΩ