Δημήτρης Αλικάκος: Ζήσαμε την απόλυτη δικτατορία του αφηρημένου πάνω στο συγκεκριμένο

Σοκαρισμένος ο πρωθυπουργός από την πρόταση των δανειστών, σοκαρισμένοι οι υπουργοί, σοκαρισμένη η κοινωνία, σοκαρισμένοι όλοι. 
Ε όχι κι όλοι!
Από την αρχή μιλήσαμε αρκετοί για διαπραγμάτευση-απάτη. Μιλήσαμε για προεκλογικές υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, για ξεκάθαρη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος – την μεγαλύτερη μετά την μεταπολίτευση. Ακούσαμε όλοι την πομφόλυγα «ούτε μια στο εκατομμύριο να αρνηθούν την πρότασή μας». Την ακούσαμε, την πιστέψανε πολλοί, και τώρα την βλέπουμε να σωριάζεται ταπεινωμένη μπροστά στα πόδια μας.
Τι έγινε; Γιατί τέτοια αντιμετώπιση από τους δανειστές; Πώς από λάιτ σκληροί έγιναν «αδίστακτοι και ανάλγητοι».
Ιδού η απάντηση που την γνωρίζουν οι πάντες, εκτός από τον κυβερνητικό θίασο. Η απάντηση είναι δύο λέξεις: ΧΑΡΤΙ και ΜΟΛΥΒΙ.
Αυτός ο ανεύθυνος και φαύλος πρωθυπουργός εκβίασε εκλογές τον Δεκέμβρη του 2014. Την ώρα που ΟΛΟΙ συμφωνούσαν (όλοι, ακόμα και ο Βαρουφάκης) ότι οι θυσίες του Ελληνικού λαού άρχισαν σιγά σιγά να πιάνουν τόπο. 
Εντάξει, το φάγαμε το παραμύθι ότι είχε τη μαγική συνταγή να τα κάνει καλύτερα. Να δημιουργήσει πλούτο, να αυξήσει μισθούς και συντάξεις, να κόψει φόρους και χαράτσια, και όλα αυτά χωρίς τα δανεικά των ξένων. Αξιοπρέπεια και αυτάρκεια. Και κυρίως δυναμική, σκληρή και πατριωτική διαπραγμάτευση. «Βρε λες;» είπαμε.
Ξέχασε όμως αυτός ο αδίστακτος λαϊκιστής κάτι. Ότι η διαπραγμάτευση γίνεται σε συγκεκριμένο χρόνο, και ο κάθε χρόνος-στιγμή έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Άλλη είναι η πραγματικότητα του 2012, άλλη του Δεκεμβρίου του 2014, και άλλη του Ιουνίου του 2015. 
Πιο απλά: πας στην τράπεζα να πάρεις νέο δάνειο. Αλλιώς σε αντιμετώπιζε η τράπεζα τότε που είχες μια μικρή απασχόληση και έβαζες και δυο φράγκα στην άκρη, και αλλιώς θα σε αντιμετωπίσει αν είσαι ταπί και ψύχραιμος.
Και η Ελλάδα αυτή τη στιγμή ΑΥΤΟ είναι: ΤΑΠΙ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΗ.
Την ώρα που ο αθεόφοβος έπαιζε επανάσταση με τους ευρωπαίους (τέσσερις μήνες, νισάφι πια!), εκείνοι κρατούσαν χαρτί και μολύβι. Και υπολόγιζαν και έκαναν προσθέσεις και αφαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς και έγραφαν και έγραφαν και έγραφαν… Γιατί έτσι κάνουν οι δανειστές από τότε που ανακαλύφθηκε η πίστωση. Κρατάνε τεφτέρια. 
Τι έγραφαν; 
Έγραφαν ότι η χώρα πάει κατά διαόλου. Ότι ΟΛΟΙ οι δείκτες της οικονομίας επιδεινώνονται.
Ο άλλος νόμιζε, ο αφελής και άσχετος, ότι ο χρόνος μπορεί να παγώσει. Να παγώσουν και οι άνθρωποι και οι δραστηριότητές τους, να παγώσουν και οι αριθμοί. Να κάνει δηλαδή χρονικό άλμα από τον Δεκέμβρη στον Ιούνιο. Έτσι, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα στο ανάμεσα. 
Αυτός νόμιζε, αλλά οι δανειστές ΔΕΝ νόμιζαν. Με το χαρτί και το μολύβι στα χέρια έγραφαν και έγραφαν και έγραφαν… και πού και πού έλεγαν «τελειώνετε γιατί δεν πάτε καλά. Η χώρας σας καταρρέει». 
Χαμπάρι ο πρωθυπουργός. Χαμπάρι οι υπουργοί. Χαμπάρι τα κομματόσκυλα.
Έτσι έφτασε η χώρα στο αμήν. Μέσα από μια απάτη που δεν έχει προηγούμενο (το ξαναλέω: η μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση).
Ζήσαμε την απόλυτη δικτατορία του αφηρημένου πάνω στο συγκεκριμένο. Ζύγωσε η ώρα που θα πληρωθεί τοις μετρητοίς και στο ακέραιο. Διόλου αφηρημένα, δηλαδή.