Σήμερα συμπληρώνονται τέσσερις μήνες από εκείνο το μοιραίο πρωινό που η είδηση έπεσε σαν βόμβα: Το πλοίο Norman Atlantic καίγεται!
Λίγο πολύ όλοι μα ζήσαμε εκείνα τα τραγικά γεγονότα μέσα από τα λεπτομερή ρεπορτάζ των ΜΜΕ και θυμόμαστε την αγωνία που ζήσαμε εξ αιτίας αυτών των γεγονότων.
Ανάμεσα στους τετρακόσιους πάνω κάτω επιβαίνοντες του Norman Atlantic και επιζών ευτυχώς σήμερα, ήταν και ο Δημήτρης Κρέτσης, τον οποίο συναντήσαμε στο πατρικό του σπίτι στο Ευηνοχώρι Μεσολογγίου και είχαμε μια απλή καθημερινή συνέντευξη-συζήτηση μαζί του με στόχο να ξαναθυμηθούμε όλα εκείνα τα τραγικά γεγονότα.
Tο fourtunis.gr σας παρουσιάζει βίντεο, αλλά και λεπτομερή απομαγνητοφώνηση αυτής της συνέντευξης-συζήτησης, γιατί θεωρούμε ότι κάθε λέξη, κάθε κίνηση και κάθε μορφασμός έχουν τη δική τους σημασία.
Η συζήτηση- συνέντευξη με το Δημήτρη Κρέτση
fourtounis.gr : Λοιπόν, να ξεκινήσουμε…
Δ. Κρέτσης: Να θυμηθούμε!
fourtounis.gr : Να θυμηθούμε, ε;
fourtounis.gr : Ήσουν μέσα στο Norman Atlantic. Ταξίδευες, απ’ όσο ξέρω, για επαγγελματικούς λόγους. Ταξιδεύεις συχνά;
Δ. Κρέτσης: Ταξιδεύω μια φορά το μήνα. Προορισμός είναι το Βερολίνο της Γερμανίας. Έχω αναπτύξει εκεί και εμπορική δραστηριότητα και μπορούμε και πουλάμε διάφορα εμπορεύματα, όπως καφέ, τυριά, λάδια, ξύδια, μέλι, σε διάφορα ελληνικά καταστήματα του Βερολίνο και κάνουμε το ταξίδι αυτό μια φορά το μήνα.
Έτσι αντιλήφθηκα τη φωτιά
fourtounis.gr : Τώρα, είσαι μέσα στο καράβι και ταξιδεύεις, το Norman Atlantic, πώς αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό παίρνει φωτιά;
Δ. Κρέτσης: Πηγαίνοντας στο… Μπαίνοντας στο πλοίο μέσα πήγα στην καμπίνα. Βέβαια με το που το είδα το πλοίο η εντύπωση ήταν πολύ άσχημη. Πήγα στη καμπίνα και εκεί ήταν κι ένα παιδί, ένας άγγλος ο οποίος είχε πιεί κιόλας και ήθελε να με κεράσει μπύρα και ήρθαν και άλλοι δύο άνθρωποι που ήρθαν μετά και μιλούσαν ιταλικά, αλλά ήταν αλβανικής καταγωγής. Άρα ήμασταν τέσσερις μέσα στην καμπίνα.
Το πλοίο καθυστέρησε να φύγει περίπου στη μία ώρα από τότε που μπήκαμε μέσα και βγήκα έξω για να δω γιατί δεν φεύγει. Είχε γυρίσει τη μούρη για να φύγει αλλά το πλοίο ήταν ακίνητο. Σιγά σιγά άκουσα τις μηχανές και διαπίστωσα ότι ξεκίνησε και πήγα και ξάπλωσα. Εννοείται ότι πρέπει να κοιμήθηκε πολύ γρήγορα.
Μετά από δύο ώρες περίπου ξύπνησα… μ’ έπιασε βήχας από τον καπνό. Άναψα το φωτάκι που έχει μες στην καμπίνα και είδα ότι ήταν θολό μέσα. Σηκώθηκα επάνω και πήρα…
fourtounis.gr : Συγγνώμη, εσύ επιβιβάστηκες από Ηγουμενίτσα;
Δ. Κρέτσης: Ηγουμενίτσα, ναι.
fourtounis.gr : Δηλαδή τώρα η ώρα είναι πέντε – πεντέμισι;
Δ. Κρέτσης: Δώδεκα το βράδυ
fourtounis.gr : Δώδεκα Το βράδυ!!
Δ. Κρέτσης: Το βράδυ.
fourtounis.gr : Α, δώδεκα το βράδυ;
Δ. Κρέτσης: Ναι.
fourtounis.gr : Που είναι οι καπνοί…
Δ. Κρέτσης: Δώδεκα η ώρα είναι που μπήκα μέσα στο καράβι…
fourtounis.gr : Οι καπνοί τι ώρα είναι…
Δ. Κρέτσης: Οι καπνοί είναι γύρω στις τεσσεράμισι η ώρα.
fourtounis.gr : Τεσσεράμισι…
Δ. Κρέτσης: Ναι…
Το πλήρωμα του πλοίου απουσίαζε
fourtounis.gr : Τεσσεράμισι η ώρα… απ’ όσο ξέρω υπάρχουν διάφορες απόψεις. Άλλοι μιλάνε για πεντέμισι, άλλοι για τεσσεράμισι.
Δ. Κρέτσης: Τεσσεράμισι η ώρα είναι που εγώ κατάλαβα ότι κάτι γίνεται. Πέντε παρά τέταρτο, πέντε παρά δέκα βγήκαμε έξω. Οι καμπίνες όπως ήταν έβγαινες πολύ γρήγορα έξω. Βγαίνοντας έξη ήταν εκεί άνθρωποι, επιβάτες, που μοίραζαν σωσίβια.
fourtounis.gr : Α, δεν ήταν κάποιος από το πλήρωμα;
Δ. Κρέτσης: Όχι, τίποτα. Κανένας από το πλήρωμα και ήταν άνθρωποι εκεί που μοίραζαν σωσίβια.
Η σοβαρότητα της κατάστασης
fourtounis.gr : Να σε ρωτήσω κάτι άλλο πριν πάμε στα σωσίβια. Αφού βλέπεις αυτό και αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι συμβαίνει, δηλαδή ότι υπάρχει φωτιά. Πόσο σοβαρή, εκτίμησες, ότι ήταν εκείνη τη στιγμή η κατάσταση;
Δ. Κρέτσης: Δεν κατάλαβα αμέσως ότι ήταν τόσο σοβαρή η κατάσταση. Αλλά επειδή είδα πολύ καπνό μέσα και ανάβοντας το φως άνοιξα την πόρτα και είδα ότι και ο διάδρομος είχε καπνό. Οπότε γύρισα πάλι μέσα και ξύπνησα το παιδί από πάνω που ήταν ζαλισμένος και έπρεπε να τον ξυπνήσω οπωσδήποτε. Τον ξύπνησα. Έκατσε και κατάλαβε, αφού του είπα ότι έχει φωτιά και πρέπει να σηκωθεί και βγήκα έξω. Η ώρα δε θα ‘ταν πέντε ακόμα.
fourtounis.gr : Η σειρήνα είχε χτυπήσει;
Δ. Κρέτσης: Όχι, τίποτα!
Οι επιβάτες μοίραζαν τα σωσίβια
fourtounis.gr : Μου είπες πριν ότι τα σωσίβια τα μοίραζαν επιβάτες.
Δ. Κρέτσης: Ναι, ήταν επιβάτες. Είχαν ένα μεγάλο, σιδερένιο κουτί και ήταν ο άνθρωπος αυτός μέσα και πετούσε σωσίβια. Και με το που βγαίνω από το διάδρομο προς τα έξω, έξω στο κατάστρωμα με φώναξε αυτός και μου έδωσε ένα σωσίβιο. Μετά έπιασα κι εγώ και έδωσα σε κάποιους άλλους… Φώναζε κάποιος θέλω δύο παιδικά… Ακόμα όμως δεν είχε δημιουργηθεί πανικός απλά ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα.
fourtounis.gr: Αυτά διαδραματίζονται έξω ή μέσα;
Δ. Κρέτσης: Έξω.
fourtounis.gr: Πώς ήταν ο καιρός;
Δ. Κρέτσης: Ο καιρός εκείνη την ώρα ήταν μάλλον ο πιο ωραίος ( γελά). Ήταν δέκα μποφώρ. Φυσούσε έβρεχε και ακούγαμε συνέχεια εκρήξεις, οι οποίες μπορεί να ήταν από λάστιχα, από ρεζερβουάρ… Από κάτω από το γκαράζ. Και ο κόσμος όλος προσπαθούσαμε να βγούμε όλοι έξω. Εκεί ήταν και η ώρα που μπορούσες να νιώσεις και φόβο και πανικό και πολλά πράγματα γιατί…
Είχε αρχίσει ο πανικός;
Ναι! Περνώντας η ώρα και μη ακούγοντας το καράβι να δουλεύει… Σβήσαν τα φώτα… ε… δεν υπήρχε καμία ενημέρωση… Τίποτα… Το μυαλό του καθενός μπορούσε να σκεφτεί ο,τιδήποτε. Το καράβι… Ήταν τόσο μεγάλα τα κύματα… Ξαφνικά χωνόταν μέσα και έρχονταν όλο το κύμα πάνω μας και μετά έβλεπες μόνο Θεό.
Τα γεγονότα στο φλεγόμενο πλοίο
fourtounis.gr: Σωστικά πότε αρχίζουν να έρχονται;
Δ. Κρέτσης: Ήταν γύρω στις εξίμισι η ώρα που ήρθε ένα μεγάλο καράβι από τις Μινωικές το οποίο, όμως, λόγω θαλασσοταραχής δεν μπορούσε να πλησιάσει. Στεκόταν στα εκατό μέτρα περίπου κι έκανε κύκλους γύρω γύρω από το καράβι. Μετά ήρθαν κάτι άλλα φορτηγά.
Και βέβαια αυτό το σκαμπανέβασμα με τα κύματα συνεχιζόταν κι εκεί ήταν που κάποιοι άνθρωποι βρεθήκαν σε πολύ μεγάλο πανικό και κάποιοι πήδησαν μέσα, κάποιοι πήγαν να επιβιβαστούν σε βάρκες, ρίξαν κάποιες βάρκες μέσα… Υπήρχε άγνοια για το πώς θα γίνει αυτό. Από αυτά τα βαρελάκια το ένα έφυγε γιατί δεν ξέραμε ότι έπρεπε να κρατήσουμε το σκοινί. Μια βάρκα κατέβασαν κάτω, ήρθαν και κάποιοι από το πλήρωμα και βοήθησαν και μπήκαν κάποιοι άνθρωποι μέσα…
fourtounis.gr: Ποιος καθόριζε ποιοι θα μπουν μέσα;
Δ. Κρέτσης: Ε…
fourtounis.gr: Μεταξύ σας και τίποτα άλλο!
Δ. Κρέτσης: Ναι!
fourtounis.gr: Τίποτα άλλο!
Δ. Κρέτσης: Τίποτα!
fourtounis.gr: Δεν υπήρχε οργάνωση. Δεν υπήρχε κάποιος που να πει πρώτα τα παιδιά, μετά οι γυναίκες και δεν ξέρω τι άλλο.
Δ. Κρέτσης: Όχι αυτό έγινε μετά. Αφού φύγαν αυτές οι βάρκες που υπήρχαν και αφού μείναμε όσοι μείναμε πάνω. Από κει και μετά άρχισε να υπάρχει και λογική όταν άρχισαν τα ελικόπτερα στο πως θα φύγουμε και πως θα γίνει όλο αυτό.
Όλοι στο κατάστρωμα και η φωτιά να καίει
fourtounis.gr: Είστε όλοι στο κατάστρωμα.
Δ. Κρέτσης: Όλος ο κόσμος στο κατάστρωμα.
fourtounis.gr: Μετά από αυτά τα γεγονότα νιώθετε τη φωτιά;
Δ. Κρέτσης: Η φωτιά καίει από κάτω. Ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο επίπεδο να καιγόμαστε. Αυτό έγινε το βράδυ. Στην αρχή βλέπαμε ότι καιγόταν από κάτω και οι πολλές εκρήξεις που γίνονταν η φωτιά έφευγε προς τα έξω, γιατί ήταν ανοιχτό το καράβι στο πλάι… Έσκασε ένα λάστιχο, έφευγε η φωτιά και μετά γυρνούσε προς τα πάνω, προς τα μας. Το είχες συνέχεια το μυαλό σου στο να μην καείς. Τέτοια πράγματα. Δεν είχες φόβο… δεν έπαιρνε φωτιά… απλά ερχόταν αυτή η καψάλα πώς να το πω…
fourtounis.gr: Η φλόγα.
Δ. Κρέτσης: Ναι, η φλόγα ερχόταν επάνω μας. Αλά βεβαία και το κύμα – κύμα, η βροχή – βροχή κι όλα αυτά.
Τη θέση του φόβου παίρνει η λογική
fourtounis.gr: Η κατάσταση τώρα είναι δύσκολη, όπως μου τα λες. Υπάρχει από τη μια μεριά πανικός, φόβος… Βέβαια μου λες ότι από την άλλη μεριά υπάρχει λογική. Από πού προκύπτει αυτό;
Δ. Κρέτσης: Υπάρχει λογική…
fourtounis.gr: Είναι η ανάγκη για επιβίωση;
Δ. Κρέτσης: Βέβαια! Αρχίζεις και σκέφτεσαι τι θα κάνεις. Θεωρείς δεδομένο ότι πλέον είναι πολύ δύσκολες οι καταστάσεις. Προσπαθείς να σκεφτείς με πιο τρόπο μπορείς να γλιτώσεις. Οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες.
Σωσίβια έχουμε, αλλά στα δέκα μποφώρ δεν κάνουν τίποτα. Οι βάρκες όσες ήταν να φύγουν φύγανε. Κάποιοι άνθρωποι καήκανε ή πέσαν μέσα στη θάλασσα τους οποίου τους έχασες ξαφνικά γιατί με αυτό το σωλήνα που είχαν για να κατεβαίνουν οι άνθρωποι κάτω, όπως κουνούσε έφευγε η βάρκα και αν έπεφταν στο κενό και καθώς σηκωνόταν το καράβι τους εξαφάνιζε. Δεν τους ξανάδες ποτέ! Οπότε αρχίζεις και βάζεις μια λογική τι πρέπει να κάνω, επειδή οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες για να επιβιώσω… Ότι μπορώ να κάνω… Δηλαδή, αν δε σκεφτείς εκείνη την ώρα και σε πιάσει πανικός μπορεί να κάνεις πράγματα… να πηδήξεις μέσα, να κάνεις ο,τιδήποτε
fourtounis.gr: Εντυπωσιακό αυτό που είπατε. Φαντάζομαι ότι δεν ισχύει μόνο για το Δημήτρη αυτό. Ισχύει και για τους υπόλοιπους.
Δ. Κρέτσης: Πιστεύω για τους περισσότερους.
fourtounis.gr: Πόσο διάστημα μείνατε πάνω;
Δ. Κρέτσης: Εγώ έμεινα πάνω στο καράβι συνολικά τριάντα ώρες.
fourtounis.gr: Τριάντα ώρες; Δηλαδή είσαι από τους τελευταίου διασωθέντες.
Δ. Κρέτσης: Από τους τελευταίους!
Έρχονται τα ελικόπτερα
fourtounis.gr: Αλήθεια, μίλησε μου λίγο για τη διάσωση. Πώς έγινε;
Δ. Κρέτσης: Η διάσωση έγινε με ελικόπτερο. Στην αρχή είχαν φέρει κάτι ελικόπτερα που έπαιρναν δυο τρεις ανθρώπους. Μετά ήρθε ένα ελληνικό Σούπερ Πούμα που έπαιρνε δώδεκα. Αυτό ήρθε δύο φορές και μετά το διώξαν. Απ’ όσο μπορούσαμε ένα καταλάβουμε και με κάποιους που ακούγαν τους ασυρμάτους που είχαν τα μέλη του πληρώματος, που γυρνούσαν και κάποιο πολύ λίγοι εκεί μέσα, ότι τη διάσωση την είχε αναλάβει η ιταλική ακτοφυλακή και δεν μπορούσε να επέμβει κάποιος άλλος και γι’ αυτό το λόγο διώξαν και το ελληνικό.
Μετά με τα ελικόπτερα τηρούσαμε μια σειρά μόνοι μας, δηλαδή να φύγουν τα παιδιά, οι γυναίκες, τα πιο μεγάλα παιδιά και στο τέλος αυτοί που ήταν μόνο με μια κουβέρτα κι ένα μπλουζάκι, εγώ φορούσα ένα μπουφάν ας πούμε και ας φύγει εκείνος. Κάποιος άλλος ήταν με παντόφλες…
Το πλοίο μπατάρει και μεγαλώνουν τα προβλήματα
fourtounis.gr: Ο καιρός έχει καλμάρει;
Δ. Κρέτσης: Έχει γίνει καλύτερος ο καιρός. Και βέβαια υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα. Το καράβι από το νερό το πολύ που ρίχνανε έχει αρχίσει και γέρνει…
fourtounis.gr: Μπατάρει.
Δ. Κρέτσης: Και εκεί το περπάτημα δυσκολεύει. Δεν μπορείς να περπατήσεις στη ευθεία. Πηγαίνεις μόνο στο πλάι. Αλλά πάλι όμως από κάτω καιγόταν. Δεν σταμάτησε η φωτιά καθόλου. Δηλαδή, έγινε ο καιρός καλύτερος αλλά η φωτιά εξακολουθούσε να μαίνεται.
fourtounis.gr: Αυτό τι πρόβλημα σας δημιουργούσε;
Δ. Κρέτσης: Αυτό σου δημιουργούσε πρόβλημα ότι πηγαίναμε σε μέρη που ήταν τόσο καυτά στο δάπεδο, ήταν ζεστό και πηγαίναμε εκεί να καθίσουμε κάτω ή να βάλουμε τα χέρια μας, μήπως ζεσταθούμε και στεγνώσουμε. Αυτό όμως δεν καταλαβαίναμε εκείνη την ώρα ότι καιγόμαστε. Γιατί όταν είναι παγωμένα τα χέρια σου και βάλεις το ζεστό…
fourtounis.gr: Κάνεις έγκαυμα!
Δ. Κρέτσης: Ναι, αλλά δεν το καταλαβαίναμε γι’ αυτό και οι περισσότεροι καήκαμε στα χέρια μας και στα πόδια μας, πατούσες και χέρια, γιατί βάζαμε τα χέρια να ζεσταθούμε. Δεν υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος.
Εκείνες τις στιγμές αυτούς είχα στο μυαλό μου
fourtounis.gr: Επίτρεψε μου να γυρίσουμε πάλι πίσω. Είμαστε τώρα στην κορύφωση… Αγωνία, πανικός, αυτά… Εκείνη την το μυαλό ποιους έφερε…
Δ. Κρέτσης: (Χαμογελά)
fourtounis.gr: Μπροστά στο προσκήνιο;
Δ. Κρέτσης: Να σου πω.
fourtounis.gr: Κατ’ αρχήν η διάσωσή σου, ένα.
Δ. Κρέτσης: Ναι!
fourtounis.gr: Αφού αυτό είτε θα γίνει, είτε ευελπιστείς να γίνει, είτε το ένα, είτε το άλλο, ποια πρόσωπα έπαιξαν ρόλο μες στο μυαλό σου και σου έδινα, αν θέλεις και λίγο βοήθεια.
Δ. Κρέτσης: Δεν υπήρχε το σίγουρο ότι θα σωθούμε ακόμα. Έβλεπες τα ελικόπτερα να πάρουν δέκα ανθρώπους, όταν είμαστε τριακόσιοι, πότε θα φτάσει η σειρά και τι θα γίνει μέχρι τότε, έτσι;
Σίγουρα σκέφτεσαι την οικογένειά σου, σκέφτεσαι τα παιδιά σου, τη μάνα σου, τον αδερφό σου, ακόμα και την πρώην γυναίκα σου σκέφτεσαι, γιατί όλοι αυτοί ανησυχούσαν. Και δεν υπήρχε και τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους να πεις «Είμαι Καλά». Εγώ χωρίς να ξέρω καταλάβαινα ότι η μάνα μου θα έχει τρελαθεί, όπως τα παιδιά μου, ο αδερφός μου, η Αθανασία. Δεν είχα τρόπο επικοινωνίας γιατί πολύ γρήγορα βράχηκε το κινητό μου, την ώρα που προσπαθούσα να στείλω μήνυμα στον αδερφό μου και στο γιο μου ότι «Είμαι Καλά», βράχηκε το κινητό και χάλασε. Και μετά το σακγουαγιάζ που είχα στο ώμο, για να καταλάβουμε για τι αέρα μιλάμε, μου ‘πεσε, γιατί προσπάθησα να κρατήσω ένα άνθρωπο από το αέρα, κάτω και το παίρνει ο αέρας και το πάει πάνω στην κουπαστή που έχει το καράβι κι έπεσε στη θάλασσα, το οποίο αυτό μέσα είχε και λάπτοπ. Καταλαβαίνουμε τι αέρας φυσούσε!
Ο ρόλος του Θείου εκείνες τις στιγμές
fourtounis.gr: Δεύτερη δύσκολη ερώτηση. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές ο Θεός τι ρόλο παίζει;
Δ. Κρέτσης: Σε μένα πολύ μεγάλο. Γιατί… σ’ αυτήν την ανώτερη δύναμη που τη λέμε Θεό εμείς, κάποιοι άλλοι τη λένε Βούδα…
fourtounis.gr: Ναι, ναι, μ’ αυτή την έννοια το ρώτησα.
Δ. Κρέτσης: Εγώ πιστεύω πάρα πολύ. Επίσης δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα με δεις στις εκκλησίες. Αυτό είναι πολύ σπάνιο. Όμως πιστεύω πάρα πολύ και πιστεύω ότι με βοήθησε στο μυαλό κου να ξεκαθαρίσω πολλά πράγματα και να έχω ξεκάθαρο μυαλό για το τι πρέπει να κάνω όταν θα φτάσει η ώρα όταν θα πρέπει να επιλέξω αν θα καώ ή θα πνιγώ. (παύση) Έτσι το έχω στο μυαλό μου. Έτσι πιστεύω και η Αγία Ελεούσα την οποία θεωρώ και προστάτη μου σε πολλά πράγματα… μπορεί κάποιος άλλος να είναι σε κάτι άλλο… μπορεί κάποιος άλλος να είναι σε κάτι άλλο… αυτό εκείνο που πιστεύω εγώ… τώρα δεν ξέρω… στο μυαλό μου από ένα σημείο και μετά το είχα δεδομένο ότι θα το παλέψω, ότι θα σωθώ!
Είμαι ζωντανός! Πρώτη επικοινωνία
fourtounis.gr: Ωραία! Ερχόμαστε τώρα στα επόμενα. Γίνεται η διάσωσή σου. Πρώτη επικοινωνία με ποιον.
Δ. Κρέτσης: Δεν θυμόμουνα καθόλου τηλέφωνα. Αυτό που έχουμε πάθει με τα κινητά τηκέφωνα που έχουμε αποθηκευμένα όλα τα τηλέφωνα… θυμόμουν μότο σταθερό τηλέφωνο εδώ στο χωριό και κανένα άλλο τηλέφωνο. Οπότε έπαιρνα μόνο εδώ τηλέφωνο στη μάνα μου.
fourtounis.gr: Με ποιον πρωτομίλησες;
Δ. Κρέτσης: Με τον αδερφό μου.
fourtounis.gr: Με τον αδερφό σου. Συναίσθημα.
Δ. Κρέτσης: «Είμαι καλά» (γέλια)
fourtounis.gr: «Είμαι καλά», τίποτα άλλο
Δ. Κρέτσης: Ναι! «Είμαι καλά». Βέβαια ο Γιώργος προσπαθούσε να ρωτήσει που είμαι και του απαντούσε «Άσε, είμαι καλά». Τι να του πω του Γιώργου λεπτομέρειες εκείνη την ώρα που με ένα τηλέφωνο το οποίο κλέψαμε μέσα σε ένα καράβι ιταλικό και προσπαθούσαμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο… και να μου λέει «πού είσαι»; «Πού είμαι σε ένα καράβι είμαι. Θα τα πούμε»
Στο ελικόπτερο
fourtounis.gr: Μετά από κει κατέληξες πού;
Δ. Κρέτσης: Μετά από κει… Γενικώς αυτοί που με ξέρουν γενικώς…
fourtounis.gr: Όχι, εννοώ έγινε η διάσωση. Α, συγγνώμη.
Δ. Κρέτσης: Αυτοί που με ξέρουν πολύ καλά, ξέρουν ότι φοβάμαι πολύ τα αεροπλάνα. Άσχετα αν ταξιδεύω κάθε μήνα με αεροπλάνα γενικά. Τα φοβάμαι πάρα πολύ. Έφτασε να γίνει η διάσωση με ελικόπτερο. (γέλια). Λοιπόν, είναι και αυτό το οποίο δεν σε νοιάζει. Έχει ένα σα σωσίβιο το περνάς εδώ, κλείνεις τα χέρια σου και σε τραβαει επάνω. Όπως σε τραβάει φεύγεις στο κενό. Δηλαδή, όταν αρχίζει και σε σηκώνει και παίρνεις τα πόδια σου και επειδή το πλοίο είναι… γέρνει και σε παίρνει από δω, φεύγεις κατευθείαν πάνω από τη θάλασσα και αρχίζεις και περιστρέφεσαι μέχρι να φτάσεις επάνω. Δεν με ένοιαξε καθόλου. Ενώ με τα αεροπλάνα έχω ένα άγχος κι έναν φόβο, ήταν πολύ χαλαρά. Αφού έφτασε να σωθούμε τώρα θα πάθουμε κάτι!
Πήγαμε σε ένα ιταλικό πλοίο. Μέχρι εκεί να ευχαριστήσω τους Ιταλούς για τη διάσωση και από κει και μετά δεν θέλω ούτε να τους πω καλημέρα, ούτε να ξαναμιλήσω μαζί τους.
Η συμπεριφορά των Ιταλών
fourtounis.gr: Ο λόγος;
Δ. Κρέτσης: Η συμπεριφορά, όταν πήγαμε στο πλοίο, ήταν όπως συμπεριφέρονται σε όλους αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους, τους λαθρομετανάστες που πάνε να μπουν λαθραία στη χώρα τους. Εντελώς έτσι και χειρότερα!
Εγώ είμαι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είμαι Έλληνας, ήμουνα σε ένα ναυάγιο και δεν πήγα να μπω κλεφτά στη χώρα τους. Μας βάλαν, λοιπόν, σε ένα αμπάρι σε ένα πλοίο με λαμαρίνα κάτω. Μας δώσαν αφρολέξ, αυτό που χρησιμοποιούν αυτοί που κάνουν κάμπινγκ και με μια κουβέρτα, έτσι όπως είμαι βρεγμένος να πάω εκεί να κοιμηθώ, να ξαπλώσω…
Εντάξει μας δίναν να φάμε πουρέ και κάτι σνίτσελ δυο φορές τη μέρα και τσάι. Όταν είμαι βρεγμένος και με την κουβέρτα αυτή τι να το κάνω… Ούτε ρούχα μας δώσαν… Μας βάλαν μόνο κολλύριο στα μάτια, γιατί ηταν σε όλους μας κατακόκκινα και μας δώσαν και οξυγόνο γιατί με την εισπνοή υπήρχε πρόβλημα και μετά μείναμε στο πλοίο αυτό μια μέρα.
Θέλαν να φύγουμε από κει, κι ενώ είχε έρθει ένα αεροπλάνο της Aegean για να μας πάρει θέλαν να υπογράψουμε καταθέσεις για το τι έγινε στο πλοίο στα ιταλικά γλώσσα που δεν γνώριζε κανένας μας και επιεδή δεν υπογράφαμε αρχίσαν τα καψόνια. Δεν φύγαμε το βράδυ και φύγαμε την επόμενη μέρα το πρωί. Μας ξυπνήσαν έξι η ώρα από ένα ξενοδοχείο ότι θα φεύγαμε οχτώ. Μα ςπήγαν σε μια αίθουσα… Πάλι δεν υπογράψαμε και μας διώξαν τρεις η ώρα το μεσημέρι.
fourtounis.gr: Γυρίσατε με Aegean
Δ. Κρέτσης: Ναι, γυρίσαμε με Aegean πίσω.
Όταν κάνουμε πολλά και μελλοντικά σχέδια ο Θεός γελάει
fourtounis.gr: Τώρα συνεχίζεις να ταξιδεύεις.
Δ. Κρέτσης: Εννοείται! (Γέλια)
fourtounis.gr: Φόβος;
Δ. Κρέτσης: Στο πρώτο ταξίδι που έκανα πάλι με το καράβι εννοείται ότι δεν πήγα σε καμπίνα. Δεν μπορούσα. Δεν το ήθελα. Και την ώρα αυτή που ήταν στο ίδιο ύψος περίπου που γινόταν όλο αυτό είχα βγει έξω και καθόμουν στο κατάστρωμα σε μια καρέκλα… ανάμεικτα συναισθήματα. Και γλίτωσα και χάθηκαν άνθρωποι εκεί πέρα και είδες ανθρώπους να πηδάνε στη θάλασσα και οι οποίοι δεν τους ξανάδες ποτέ, άσχετα που δεν τους ήξερες.
fourtounis.gr: Όλη αυτή η εμπειρία σε έχει αλλάξει;
Δ. Κρέτσης: Τα βλέπω τα πράγματα πολύ διαφορετικά.
fourtounis.gr: Δηλαδή;
Δ. Κρέτσης: Δηλαδή, να κοιτάζουμε πιο πολύ το σήμερα… Όταν κάνουμε γενικώς σχέδια πολλά και μελοντικά σχέδια, γελάει ο Θεός γενικά. Τώρα παραγελάει, οπότε καταλαβαίνεις ότι έχω κι εγώ αλλάξει πιο πολλά πράγματα. Σκέφτομαι πως θα κάνω οτιδήποτε είτε έχει σχέση με δουλειές, είτε έχει σχέση με ανθρώπους, είτε με φίλους, είτε με οτιδήποτε… να είμαι πιο σωστός άνθρωπος και όλα εδώ μένουν. Έτσι; Όσο το δυνατόν καλύτερος άνθρωπο. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω… αλλά αυτό προσπαθώ.
fourtounis.gr: Μια τελευταία ερώτηση εντελώς τετριμμένη. Σε ότι αφορά τις αποζημιώσεις τι έχει γίνει; Δηλαδή, για τα πράγματα που χάσατε κλπ
Δ. Κρέτσης: Για τις αποζημιώσεις μας είπαν ότι μέχρι τον Ιούνιο θα πάρουμε τα χρήματα που είναι στάνταρ, δηλαδή το αυτοκίνητο, τα εμπορεύματα, τα ρούχα μας, αυτά που έχουν λογική, εντάξει κάποιος πήγε και δήλωσε ότι είχε ρολόι Rolex κι είχε κι ένα στην τσάντα του. Εντάξει, αυτά πρέπει να μπορείς και να τα αποδείξεις κιόλας. Αυτά στάνταρ, κάποιες τιμές. Αυτά θα τα πάρουμε και για τα άλλα θα πάμε στα δικαστήρια και όποτε πάρουμε τις αποζημιώσεις.
fourtounis.gr: Εσύ ως επαγγελματίας και κλείνουμε με αυτή την ερώτηση, έχει έρθει πίσω με αυτή την ιστορία ή δεν σε επηρέασε επαγγελματικά;
Δ. Κρέτσης: Πιο πολύ με επηρέασε το ότι δεν μπορούσα μνα ταξιδέψω για λόγους οικογενειακούς και για λόγους να μην έρχομαι σε δύσκολη θέση… πού θα πάς… με τη γκρίνια αυτή και όλο αυτό το έργο και λιγότερο σαν δουλειά. Φρόντισα από δω αντί να πάω εγώ έστειλα τα εμπορεύματα στην Γερμανία και ήταν το ίδιο πράγμα. Εντάξει μια ζημιά που έγινε αφού θα αποκατασταθεί όλα καλά θα πάνε.
fourtounis.gr: Δημήτρη, σε ευχαριστώ και κρατάω τούτο που είπες. Καλό είναι ο καθένας από μας να βλέπει το σήμερα και ας αφήνει το αύριο γιατί όταν κάνουμε σχέδια, όπως είπες εύστοχα, ο Θεός Γελάει». Ευχαριστώ πολύ.
Δ. Κρέτσης: Να ‘σαι καλά.
