Όπως, λοιπόν, κάθε χρόνο έτσι και φέτος πλήθος κατοίκων των γύρω χωριών τίμησαν τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου στο ονομαστό εξωκλήσι που βρίσκεται στον Άγιο Γεωργίου Μεσολογγίου.
Οι αναβάτες με τα άλογα – όπως είναι το έθιμο – ήταν και αυτοί εκεί. Φέτος όμως δεν έγιναν ιππικοί αγώνες αφού μια από τις ιδιοκτησίες κατά μήκος των οποίων γίνονταν οι «κούρσες» περιφράχθηκε και αξιοποιήθηκε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η απόσταση που απόμεινε να μην επαρκεί για να τρέξουν τα ιπποδρομιακά άλογα και πραγματοποιήθηκε συμβολικά μόνο μια «κούρσα» με ντόπια άλογα στην οποία νικητής αναδείχθηκε το άλογο «Άνεμος» με αναβάτη τον Γεωργίου Γεώργιο και ιδιοκτήτη τον Βλαχοθανάση Βασίλειο.
Για το έθιμο των ιπποδρομιών που είναι εκατοντάδων ετών και δεν πρέπει να χαθεί για κανένα λόγο, γράφει ο Νίκος Γιαννής στο evinochori-kalidona:
«Η τέλεση αγώνων δρόμου, πάλης ή ιπποδρομιών, στις γιορτές και τα πανηγύρια είναι παλιά ελληνική παράδοση που οι ρίζες χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Ανατρέχοντας στις απαρχές των ιπποδρομιών, βρισκόμαστε στον 4 αιώνα π.Χ., οπού Ιπποδρομίες διεξαγόντουσαν στην Αρχαία Καλυδών (έχει βρεθεί Πήλινη Σίμη με παράσταση αρματοδρομίας).
Η παράδοση θέλει τις Ιπποδρομίες να πραγματοποιούνται ακόμα και στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Όπως μαρτυρεί η προφορική παράδοση, ο Πάσας για να τα έχει καλά με τους Έλληνες, τους είχε αφήσει ελεύθερους να κάνουν τους εκκλησιασμούς τους και τις θρησκευτικές εορτές τους.
Το συγκεκριμένο έθιμο το σεβάστηκαν οι Τούρκοι κατακτητές και με την πρόφαση ότι οι αγώνες δεν είναι θρησκευτική γιορτή, αλλά κοινοί, συμμετείχαν κι αυτοί, με αποτέλεσμα στις ιπποδρομίες να υπάρχουν δύο ομάδες, μια των Χριστιανών και μια των Τούρκων.
Πολλές φόρες όμως το αποτέλεσμα ήταν δυσάρεστο για τους Τούρκους, διότι έχαναν από τα μικροκαμωμένα και αδύνατα άλογα των Ελλήνων.
Η διάφορα των τούρκικων αλόγων με τα ελληνικά ήταν ότι τα τούρκικα ήταν αραβικά και καλοταϊσμένα, ενώ τα ελληνικά ήταν ταλαιπωρημένα από την δούλεψη τους στα χωράφια. Αυτό έλεγαν ότι ήταν ένα σημάδι από τον Αϊ Γιώργη, ότι μπορούμε να διώξουμε τον τουρκικό ζυγό και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας.
Ο Αϊ Γιώργης ήταν ο προστάτης του υπόδουλου Έλληνα αλλά κι «ο οπλαρχηγός-άγιος» των επαναστατημένων αγωνιστών. Ενώ ο Δράκος έπαιρνε τη μορφή του Τούρκου κατακτητή.
«`Αγιε μου Γιώργη καλά το λέει τ’αηδόνι
καλά το λέει τ’αηδόνι μεσ’του Γουλά τ’αλώνι.
Πόσες φορές με γλίτωσες βρε Αϊ Γιώργη
πόσες φορές με γλίτωσες απ’των Τουρκών τα χέρια …»
Μετά από την Απελευθέρωση, το έθιμο άρχισε και πάλι να αναβιώνει.
Ανήμερα του Αϊ Γιωργιού μαζεύονταν οι κάτοικοι από όλη την γύρω περιοχή, έκαναν την Θεία Λειτουργία και η κάθε οικογένεια έφερνε και το άλογο της για να το ευλογήσει ο Παπάς για να είναι γερό για τις δουλειές στο χωράφι.
Με το πέρας της Θείας Λειτουργίας, οι προσκυνητές με τα άλογα διαγωνιζόντουσαν μπροστά από το ξωκλήσι.
Οι αυτοσχέδιοι αυτοί αγώνες γίνονταν μέσα στα χωράφια και στους χωματόδρομους με μοναδικό σκοπό την ευχαρίστηση, το χειροκρότημα και την ευλογία του Παπά και του Αγίου στον νικητή.
Επίσης πολλές φόρες στα χωράφια που έτρεχαν τα άλογα ήταν σπαρμένα (σιτάρι, καλαμπόκι, καπνό κ.λ.π.) και οι οπλές των αλόγων έσκαβαν το χωράφι στην κυριολεξία. Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο τα σπάρτα δεν πάθαιναν τίποτα, αλλά αντίθετα έκαναν τον καλύτερο και τον περισσότερο καρπό από τα γύρω χωράφια. Όλα αυτά από την ευλογία του Αϊ Γιώργη.»
Πιο κάτω σας παρουσιάζουμε φωτογραφίες και βίντεο από τις ιπποδρομίες του Αϊ – Γιώργη με καθυστέρηση η οποία οφείλεται στο γεγονός ότι για προσωπικούς λόγους έπρεπε να ανέβουμε από την Πέμπτη έως και σήμερα στην Αρτοτίνα, όπου δεν υπήρχε, δυστυχώς για μας, σύνδεση internet και εξ αυτού του λόγου γίναμε ανακόλουθοι. Κάλιο αργά παρά ποτέ!!
