Δημήτρης Αλικάκος*: Ελλάδα, ταλαίπωρη χώρα.

Όταν έφτασε ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, αρχές του 1825, άρχισε να καίει και να σφάζει. Οι Έλληνες ήσαν απροετοίμαστοι και εξαντλημένοι από τον συνεχιζόμενο (δεύτερο) εμφύλιο. Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι καπεταναίοι ήταν στη φυλακή. Πλήθος οι χαμένες μάχες, ελάχιστες νίκες, παντού χαλάσματα και σκοτωμένοι. Ο Ιμπραήμ συνέχιζε το καταστροφικό του έργο χωρίς ουσιαστική αντίσταση. Ο εμφύλιος δεν είχε σταματημό. Οι Έλληνες είχαν άλλη “δουλειά” να κάνουν.
Όλα τα παραπάνω είναι ιστορία. Στοπ εδώ! Ας κάνουμε μια υπόθεση. Ας την συνεχίσουμε ίδια, αλλά και αλλιώς. Κάπως έτσι:
Κι ενώ ο Ιμπραήμ διαλύει το Μοριά, η μια από τις δυο παρατάξεις κερδίζει τον ανίερο αγώνα της αδερφοσφαγής. Χαρές και πανηγύρια για τους νικητές. Κλάματα για τους ηττημένους. Αμέσως υψώνουν σημαία ελευθερίας!
– Ο Ιμπραήμ, εν τω μεταξύ συνεχίζει να σφάζει. Ο Παπαφλέσσας πέφτει στο Μανιάκι. Ο Πασάς προχωρά ανενόχλητος.
Και ξαφνικά οι νικητές πιάνουν ιδέα! “Να κάνουμε εξεταστική! Να βρούμε τους ενόχους που άφησαν τον Ιμπραήμ να μπει στον τόπο μας”. Οι απλοί άνθρωποι αποθεώνουν την ιδέα. “Πρέπει να τιμωρηθούν οι ένοχοι”. Ζήτω!
– Ο Ιμπραήμ συνεχίζει το κακό. Κυριεύει τη Σφακτηρία. Τα κάστρα πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Πλήθος τα κουφάρια. Το Μεσολόγγι αντιστέκεται μονό του. Ως πότε;
Οι νικητές στήνουν επιτροπές και γεμίζει ο τόπος ανακριτές. “Εσύ τον έφερες; Ή εσύ; Ή ο άλλος;” Γυρνάνε τα χωριά και μαζεύουν μάρτυρες που είδαν αυτούς που άφησαν τον Ιμπραήμ να περάσει αντουφέκιστος.
– Την ίδια ώρα ο Ιμπραήμ Πασάς ισοπεδώνει την Τριπολιτσά. Καταλαμβάνει και καίει το Άργος. Γεμίζει “προσκυνημένους” ο Μοριάς.
Οι νικητές ζούνε στη μέθη της τιμωρίας των αντιπάλων. Βρίσκονται οι ένοχοι. Στήνονται γρήγορα τα δικαστήρια. Γίνονται οι δίκες. Θάνατος!
– Ο Ιμπραήμ κινάει για το Μεσολόγγι να βοηθήσει τον Κιουταχή που πολιορκεί τη μαρτυρική πόλη. Η επίθεση είναι σφοδρή. Οι κάτοικοι δεν αντέχουν την πείνα. Λυγίζουν. Αποφασίζουν την Έξοδο για την νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων, μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου. Χιλιάδες οι νεκροί. Σοκ και δέος!
Στην πρωτεύουσα, λαός και εφημερίδες είναι… στον κόσμο τους: δείχνουν τα κεφάλια των ενόχων. Το πάθος καταλαγιάζει. Το θυμικό έχει εκτονωθεί. Έχουν πληρώσει αυτοί που άφησαν τον Ιμπραήμ να μπει στον τόπο μας. Λυτρώθηκε ο τόπος. Τι ωραία!
Τέλος.
Βρε ζωντόβολα, τι κερδίσατε; Την ώρα που εσείς απαγγέλατε κατηγορίες, δικάζατε και καταδικάζατε, συντρίμμια γινόταν η χώρα. Αίμα παντού και δάκρυα. Εκεί είναι, δείτε τα!
Γιατί δεν το κάνατε αλλιώς ορέ; Γιατί δεν πολεμήσατε αντάμα ΠΡΩΤΑ να φύγει ο Ιμπραήμ, και μετά (λέφτεροι κι ωραίοι), ας κάνατε του κεφαλιού σας. ΜΕΤΑ ας ψάχνατε για ενόχους και ευθύνες. ΚΑΙ γιατί μπήκε ο Ιμπραήμ, αλλά (κυρίως) γιατί ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ (τότε που έπρεπε).
Αλλά δεν το κάνατε, και ο λόγος είναι απλός: Γιατί τότε οι εφημερίδες θα είχαν πρωτοσέλιδο ΚΑΙ τα δικά σας κεφάλια. Πρώτα τα δικά σας.
Ω ναι!
Ταλαίπωρη χώρα.

* Ο Δημήτρης Αλικάκος γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1967. Κατάγεται από το χωριό Τσέρια (Αγία Μαρίνα) του νομού Λακωνίας. Είναι πατέρας δύο παιδιών. Σπουδάζει στο τμήμα του «Ελληνικού Πολιτισμού» του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Δούλεψε ως ρεπόρτερ σε ηλεκτρονικά και έντυπα Μ.Μ.Ε.