Ζούμε μέρες που εξελίσσονται πυκνές, τραγικές ιστορίες και βιώματα ανθρώπων, όχι ως κλασική υπόθεση, με ισόποσες δόσεις ρεαλισμού, πανικού, θλίψης, συμπόνιας.
Οι εικόνες αποτυπώνουν πως μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έρχονται τα «πάνω, κάτω» στη ζωή των ανθρώπων σε μια μικρή κοινωνία που οι ίδιοι «νόμιζαν» ότι γνώριζαν από την καλή κι από την ανάποδη. Ωστόσο μέσα από τις αφηγήσεις τρόμου και πόνου οι άνθρωποι βγάζουν μια ομορφιά από τις μνήμες ζωής στην περιοχή, κάτι που δεν κατάφερε να κάψει η φωτιά και αποτελεί την δύναμη για την συνέχεια της ζωής και επούλωσης των πληγών. Ένας κύκλος πολλών υπέροχων ιστοριών, ταπεινών, που τώρα σκέπασαν οι καπνοί και τα ερωτηματικά. Οι άνθρωποι διαχωρίζουν την ήρα από το στάρι αλλά όχι και τις απαντήσεις ή τις ευθύνες σε ένα ασφυκτικό σύστημα πολιτικών και διοικητικών γραφειοκρατών, με τις παρεκκλίσεις, τα πρωτόκολλα και τους κώδικες των αρμοδίων σε μια κοινότητα που η άνοδος και η πτώση, η ίδια η ζωή, έγιναν βορρά στον άνεμο και φλόγα.
Οι περιγραφές στο «πολιτικό σφαγείο» της κομματικής αντιπαράθεσης ξεδιπλώνουν γιατί η κοινωνία μας διαφέρει τόσο πολύ από τις σύγχρονες και πως τα «δεσπόζοντα» ΜΜΕ, με εξαίρεση τον γραπτό τύπο, στην διαχείριση πραγμάτων που ζούμε στην κοινωνία, «κληρώνουν» το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Έτσι περισσεύουν τα επίθετα: κυνικοί, αδίστακτοι, τυμβωρύχοι κοκ. Χαρακτήρες, συμπεριφορές, «αποκαλύψεις» και διαπιστώσεις είναι όλα όσα ζούμε σε ανάλογες τραγωδίες διαφορετικά για τους «κάτω» από τους «πάνω». Ορισμένοι παρουσιαστές εκπομπών εμφανίζουν ως «κομψοτέχνημα δημοσιογραφίας» τις αποσπασματικές «αλήθειες». Με πλεόνασμα λαϊκισμού μας τονίζουν ότι: «μπορεί και να καούμε ή να χαθούμε αλλά ίσως και όχι άν κοιτάμε το δάκτυλό» και όχι που δείχνει.
Οι άνθρωποι όμως στα καμένα εκπέμπουν ευγένεια, θέληση και ενέργεια και δεν πρόκειται να τα αφήσουν κάτω στην ζωή τους, ούτε πείθονται από τα κροκοδείλια όσων μέχρι χθες καλλιεργούσαν προσδοκίες και ψευδαισθήσεις με ρεπορτάζ για τον δήμαρχο που τώρα κατακρημνίζουν και πάνε στο βωμό.
Πραγματικά ή θεατρικά; Όλοι και όλες μπορεί να λατρεύουμε ήρωες και παραμύθια, τα ρυθμικά άλλων εποχών ή τα μαγικά ή τα μυθιστορήματα αλλά τούτες τις μέρες επιζητούσαμε να δούμε το κλείσιμο του ματιού ενός αγνοούμενου στους δικούς του. Και όχι πως «σκάει το φινάλε» του Τόσκα «υπέρ» της ΝΔ στην «σφοδρή» επικοινωνιακή μάχη για «επικοινωνιακή πολιτική» της κυβέρνησης, και από πίσω η ίδια ανέπτυξε μια πιο «εύστοχη» επικοινωνιακή καταιγίδα. Άλλωστε γνωρίζει, επειδή μάλλον διαθέτει καλύτερους επικοινωνιολόγους, ότι η λέξη «διαχρονικό» για τις ευθύνες έχει απονευρωθεί από την πολύχρονη χρήση της και δεν δίνει «ιαματική» δύναμη ή προβάδισμα σε μικρο-διπολισμούς του σήμερα. Αλλά και η ΝΔ με την σειρά της τρέχει: και δεν έχει αντιληφθεί ότι δεν έχει πέσει η βελανιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει καεί αυτή του «υποκριτικού ρόλου που όταν είμαστε αντιπολίτευση τα υποσχόμαστε όλα ότι θα τα κάνουμε ιδανικά», κάτι που διακρίνει ο καθένας με καθαρό βλέμμα και νου και άρα δεν υπάρχουν ξύλα για μάζεμα αλλά αποκαΐδια. Στον αντίποδα, η απλότητα των ανθρωπίνων ιστοριών σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από γεγονότα, είναι αυτή που συγκλονίζει το μυαλό και τα συναισθήματα. Μια παροιμία μας λέει «η φωτιά και το νερό δεν έχουν μαλλιά» και εννοεί ότι δεν πιάνονται και δεν πλέκονται επομένως οι φαντασιώσεις για «πολιτική δόμηση» στην (ή με) στάχτη, υπόθεση δήθεν «υψηλής νοημοσύνης και τεχνικής». Εμείς όμως οι κοινοί θνητοί αρκούμαστε στα «απλής νοημοσύνης» με υψηλά αισθήματα: όπως στιγμές που κάποιος από τα καμένα βρίσκει το κουράγιο να κοιτάξει και πέρα από το δικό του πόνο και να δώσει ένα χέρι βοήθειας και στον διπλανό! Αυτοί οι άνθρωποι είναι πλέον «αυστηρό» ακροατήριο, οι επίδοξοι ξυλοκόποι ας προσέχουν!
* Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
