Το Στ’ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου αποφάνθηκε ότι ένα δυσφημιστικό κείμενο στο internet (blog, κ.λπ.) και την τηλεόραση δεν στοιχειοθετεί το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης δια του Τύπου, αλλά το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης κατά τις διατάξεις του κοινού ποινικού δικαίου.
Κατά συνέπεια το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης, όταν διαπράττεται μέσα από τον έντυπο Τύπο (εφημερίδες και περιοδικά), παραγράφεται στα 3 χρόνια και όταν το ίδιο αδίκημα διαπράττεται μέσα από internet (blog, κ.λπ.) και την τηλεόραση, παραγράφεται στα 5 χρόνια.
Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος στην υπ’ αριθμ. 192/2017 απόφαση του, αναφέρει ότι οι διατάξεις περί Τύπου (α.ν. 1098/1938, ν. 10/1975 και ν. 2243/1994) καθορίζουν ότι «τύπος και έντυπον, επί των οποίων εφαρμόζονται οι διατάξεις του νόμου τούτου είναι πάν ότι εκ τυπογραφίας ή οιουδήποτε άλλου μηχανικού ή χημικού μέσου παράγεται εις όμοια αντίτυπα και χρησιμεύει εις πολλαπλασιασμόν ή διάδοσιν χειρογράφων, εικόνων, παραστάσεων, μετά ή άνευ σημειώσεων ή μουσικών έργων, μετά κειμένου ή επεξηγήσεων ή φωνογραφικών πλακών» και ότι «ως δημοσίευσις εντύπου θεωρείται η διανομή, πώλησις, καθώς και η εις δημόσιον μέρος ή εν δημοσία συναθροίσει ή εις μέρος προσιτόν εις το κοινόν τοιχοκόλλησις ή έκθεσις παντός εντύπου… αδίκημα του Τύπου υπάρχει όταν λάβει χώρα ή κατά την προηγούμενην παράγραφον δημοσίευσις».
Ακόμη, η απόφαση αναφέρει στην συνέχεια ότι «καταχώριση στο διαδίκτυο (ιντερνέτ) κειμένου με δυσφημιστικά γεγονότα και ανακοίνωση από τηλεοράσεως δυσφημιστικών γεγονότων, αφού το διαδίκτυο και η τηλεόραση δεν αποτελούν τυπογραφία, ούτε θεωρούνται μηχανικά μέσα πολλαπλασιασμού χειρογράφων και δεν θεωρούνται “τύπος” ή “έντυπο” δεν στοιχειοθετούν αδίκημα τελούμενο δια του Τύπου».
