Μια από τις αρχικές προσεγγίσεις αναφορικά με τις επιπτώσεις του Μετά-Brexit δημοψηφίσματος ήταν ότι θα μπορούσε να επιφέρει ουσιαστικές ριζικές (θετικές) αλλαγές στην σημερινή γερμανοεκπορευόμενη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική λιτότητας. Πιθανή ή Απίθανη, δεν συνάδει πάντως με τις ιστορικές μας γνώσεις και μνήμες
Η εξελίξεις των επομένων Μετά-Brexit ημερών δείχνουν ότι ενώ το πουλόβερ του αρχικού οράματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξηλώνεται, η Βερολινοκαθοδηγούμενη Ευρώπη διαμέσου των γνωστών γραφειοκρατών των Βρυξελλών πιέζει την Μεγάλη Βρετανία για άμεση αποχώρηση, χλευάζει τους άγγλους και μοιάζει να προσπαθεί να εμφυτεύσει το σύνδρομο της Στοκχόλμης στους εναπομείναντες 27 λαούς!
Η εμπειρία μας και η Ιστορικής μας μνήμη, υπαγορεύουν πως το πιθανότερο είναι οι γνωστοί και καθόλου άγνωστοι «φίλοι» μας, πιστοί στο DNA τους να οικοδομούν Άξονες, θα επιχειρήσουν να αναγάγουν σε προτεραιότητα και αυτοσκοπό την δημιουργία μιας ηγεμονικής Ευρώπης που εξυπηρετεί καθολικά τα δικά τους συμφέροντα. Τα όσα ποδηγετούμενα εναπομείναντα μέλη της, θα πρέπει να αποδέχονται με κάθε κόστος την πολιτική τους, χωρίς το δικαίωμα να μπορούν να αλλάξουν την ατζέντα έναντι μιας φοβικής ψευδοασφάλειας, υπό την απειλή αντεκδίκησης σε κάθε περίπτωση αποσχιστικής διάθεσης .
Δεν είναι χρονικά μακριά, ούτε το παράδειγμα της Κύπρου ούτε βέβαια και της Ελλάδας. Όποιος απλώς αμφισβητεί, εκβιάζεται με οικονομική ισοπέδωση και τελικά υποτάσσεται. Έτσι και εμείς είτε θα βρεθούμε κατεστραμμένοι εκτός, είτε υποταγμένοι εντός, με επερχόμενο διακανονισμό χρέους ίσης διάρκειας με την ζωή του υπερταμείου.
Υπό το σύγχρονο δόγμα που υπαγορεύει ότι τελικά αυτό που θα μας ενώνει δεν θα είναι όσα εμπεριείχε η διακήρυξη της Στουτγάρδης αλλά η εκ Γερμανίας εκπορευόμενη, μία και μόνο μία, νομισματική γκιλοτίνα συνοδευόμενη με δείκτες σκληρής δημοσιονομικής σύγκλισης, οδεύουμε σε μια μελλοντική ένωση όπου ο διαφαινόμενος στόχος είναι τα όρια της ΟΝΕ, που θα διευρύνεται, να ταυτιστούν τελικά με τα όρια της ΕΕ, που θα συστέλλεται …. με το bullying ως πολιτική νόρμα επίτευξης ενδοευρωπαϊκής λαϊκής υποταγής.
Το χειρότερο δε είναι ότι εντός των εκάστοτε εθνικών συνόρων, ολοένα και περισσότερο θα αναπτύσσονται ακραίες εθνικιστικές αντιευρωπαϊκές τάσεις, με επιχειρηματολογία δυστυχώς αληθινή και ανθρώπινη, που πράγματι, εάν και εφόσον κάποια στιγμή αποκτούν πλειοψηφικό ρεύμα, θα έχουν συνέπειες βαρύτερες για τους λαούς. Διότι αφενός η απομόνωση σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης συνιστά καταστροφή και αφετέρου μαθηματικά θα λάβουν χώρα και οι «απαραίτητες» ενέργειες τρίτων, με στόχο η κατάντια του αποσχισθέντα να στοιχειοθετεί για τους υπολοίπους παράδειγμα προς αποφυγή. Δημόσια εκτέλεση δηλαδή του ανυπάκουου, στην πλατεία του χωριού (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) προς παραδειγματισμό των υπολοίπων!
Μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης η διαφαινόμενη παγίδα θα είναι ο εγκλωβισμός των διαθέσιμων επιλογών μεταξύ του κακού και του χειρότερου. Όταν θα «φορτωθεί» στην διάνοια μας το δεδομένο ότι Ευρώπη σημαίνει υποταγή και απόσχιση σημαίνει καταστροφή, ο στόχος θα έχει επιτευχθεί. Η ίδια απειλή που προηγείται ενός πολέμου… «Παραδοθείτε ειδάλλως θα σας ισοπεδώσουμε!»
Υπό αυτή την εξέλιξη, ίσως, μοναδική αξιοπρεπή επιλογή να αποτελεί η απόφαση να «πολεμήσουμε». Να κάνουμε μια σύγχρονη «επανάσταση». Να επιλέξουμε «Ναι» στην πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά «Όχι» στον Γερμανικό Ευρωάξονα!
Για όσους αυτό φαντάζει σήμερα ουτοπικό και όνειρο θερινής νυκτός, ίσως θα πρέπει να βρουν τρόπο επαναφοράς των ιστορικών τους γνώσεων και μνημών. Πρέπει κάποια στιγμή να μπορούμε να σκεπτόμαστε τουλάχιστον, να συζητούμε και να αποφασίζουμε ως έθνος με μνήμες 180 ετών (κατ’ ελάχιστον) και όχι με έτη εμπειρίας τόσα, όσα στην καλύτερη περίπτωση αντιστοιχούν στην ενήλικη ζωή του εκάστοτε πρωθυπουργού. Οι Γερμανοί το έχουν ξαναεπιχειρήσει, το έχουν ξανακαταφέρει και στο τέλος πάντα βιώνουν της καταστροφή τους!
Εκείνο που οφείλουν απλώς να κάνουν οι υπόλοιποι λαοί είναι να επιταχύνουν τις εξελίξεις. Ας περάσουμε το γρηγορότερο δυνατό από τον φόβο, το σοκ, τον θυμό και ούτω κάθε εξής ώστε να φτάσουμε επιτέλους στην «Ολοκλήρωση»!
Από την άλλη, απλά, ίσως η Μετά-Brexit εποχή, μεταβάλει προς το βέλτιστο την ευζωία των λαών, την σημερινή Ευρωπαϊκή Στρατηγική και τις τακτικές των Βρυξελών. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι και αυτό το σενάριο δεν έχει τις δικές του πιθανότητες…
Το μοίρασμα των πιθανοτήτων και η στοιχειοθέτηση τους είναι τα δεδομένα που ορίζουν αν μια επιλογή συνιστά υπολογιζόμενο ρίσκο ή τυφλό τζόγο.
Ίδωμεν…
*Ο Νικόλαος Χ. Ιωσήφ είναι Δ/νων Σύμβουλος G.E.S.H και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ε.Δ.Ε.Μ
Προηγούμενα άρθρα
