Πέρασε καιρός φίλε αγανακτισμένε που δεν έχω νέα σου…
Έπαψα πια να σε βλέπω στους δρόμους και στις πλατείες,
Να φωνάζεις συνθήματα κατά του συστήματος,
Να αποκαλείς τους πολιτικούς προδότες της πατρίδας,
Να θέλεις να κάψεις «το μπουρδέλο τη Βουλή»,
Να στήνεις κρεμάλες στο Σύνταγμα
Να πετάς αυγά, γιαούρτια, πέτρες,
Να ξηλώνεις πλακάκια, να καις παγκάκια, να σπας βιτρίνες,
Να κάνεις συντονισμένες πορείες με τους Ισπανούς και τους Ιταλούς,
Να ξημεροβραδιάζεσαι στ’ αντίσκηνα μιλώντας για άμεση δημοκρατία,
Να ορκίζεσαι στα παιδιά σου ότι θα δώσεις τον αγώνα μέχρι το τέλος..
Αλήθεια, τι συνέβη φίλε αγανακτισμένε και πια δε συναντιόμαστε;
Βρήκες δουλειά και χάθηκες;
Σου αύξησαν το μισθό και κάλμαρες;
Σου ΄φεραν πίσω το δώρο των Χριστουγέννων;
Επέστρεψαν τις περικοπές απ΄ τη σύνταξη της γιαγιάς;
Έριξαν τις τιμές και ζεις άνετα με 400 ευρώ;
Κατευθυνόμενος ήσουν φίλε αγανακτισμένε,
Μέρος του συστήματος και συ, άθελά σου,
Σε έβγαλαν στο δρόμο
Σε γύρισαν στο σπίτι νικητή,
Μα η πολιτική δεν είναι ίδια, είναι πολύ χειρότερη.
Αναρωτήθηκες φίλε αγανακτισμένε τίνος τα συμφέροντα υπηρέτησες,
Σκέφτηκες διόλου πως έγινες λύση και πρόβλημα ταυτόχρονα;
Κατάλαβες ποιος ήταν ο στόχος τους…..
